Grim Fandango Remastered

Terug uit de dood in Grim Fandango Remastered

[gespeeld op PS4]

Je hebt zo van die games die een immense status hebben. Een status die het eigenlijk onmogelijk maakt om ooit met een evenwaardige opvolger op de proppen te komen. Grim Fandango is zo’n game en het is dan ook niet bepaald verrassend dat sinds de release in 1998 geen enkele game heeft verdergewerkt op het verhaal van Tim Schafer. Gelukkig leven we in een tijd van remasters en krijgt daardoor een hele nieuwe generatie gamers de kans om dit pareltje te spelen.

Laten we deze review beginnen met een vreemd effect die remasters op gamers kunnen hebben, namelijk het gevoel van nostalgie bij het zien van iets kleins. Iets dat onmiddellijk een glimlach op je gezicht tovert en dat je nadien even triest doet denken aan vervlogen tijden. Het was immers een gevoel dat we in de eerste tien seconden na het opstarten van Grim Fandango ondergingen. De game was eigenlijk nog niet begonnen, maar we kregen het logo van het goede oude LucasArts te zien. Een developer die enkele jaren geleden ophield met bestaan, maar die ons naast Grim Fandango ook titels als The Secret of Monkey Island, Sam & Max Hit the Road en een boel Star Wars-games schonk. Maar genoeg gezeverd, tijd om het over de game te hebben die bovenaan in de titel staat.

Grim Fandango werd bij de originele release geroemd omwille van de humor, de dialogen en de toen al pittige puzzels. Ook visueel was het een hoogvlieger met een wereld die leek te zijn opgetrokken uit papier-maché. Het spel verzamelde dan ook hoge scores alsof het een hamster was die de laatste notenboom in het bos ontdekt had. Jaren later blijven veel van die sterke punten overeind staan, maar niet allemaal. Laten we beginnen met het visuele aspect. Grim Fandango werd niet helemaal herwerkt op dat vlak en dat is eigenlijk een goede zaak. Dit soort games moeten de juiste sfeer blijven uitademen en dat doe je niet door de graphics helemaal aan te pakken. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er niets veranderd is. Op vlak van pixels zijn we sinds 1998 immers enkele stappen verder gekomen en dus is alles in Grim Fandango een stuk meer gepolijst. Ook de belichting werd aangepakt, zij het niet echt drastisch.

Visueel moet je dan ook geen wonderen verwachten. Zelf het schermformaat werd niet aangepast. De standaardinstelling is 4:3 met decoratieve randen. Die randen kan je uitschakelen of je kan kiezen voor 16:9, al wordt dan alles gewoon opgerekt. Het geluid werd dan weer wel flink onder handen genomen. De muziek in Grim Fandango is om duimen en vingers van af te likken en alle muziek werd voor deze remaster opnieuw opgenomen, waardoor het allemaal nog net ietsje beter klinkt.

Wat zeker niet werd aangepakt, en maar goed ook, zijn het verhaal, de dialogen en de humor. Je speelt nog altijd als Manny Calavera, een soort verkoper in het land der doden die overleden personen een duur reispakket moet aansmeren. Op een dag loopt het echter mis en begint hij de zoektocht naar de vrouw Meche Colomar. Die zoektocht zal vier jaar van zijn ‘leven’ in beslag nemen. Ondertussen zal je heel wat markante personages tegen het lijf lopen waarvan Glottis tot op de dag van vandaag het meest memorabele is. Zijn tussenkomsten zijn meestal van korte duur, maar keer op keer zal hij er in slagen om een glimlach op je gezicht te toveren. Wie moet er nu niet lachen met een gigantische demon die in een opgevoerde wagen zit, terwijl hij ‘vroem vroem’ roept?

Vrijwel alle personages in Grim Fandango hebben sterke dialogen en je zal maar zelden geneigd zijn om door te klikken wanneer ze aan het praten zijn. Dat is maar goed ook, want als je Grim Fandango wil uitspelen, dan zal je met heel wat mensen moeten praten. Die gesprekken bevatten immers hints die je nodig hebt om alle puzzels op te lossen. Geloof ons ook maar als we zeggen dat je elke hint kan gebruiken, want de puzzels in Grim Fandango zijn immers aartsmoeilijk. Vanaf het eerste moment word je in het diepe gegooid en vanaf dan zal je alles zelf mogen uitzoeken. Het oplossen van puzzels, en dus het boeken van vooruitgang, is vaak afhankelijk van proberen, proberen en nog eens proberen.

Het is dan ook een beproefd systeem uit die periode om zo games kunstmatig langer te maken. Een game als Grim Fandango komt daar nog voor een groot stuk mee weg, omdat de omgevingen leuk zijn en de gesprekken amusant, maar het had in deze remaster toch ook anders gekund. Zo zijn sommige omgevingen vrij groot en moet je vaak van de ene naar de andere kant hollen. Een beperkte vorm van fast travel was zeker geen overbodige luxe geweest. Het is ook niet echt bevorderend dat deze remaster nog enkele bugs bevat die ook in de oude versie aanwezig waren. Grim Fandango heeft bovendien ook geen auto-save, wat het risico op het verplicht terugspelen van hele lange stukken alleen maar groter maakt. Regelmatig saven is dus de boodschap.

Ook een hintsysteem had kunnen toegevoegd worden zonder de waarde van het spel te verminderen. Tegenwoordig kan je dan wel alles vrij simpel opzoeken via Google, maar dan nog. Een boel gamers zullen misschien zeggen dat Grim Fandango zo tenminste nog echt moeilijk is, maar wij vinden dat het met momenten een beetje oneerlijk is. Naar onze mening mist deze remaster zo enkele verbeteringen die er een moderne game van hadden kunnen maken. Wat dan weer wel een aangename toevoeging is, is de director’s commentary. Daarmee krijg je tijdens het spelen een pak extra informatie van Tim Schafer, maar ook van zowat elk ander lid van het ontwikkelingsteam. Omdat je steeds zelf mag beslissen of ze hun mond mogen opendoen, zal je ook niet heel de tijd onderbroken worden tijdens het spelen.