Planetary Annihilation

Planetary Annihilation

Planetary Annihilation kon het levenslicht zien dankzij een Kickstartercampagne die fans van Total Annihilation en Supreme Commander een nog grotere schaal van oorlogvoering beloofde. Na een lange bèta hebben de ontwikkelaars bij Uber Entertainment besloten dat het spel nu klaar is voor het grote publiek. De vraag is of het publiek klaar is voor Planetary Annihilation.

Wie bekend is met de gameplay van Total Annihilation- en Supreme Commander-games zal zich in eerste instantie direct thuisvoelen in dit spel. Anders dan in klassieke RTS-games is het geen kwestie van een economie op te bouwen die resources verzamelt en oppot tot je nieuwe eenheden kan kopen. Het is de bedoeling dat je een constante stroom van energie en metaal aanlevert die de al even constante productielijnen voedt. Je bouwt in Planetary Annihilation niet enkele gebouwen om heel wat eenheden te produceren; je bouwt hele continenten vol gebouwen om gigantische zwermen aan eenheden te produceren. De enorme schaal waarop je dus werkt, maakt het begrijpelijk dat het er grafisch allemaal nogal zwakjes uitziet. Van dichtbij zien eenheden er uit alsof ze van een andere generatie games komen, van iets verder lijkt het al snel een onoverzichtelijke knoeiboel waar je individuele types van eenheden niet meer kan herkennen. Gelukkig krijgen ze nog verder uitgezoomt symbolen toegekend zodat je ze toch uit elkaar kan houden.

Wat in andere games een voordeel is, een zeer grote verscheidenheid aan eenheden, is in PA eerder een minpunt. Niet alleen omdat het moeilijk wordt om voor alle verschillende types het symbool te leren kennen, maar ook omdat er te veel onduidelijke overlappingen zijn in hun functie of er zelfs soms geen enkele reden is om ze ooit te gebruiken. Wie gaat zich bezig houden met het bouwen van scheepswerven en schepen in een spel waarbij het grootste deel van het gevaar van laserschietende satellieten, kernwapens of bommenwerpers komt? Waarom heeft men in plaats van tientallen lichtjes verschillende eenheden niet wat tijd gestoken in bijvoorbeeld verschillende facties die elk een andere manier van spelen nodig hebben?

Daarmee komen we ineens bij één van de grootste problemen van dit spel. In een toch vrij complex spel word je volledig aan je lot overgelaten. De enige hulp komt in de vorm van links naar YouTube-filmpjes en fansites. Dit zal ervoor zorgen dat je heel wat gevechten zal verliezen zonder dat je echt een idee hebt wat je fout deed of waarom de AI tientallen keren meer eenheden kon bouwen op dezelfde tijd. Door te experimenteren of FAQ’s te lezen leer je langzaam hoe je je workflow kan verbeteren en je micromanagement tot een minimum kan beperken. Er zijn zeker wel goede interface ideeën te vinden, maar zelf zal het spel je er niet op wijzen. Voor andere problemen lijkt het spel helemaal geen oplossing te hebben. Navigeren over één planeet of tussen verschillende planeten komt neer op wat willekeurig klikken en slepen in de hoop dat je juist uitkomt. Zeker omdat planeten bijzonder saaie gebieden zijn zonder duidelijke ijkpunten, alle eenheden van ver op elkaar lijken en het grootste deel van de oppervlakte vol grijze gebouwen zal staan.

Andere RTS-games leren spelers omgaan met alle gameplayconcepten door in een singleplayercampagne langzaam meer opties toe te voegen. Planetary Annihilation heeft naar eigen zeggen wel een singleplayer deel, maar dit lijkt meer op iets dat er in zeven haasten is aan toegevoegd omdat het beloofd was bij de Kickstartercampagne. Het is een serie van skirmishes zonder enig verhaal die aan elkaar gekoppeld zijn via een eenvoudige map waarin je na winst een willekeurige technologie kan verdienen. In plaats van je dus een goede manier van spelen aan te leren, zal je het hier met upgrades moeten rooien die compleet niet complementair zijn of zelfs maar geschikt om sommige gevechten mee te winnen.

Gevechten waarbij tegenstanders op verschillende planeten starten, leiden door het gebrek aan mogelijkheden ook onvermijdelijk naar de titulaire Planetary Annihilation. Eens een planeet namelijk volledig onder controle is van een factie, is het vrijwel onmogelijk om er met klassieke oorlogsvoering nog een voet aan de grond te krijgen. De enige optie is om dan op een nog niet gekoloniseerde planeet een handvol uit de kluiten gewassen motors te bouwen die de planeet op een ramkoers sturen met die van je vijand. De eerste keer zal je hier wel van onder de indruk zijn. De tweede keer is het een leuke gimmick, maar daarna zal het al snel gaan vervelen. Zeker omdat er in essentie weinig strategisch is aan het gewoon overwoekeren van de vijand door een grotere troep vijanden te produceren.

Als spel stelt Planetary Annihilation dus al teleur, maar daar stopt het slechte nieuws niet. Het aantal bugs en problemen benadert bijna het aantal eenheden in je leger. Crashes (zelfs tot driver-vernietigende blauwe schermen toe), camerastandpunten die vast komen te zitten ergens in de ruimte en met geen manier meer los te krijgen zijn, de AI die halverwege een gevecht blijkbaar in sleepmode gaat en stopt met verder werken tot je hem aanvalt,... zijn maar enkele van de vele bugs die ons het spel meermaals in frustratie deden afsluiten. Hoewel we het eerder wel over een singleplayercampagne hadden, zal je wel altijd verbonden moeten zijn met de servers van Uber, ook al speel je dus enkel tegen de AI. Deze laatste draait om een onbegrijpelijk reden uitsluitend op die servers. Onbegrijpelijkerwijs dacht men dat problemen die grote uitgevers als Electronic Arts niet konden voorkomen, wèl opgelost zouden kunnen worden door deze kleine onafhankelijke studio.

Het resultaat daarvan is dat je het spel soms niet kan spelen; dat je een andere keer tijdens een episch gevecht dat al tweer uur bezig is je connectie verliest en dus alle voortgang kwijt bent; dat het niet mogelijk om savegames weg te schrijven om het vorige probleem te verhinderen; of dat de servers de belasting bij grootschalige gevechten gewoon niet aankunnen en de tijd zodanig vertragen dat één ingame seconde, tien èchte seconden wordt. Wie denkt dat de AI enkel in the cloud kan werken omdat ze zò intelligent is, komt ook bedrogen uit. Het opmerkelijkste dat we mochten meemaken was dat een bevriende AI er niet beter op vond dan de planeet waar onze basis op stond te laten crashen met de vijandelijke planeet. Omdat we ook wel begrijpen dat een indie release van een spel met zulke grootse plannen wel eens woelig kan zijn, hebben we een finale review nog even uitgesteld in de hoop op een eerste patch die de ergste problemen zou oplossen. Uber vond het blijkbaar echter belangrijker om eerst DLC en Steam achievements te voorzien…