Borderlands: The Pre-Sequel

Tussendoortje in Borderlands: The Pre-Sequel

[Gespeeld op pc]

Na alle gekke avonturen die we in Borderlands 2 beleefd hebben, leek een derde telg in de Borderlands-franchise voor de nieuwe generatie consoles niet meer dan logisch te zijn. Toch besliste 2K om samen met Gearbox nog eerst een pre-sequel te maken. Deze game verschijnt nu enkel op de vorige generatie consoles (PS3 en Xbox 360) en op pc, wat toch een beetje vreemd te noemen is. Desalniettemin wil het natuurlijk niet zeggen dat dit al enige indicatie is voor de kwaliteit van de game, want de vorige Borderlands-games stonden steeds garant voor veel fun, humor en een heleboel loot. Wij gingen na of dit met Borderlands: The Pre-Sequel ook het geval is.

Borderlands: The Pre-Sequel situeert zich hoofdzakelijk tussen het verhaal van Borderlands en Borderlands 2. We krijgen te zien hoe Jack van een braaf, onschuldig jongetje stilletjes aan naar de kwaardaardige en doorgedraaide persoon transformeert die we in Borderlands 2 als tegenstander krijgen. Aanvankelijk werkte Jack als Hyperion-programmeur in het ruimtestation Helios dicht bij de maan van Pandora, Elpis genaamd. De vier Vault Hunters (Athena, Nisha, Wilhelm en Claptrap) krijgen van Jack de gelegenheid om op zoek te gaan naar een Vault, maar wanneer ze op Helios arriveren wordt het ruimtestation aangevallen en moeten Jack en de Vault Hunters naar Elpis ontsnappen.

Op Elpis zullen ze heel wat avonturen beleven in een poging om Helios terug in bezit te krijgen. Op zich zit het verhaal best goed in elkaar, al vonden we het tempo ervan niet altijd even vlot verlopen. Onderweg kom je natuurlijk heel wat personages tegen, zowel nieuwe gezichten als oude bekenden. De anciens, waaronder Moxxi en Mr. Torque, toveren nog steeds een glimlach op onze gezicht met hun zotte dialogen en geslaagde humor. Spijtig genoeg kan dit niet altijd gezegd worden van de nieuwe gezichten. Zij voelen vaak erg leeg en onpersoonlijk aan, met vaak ook wat minder geslaagde humor die de meesten niet lang zal bijblijven.

Gelukkig zijn de vier 'nieuwe' (zij die de vorige twee games gespeeld hebben, zullen ze sowieso herkennen) Vault Hunters wel erg geslaagd. Deze keer ligt het lot van de wereld in handen van Athena the Gladiator, Nisha the Lawbringer, Wilhelm the Enforcer en last but not least, Claptrap the Fragtrap. Inderdaad, de meest hilarische en tegelijkertijd ook irritante robot aller tijden is voor het eerst een speelbaar personage. Elke Vault Hunter bezit over tal van unieke eigenschappen en 3 verschillende skill trees om al dan niet uit te werken.

Alles opsommen zou een beetje te veel van het goede zijn, maar mensen die zich graag in het midden van de actie gooien en flink wat in het rond willen schieten, zijn bij de DPS-persoon Nisha aan het juiste adres. Athena fungeert op haar beurt eerder als een Tank, vermits haar schild Aspis voor korte tijd alle schade kan absorberen en Athena het vervolgens Captain America-gewijs naar de vijand kan werpen. Zij die een deel van het werk graag door pets willen laten doen, zijn bij Wilhelm aan het juiste adres. Een van zijn vliegende robots zal, bij het activeren van zijn speciale skill, op de vijand schieten en het andere robotje zal Wilhelm steeds probeert te beschermen of te healen. Claptrap is een apart geval. Hij werd voorzien van een apart stukje experimentele software die hem in heel wat verschillende zaken kan transformeren, afhankelijk van de situatie waarin je je bevindt.

