NBA 2K15

Weinig verrassingen in NBA 2K15

[gespeeld op PS4]

Het staat buiten kijf dat NBA 2K15 al jarenlang dé trendsetter is als het over basketgames gaat. Meer zelfs, ontwikkelaar Visual Concepts verstaat als geen ander de kunst om een sport zowel op als naast het veld perfect op het scherm te toveren, met prachtige simulatiegameplay en een quasi perfecte besturing. Zoals nu al enkele jaren op rij is het voornaamste wat elke fan bezighoudt hoe 2K deze keer zal verrassen om nog maar eens een schepje bovenop de kwaliteit van vorig jaar te doen. Dit jaar zijn er weinig grandioze vernieuwingen, maar de fundamenten van deze franchise zijn nog steeds meer dan goed genoeg om ook zonder veel nieuws te overtuigen.

Wie zich ook vorig jaar liet verleiden om de beste sportgame van het jaar in huis te halen moet al behoorlijk opmerkzaam zijn om de verschillen in deze nieuwste versie op te merken eens je op de court staat. Vanaf het opgooien van de bal ziet alles er voor het ongeoefende oog nagenoeg hetzelfde uit als in 2013. Gezien het geweldige debuut dat de reeks vorig jaar op next-gen maakte, is dat helemaal geen schande. Wel integendeel, spelers zien er ongelooflijk levensecht uit. Zelfs de kleine kantjes van de grootste supersterren komen helemaal tot leven in hun digitale evenknieën, wat de interacties op het veld nog meer tot leven wekt. Datzelfde geldt voor de arena's en courts waar alle actie zich afspeelt, met een verbazingwekkend oog voor detail en sfeer.

Wie wel al een doorwinterde NBA-adept is, zal zien dat de voornaamste verschillen met de 2K14-editie te vinden zijn in de afstand die een aanvallende en een verdedigende speler van elkaar houden. Die is merkelijk groter, wat zijn weerslag heeft op heel wat factoren. Vooreerst maakt het dat de bewegingen en de fakes er natuurlijker uitzien, maar vooral dat de contacten minder voor visuele clippings zorgen. Je ziet heel wat minder armen die door borstkassen steken of botsingen die eindigen in valpartijen die de wetten van de fysica met de voeten treden. Vergis je niet: deze natuurkundige abominaties zijn er jammer genoeg nog altijd, maar hun aantal is alweer wat gereduceerd. Ook op gameplaygebied brengt de verhoogde afstand trouwens wat aanpassingen met zich mee.

Als aanvaller krijg je meer ruimte om van richting te wisselen en om voor jezelf de plaats te creëren die nodig is om een succesvolle pass te geven of om voor een shot te gaan. Het aanvalsspel ziet er daardoor vloeiender uit, met een merkelijk hoger percentage jump shots tot gevolg. Dat maakt het aanvallen niet noodzakelijk makkelijker, want wie NBA 2K15 voor het eerst vastpakt en denkt om FIFA-gericht met de eerste de beste speler dwars door het midden naar de korf te hollen in de hoop om een fabelachtige dunk te realiseren is er nog steeds aan voor de moeite. De juiste fake, een goeie timing om een brutale screen te zetten en je shots slim uitkiezen op basis van de skills van de speler die je controleert, dat is nog steeds het recept voor een succesvolle aanval. Dat het shotmetertje nu onder de voeten van de spelers hangt in plaats van boven hun hoofd, blijkt eveneens een goede keuze te zijn die de actie in het algemeen ten goede komt zonder aan nut in te boeten.

Voor verdedigers is de extra ruimte best lastig om mee om te gaan. Doordat je niet meer strak op je man kunt spelen zonder elke keer gerold te worden, is defense vooral een kwestie van het raden van de plannen van je directe tegenstander en het letten op je positie om zowel klaar te staan een shot om te blocken als om een penetratie naar de ring af te schermen. Tegen de AI hadden we het behoorlijk moeilijk om gewend te geraken aan deze nieuwe manier van spelen, wat vooral tegen de beste forwards voor frustrerende momenten zorgde. Wanneer onze pionnetjes in de ogen van Kevin Durant of LeBron James moesten kijken, belandden we meermaals tegen het canvas omdat onze benen in de knoop waren geraakt doordat we compleet machteloos waren tegen hun offensieve snelheid en kracht. Waar het in eerdere edities mogelijk was om echt op de man te gaan 'plakken' en druk te zetten op het shot, kregen we door de extra afstand helemaal geen grip meer op de beste aanvallers - wat toch enigszins als een foutje in de balans tussen aanval en verdediging aanvoelt.

Qua spelmodi komen zowel gamers die gewoon een potje NBA willen spelen, als gamers die zelf een nobele onbekende naar de top willen stuwen als gamers die het als team manager willen maken aan hun trekken. MyTeam, MyPark, MyCareer en MyGM zijn allemaal netjes van de partij en zijn grotendeels identiek aan wat we in 2K14 al voorgeschoteld kregen. Helemaal nieuw is de MyLeague-modus, die vergelijkbaar is met de vroegere Association Mode. De modus laat je je eigen basketuniversum op poten zetten, met je eigen teams, drafts, wedstrijdparameters en seizoenssettings om er dan tot 80 jaar lang mee aan de slag te gaan. Deze modus moet de sandbox van Visual Concepts voorstellen, die je alle vrijheid geeft die je maar zou kunnen bedenken om je eigen basketcompetitie op te zetten.

Op grafisch vlak zijn de stappen die NBA 2K15 zet eerder bescheiden, in vergelijking met de mega-sprongen die de eerste next-genversie van de franchise vorig jaar wist te zetten. Het basket dat op je scherm getoverd wordt, ziet er nog steeds geweldig realistisch uit. Het positie zoeken zonder bal, de manoeuvers onder de ring, de voorbeschouwingen en in-game reclames, zelfs de supporters rond de court zijn zo levensecht dat het onderscheid tussen een live TV-wedstrijd en de game nog miniemer is geworden. Op auditief vlak klinkt het scratchen van sneakers op de houten courts nog steeds geweldig en hebben de ontwikkelaars vooral verder geïnvesteerd in het wegwerken van alle niet-ingesproken dialogen. Alle modi waarin je dialogen kiest, zijn nu ingesproken, wat het aantal afleidingen door zuivere tekst-gedreven gesprekken tot nul herleidt.