The Order: 1886

Het zit wel snor in The Order: 1886

Het is eindelijk zover. De eerste klepper van 2015 is er: The Order: 1886. Hoewel dit jaar sowieso een helse rit der exclusives belooft te worden, is deze cinematische third-person shooter de game die het voorjaar aftrapt. Met graphics die je mond letterlijk doen openvallen, een protagonist met een snor om u tegen te zeggen én een Victoriaans Londen is deze game allesbehalve cliché. Toch hebben de makers achter deze snorrentitel te maken met heel wat kritiek en scepticisme​. Het internet staat zelfs vol met bedenkingen over de lengte van het spel. Lengte is natuurlijk niet alles. Het gaat er om wat je doet met die lengte.

In The Order: 1886 speel je als Grayson, beter bekend onder zijn riddernaam Sir Galahad. Onder de banier van de Orde van de Ronde Tafel - de originele naam van The Order - vecht hij zij aan zij met andere ridders tegen het kwaad, wat voornamelijk halfbloed schepsels betreft. Dit zijn Lycans, een kruising tussen mens en weerwolf. Ze kunnen op eender welk moment van gedaante wisselen en dat maakt hen net zo gevaarlijk. In hun menselijke vorm zijn ze identiek aan een gewone persoon. Alsof dat nog niet erg genoeg is, duiken er overal geruchten op over een mogelijke alliantie tussen de Lycans en een grote groep rebellen. Dat zorgt ervoor dat de strijd in The Order: 1886 zich niet beperkt tot  bovennatuurlijke krachten, maar ook tot de povere rebellen - een bevolkingsgroep die voorheen nog onder de bescherming stond van The Order.

Mocht je al sinds de onthulling van The Order: 1886 zitten te wachten op een spel waar je urenlang vreemde wezens op de hielen zit met je mede-ridders, dan zal de game misschien een teleurstelling zijn. Zelf hebben we ongeveer 8 à 9 uur nodig gehad om de game uit te spelen op de hoogste moeilijkheidsgraad. Wat ons dan opvalt is dat de game in zijn geheel niet bijster veel Lycans bevat, laat staan eindbazen. An sich is dat geen minpunt, maar het is wel iets waar je best rekening mee houdt. De balans van het verhaal schuift wat weg van de mysterieuze wezens en geeft de voorkeur aan een strijd tussen The Order (gesteund door de allerrijksten) en het arme volk waaruit de rebellie bestaat.

Verhaalgewijs blijft het bovennatuurlijke thema wel steeds aanwezig, al komt dat vooral door de mysterieuze achtergrond van The Order. Ondanks het feit dat je zelf amper vecht tegen bizarre wezens, herinnert de game er je constant aan dat er al eeuwenlang een strijd broedt tussen de ridders en hun vijand, de Lycans. Alleen roept dit meer vragen dan antwoorden op. Er wordt her en der wat informatie vrijgegeven uit het verleden - zoals wanneer men vertelt dat The Order oorspronkelijk opgericht is door Koning Arthur - maar uiteindelijk bevat het verhaal nog erg veel vraagtekens, zelfs nadat we het uitgespeeld hebben.

Er zit een goed concept achter het verhaal en de animaties en het stemmenwerk zijn van een bijzonder hoog niveau, maar toch merken we heel wat inconsistenties op. The Order zou een geheime organisatie moeten zijn, maar bemoeit zich tegelijkertijd met de politiek en ordinaire politiezaken. Daarnaast wordt Galahad soms behandeld als een onbelangrijke ridder terwijl hij zogezegd al eeuwen ervaring heeft. Dat is niet enkel vreemd, het is ook niet echt overtuigend. Hetzelfde telt voor de Lycans. Op een bepaald moment achtervolg je zo'n beest op klaarlichte dag. Dat breekt opnieuw met het feit dat deze wezens zich amper laten zien bij de gewone bevolking.

Incostistenties terzijde bevat het verhaal wel de nodige entertainment en naadloze samenhang die ervoor zorgt dat het geheel zeer soepel verloopt. De wereld in The Order: 1886 is het ontdekken waard en we raden je dan ook aan om van elke minuut te genieten. Er zijn geen laadschermen en je krijgt heel wat prachtige locaties voorgeschoteld, dus het is makkelijk om deze game te bekijken als een erg cinematische ervaring. Dat houdt in dat je cutscènes mag verwachten. Zeer veel cutscènes. Sommige chapters hebben zelfs enkel cutscènes.

