Destiny

Destiny

[gespeeld op PlayStation 4]

Het is lastig om Destiny in een hokje te plaatsen. De game is een beetje van alles; een vleugje Halo, een toefje Borderlands, een snufje Mass Effect en een beetje MMO. Een interessante en erg smakelijke mix, die af en toe een beetje eentonig wordt. Met een soort van "end-game" na level 20 namen we onze tijd om deze zaken ook danig op de proef te stellen.

In Destiny neem je de rol op je van een Guardian. Een beschermer van aarde en beschermer van de mysterieuze ronde bol genaamd The Traveler. De Traveler is echter stervende en de vijanden die hij ooit op afstand hield, komen steeds dichterbij.

Natuurlijk moet jij er iets aan doen en dat doe je in deze first-person shooter als één van de drie beschikbare klassen. De ijzersterke Titan is er voor de spelers die het liefst midden in de actie zitten. De Hunter is de klasse voor de stealth-liefhebbers en de Warlock is het beste te vergelijken met een magiër. Het is niet zo dat de game totaal anders speelt afhankelijk van welke klasse je kiest, maar het brengt wel nuances met zich mee. Zo zul je met een Titan sneller richting de actie rennen, terwijl je met je Warlock toch makkelijker op een afstandje blijft.

Met welke klasse je ook begint, je wordt vanaf het begin af aan bijgestaan door Ghost, jouw eigen persoonlijke zwevende robot met de stem van Peter Dinklage (Tyrion Lannister uit Game of Thrones). Je zou denken, een uitstekende keuze; een kei van een acteur in ieder geval. Zelfs goede acteurs weten wel eens teleur te stellen en Dinklage zorgt er met zijn monotone dialogen dat Ghost zelden bijdraagt aan het verhaal, enkel irriteert.

Niet dat er sowieso een echt verhaal aanwezig is, tenminste geen goed verhaal. Je verwacht van de mensen bij Bungie een epos gelijkwaardig aan de Halo-serie, maar het verhaal van Destiny komt nooit echt van de grond. Meer dan ‘het universum wordt bedreigd door onnoemelijk kwaad, ga de boel redden’, omhelst het verhaal niet en dat is niet omdat er niet genoeg uit te leggen is. Termen als Vex, Awoken en Cabal worden in het rond gegooid, maar worden niet uitgelegd. De uitleg zit namelijk verstopt in Grimoire-kaarten. Kaarten die je verdient door bijvoorbeeld een bepaald aantal vijanden te vermoorden, maar het omslachtige van dit hele systeem is dat je de lore die je met de kaarten vrijspeelt niet kan bekijken op de console, maar je hiervoor de companion app of je browser nodig hebt. Hierdoor mis je enorm veel achtergrondinformatie en ga je de wereld nooit waarderen voor zijn rijke historie.

Gelukkig is het een stuk simpeler om de verschillende planeten te waarderen en dan voornamelijk voor hun uiterlijk. De game ziet er namelijk fantastisch uit. Er zijn prachtige omgevingen om je aan te vergapen; van de uitgestrekte rode vlaktes van Mars tot aan de jungle-omgevingen van Venus. Het ziet er stuk voor stuk adembenemend uit en zorgt elke keer voor een andere sfeer. Het is dan ook erg jammer dat de hoeveelheid content op deze planeten niet om over naar huis te schrijven is.

Binnen een uur of zes ben je wel door het verhaal heen en binnen een uurtje of vijftien heb je vrijwel elke missie, strike en multiplayermap gehad. Hierdoor voelt de game al gauw eentonig aan. Alle missies zijn namelijk ook nog eens op dezelfde manier opgebouwd. Je vecht  je alleen of met vrienden door een lineaire missie vol vijanden heen, om vervolgens te eindigen met een eindbaas of verrschillende waves vijanden die je moet verslaan terwijl Ghost inbreekt op een computer of een deur openbreekt.

Ondanks de repetitieve gameplay weet de game je bijzonder lang vast te houden en dat is voornamelijk omdat het schieten zo ongelooflijk fantastisch aanvoelt. Gamers die ooit Halo hebben gespeeld zullen zich meteen thuis voelen in Destiny. Wapens voelen perfect aan en combineren perfect met de verschillende krachten die jouw personage meekrijgt. We durven met stelligheid te zeggen dat Destiny één van de beste shooters ooit is, als de game enkel werd afgerekend op het schietwerk. Vooral in de Crucible (het competitieve multiplayergedeelte) komt dit goed naar voren. Multiplayerpotjes zijn snel, gevarieerd en weten keer op keer te vermaken.

Destiny is echter meer dan alleen shooter, zoals we in de inleiding al aangaven. Destiny is een mengelmoes van verschillende games en genres. Zo vinden we RPG-elementen terug in het level- en lootsysteem. Levelen doe je vanzelfsprekend door vijanden te vermoorden, maar ook door missies of bounties te voltooien, strikes (vergelijkbaar met raids) te volbrengen of door tijd in de Crucible door te brengen. Voor mensen die van wat meer uitdaging houden zijn de missies en strikes ook te spelen op hogere moeilijkheidsgraden, waardoor je zelfs na de levelcap uitdaging behoudt. Het voorkomt helaas niet dat het levelen ophoudt bij level 20. Daarna wordt het wat ingewikkelder; om hoger dan level 20 te komen moet je bepaalde uitrusting vinden met de toevoeging van light. Hoe meer light op jouw uitrusting, hoe hoger je boven level 20 uitstijgt.

Een interessant systeem, maar wel één die de eerder genoemde repetitiviteit nog meer in de hand speelt. Na level twintig ben je vrijwel alleen maar bezig met het grinden om bepaalde gear met hogere lightwaardes te krijgen. Het is zonde dat zo’n fantastische shooter op momenten niet meer is dan een grindfestijn.

Bungie lijkt de eentonigheid enigszins te willen doorbreken met de toevoeging van Vault of Glass, de eerste echte raid voor Destiny. De raid is enkel te doorlopen voor spelers van level 25 of hoger en in tegenstelling tot de strikes is teamwork hier van groot belang. Wanneer er een speler als een kip zonder kop rondrent in één van de strikes, is het probleem te overzien, maar in Vault of Glass leidt dat ongetwijfeld tot de dood van je party. Deze raid maakt dan ook geen gebruik van matchmaking; je zult je teamgenoten zorgvuldig van tevoren moeten uitzoeken voordat je aan deze uitdaging begint.

Het nadeel hiervan is weer dat je vrienden moet hebben die Destiny ook spelen, want hoewel Destiny zich afspeelt in ‘een altijd online wereld’ is het lastig om met andere spelers te communiceren. Er is geen chat-functie en in de centrale hub van de wereld (The Tower) zitten maar maximaal twintig spelers tegelijk. Online vrienden maken zal je dan ook niet snel gebeuren in Destiny. Zo heeft bijna elk positief punt in Destiny er wel een negatief punt tegenover staan, en kunnen we zo stilaan concluderen dat Destiny de hooggespannen verwachtingen niet heeft waargemaakt, maar toch is Destiny ongelofelijk verslavend en hebben we heel wat uren in de game gepompt.