Iedereen zal een beetje voor zich uit moeten maken wie hij of zij graag zou willen spelen, maar alle Vault Hunters zijn erg goed en leuk uitgewerkt. Natuurlijk zijn de skills in de trees niet allemaal even goed, maar als je wat op voorhand de beschrijvingen doorneemt, zal je zeker een goede build naar eigen wens kunnen uitbouwen. Uiteindelijk is het ook gewoon beter als je het spel samen met wat andere mensen kan spelen, want 4 player co-op is nog steeds aanwezig en werkt even vlot als diens voorgangers.

De opzet van het spel en de multiplayer liggen dus grotendeels in het verlengde van diens voorganger. Om je personage te ontwikkelen, is het nog steeds de bedoeling dat je talloze verhaal- en optionele quests voltooit om voldoende ervaringspunten te verdienen. Deze quests bestaan voor het merendeel uit het vermoorden van allerhande geschifte vijanden of wezens en uit het ophalen van bepaalde voorwerpen voor de personages die je onderweg te vriend maakt. Ook de manier waarop loot in dit spel behandeld wordt, is nog steeds hetzelfde. Het openen van de vele kistjes in de hoop om een wapen met erg goede stats te vinden blijft verslavend en spannend genoeg om je weer heel wat uren bezig te houden.

Naast het oude bekende kunnen we ook wat nieuwe zaken en mechanics terugvinden in The Pre-Sequel. Aangezien we ons het merendeel van de tijd op de maan bevinden, zijn de atmosfeer en zwaartekracht toch wel heel anders dan op de planeet Pandora. Dit heeft als gevolg dat je een nieuw stukje equipment zal moeten dragen, namelijk een Oz kit (O2 kit). Iedereen, behalve Claptrap, zal dit moeten dragen om de verstikkende atmosfeer te kunnen trotseren. Zuurstof aanvullen gebeurt via de vele zuurstofgeisers die je op het oppervlak tegenkomt of de beschermde atmosfeer in de gebouwen.

De veranderde zwaartekracht zorgt er voor dat je veel langer in de lucht kan blijven hangen en hoge of verre sprongen kan uitvoeren, wat soms erg handig is om eens een kleine binnenweg te nemen. Je kan er ook voor kiezen om wat zuurstof uit je Oz kit te gebruiken in ruil voor een extra boost tijdens het springen. Buiten deze twee toevoegingen geven de makers ons ook de beschikking over een paar nieuwe wapentypes, met name ijs- en laserwapens. Ijswapens staan je toe om de vijand na enige tijd te bevriezen, om ze vervolgens met wat grover geschut volledig aan diggelen te knallen. Hoewel al deze toevoegingen voor wat leuke afwisseling zorgen en plezant zijn om in deze Borderlands te gebruiken, vrezen we wel een beetje dat het bij een eenmalige gimmick zal blijven en dat een groot aantal van deze mechanics niet meteen snel opnieuw gebruikt of verbeterd zal worden in de volgende games.

Op grafisch vlak is Borderlands: The Pre-Sequel zo goed als gelijk aan hetgeen we allemaal in Borderlands 2 te zien krijgen, wat op zich geen slechte zaak is. Men heeft dezelfde engine gebruikt, dewelke de vorige telg ook al met alle gemak op de meeste pc's kon afspelen. Ons systeem met een Intel I5-3570K, 8GB RAM en een AMD 7950 had alvast geen enkele moeite om alles in 1080p en een stabiele 60fps te draaien (enkel Physx werden op laag gezet aangezien het om een AMD-kaart gaat).

Artistiek gezien heeft men heel wat moeite gestoken om de game erg kleurrijk en gevarieerd te doen overkomen, maar dat lijkt niet altijd gelukt te zijn in The Pre-Sequel. De eerste gebieden konden ons niet meteen imponeren en het is pas wanneer je een kijkje in de lucht neemt of enkele latere gebieden verkent, dat je ogen ook op enkele mooie gebieden getrakteerd worden. Ook de vormgeving van alle personages, met uitzondering van de hoofdpersonages, is niet meteen om over naar huis te schrijven. Hetzelfde kunnen we eigenlijk ook over de audio in de game zeggen. Die doet wat het moet doen en ondersteunt de sfeer behoorlijk goed, maar zal nooit echt opvallen.