Dat kan storend overkomen voor iemand die niet geïnteresseerd is in dit soort filmistische aanpak, maar we verwachten ondertussen wel dat mensen weten waar ze aan toe zijn met deze game. Wat ook het vermelden waard is zijn de personages die Galahad bijstaan in zijn queeste: Isabeau, Sebastien en Lafayette. Het zijn ridders met karakter, iets wat de laatste tijd veel ontbreekt in andere games. Het is dan ook mooi om te zien hoe deze ridders zowel qua design als karakter de nodige afwerking genieten.

De cinematische aanpak heeft ook een direct effect op de gameplay. Verwacht een zeer lineaire ervaring en een game die je hand regelmatig vasthoudt tijdens het spelen. Er wordt altijd gezegd waar je naartoe moet gaan en je kan ook enkel muren beklimmen met witte corrosie. Het is de definitie van een cinematische game. Dit lijkt nu negatief, maar het werkt in deze game. We zijn ervan overtuigd dat niet iedereen deze aanpak zal smaken, maar persoonlijk vinden we het een leuk alternatief in vergelijking met andere games. Dit heeft vooral te maken met het feit dat de gameplay zelve zeer goed afwerkt is.

De gunplay en de feedback die je als speler krijgt zijn zeer positief. De kogels hebben de nodige impact, de wapens zijn divers en bevatten het nodige gewicht. Opvallend is dat de QTEs en 'geforceerde stealth-situaties' bijzonder weinig worden gebruikt, dus er is op dat vlak weinig reden om daarover te klagen. Een persoonlijk minpunt is het gebrek van uitdaging. Zoals we eerder al zeiden hebben we de volledige game in amper acht uur uitgespeeld op de hoogste moeilijkheidsgraad en met uitzondering van één situatie, was de game behoorlijk makkelijk. Als we niet beter wisten zouden we denken dat de ontwikkelaar vergeten is om de game daadwerkelijk uitdagend te maken.

Er zijn wel een paar kleine struikelpunten die kunnen verbeterd worden in een potentiële opvolger. Zo is het bijvoorbeeld onmogelijk om cutscènes over te slaan. Als je de game hebt uitgespeeld en enkele chapters opnieuw wil spelen voor collectibles die je hebt gemist, dan beginnen die cutscènes snel te vervelen. Er is ook nergens informatie te vinden over de collectibles buiten de phonographs. Dat is irritant, want zo kan je niet weten welk chapter je nu eigenlijk opnieuw moet spelen - al is dit misschien vooral storend voor de "completionists".

Ook mist het melee-systeem de nodige interactie die games als Uncharted of The Last of Us wél hebben. Je duwt op driehoekje en Galahad maakt de vijand gewoon af. Dat is niet zo interessant. Ook zijn er bepaalde animaties die je enkel kan uitvoeren wanneer de game dat wilt. Je kan bijvoorbeeld enkel rollen als iemand een granaat smijt en er verschijnt een prompt op het scherm. Er is trouwens ook geen optie op granaten terug te gooien, je kan ze enkel ontwijken.

De presentatie is het paradepaardje van deze game. De productiewaarden zijn ongezien en het is duidelijk dat men veel oog voor detail heeft. Alles is tot in de puntjes afgewerkt en we kunnen zonder overdrijven zeggen dat de game op momenten vergelijkbaar is met CGI. Meermaals waren we verrast dat een ontwikkelaar in staat is om een game met zoveel detail te maken. We zijn er zelfs van overtuigd dat, wanneer je de HUD zou uitschakelen, en eender welke scène toont aan een vriend, dat ze wellicht zouden geloven dat het een CGI-film is.

Dit is ongetwijfeld een artistiek meesterwerk. Meer nog, volgens ons is het op moment van schrijven de meest impressionante game op eender welk platform. Dat is een serieuze statement, maar we zouden zoiets niet zeggen als we het niet zeker waren. De framerate is ook zeer vloeiend met geen merkbare drops en de audio is op een gelijkaardig niveau als de graphics. Dit is de reden dat heel wat mensen uitkijken naar deze titel en het stelt zeker en vast niet teleur. Integendeel, het heeft onze verwachtingen volledig ingelost en zelfs overtroffen.