Valiant Hearts: The Great War

Met je twee voeten in de loopgraven in Valiant Hearts

[gespeeld op PlayStation 4]

Sinds enkele maanden worden er het en der in West-Europa herdenkingsmomenten georganiseerd om even stil te staan bij wat zich intussen een eeuw geleden heeft afgespeeld. Zo ook in Montpellier, waar de lokale Ubisoft-studio op haar manier een eerbetoon wou brengen aan de getuigen van de Groote Oorlog. Met Valiant Hearts bewijzen de Fransen net iets te letterlijk dat oorlog geen spelletje is. Pech dus voor wie in de eerste plaats had gehoopt om te gamen.

Valiant Hearts telt vijf hoofdpersonages: drie mannen, een vrouw en een hond. Elk hebben ze hun eigen verhaal en delen ze op hun manier in de miserie rondom hen. Emile is een oude boer die willens nillens in een uniform wordt gehesen om zijn vaderland te dienen. Karl is een jonge Duitser die aan het begin van de oorlog in Frankrijk was beland en daar net met de dochter van Emile een zoontje had gekregen. Dan is er Freddie, een Amerikaanse soldaat die de slagvelden opzoekt om af te rekenen met zijn verleden. Tenslotte neem je ook nog de controle over Anna, een jonge Belgische verpleegster met haar eigen redenen om zich te bekommeren om de vele gewonden aan het front.

Een moedige verzorgingshond is de mayonaise die de vier menselijke personages met elkaar verbindt en die hen assisteert bij het puzzelen. Het verhaal van Valiant Hearts zwerft tussen de belevenissen van de ene naar de andere protagonist. Het vangt aan in 1914 en komt enkele jaren en vele emoties later tot een abrupt einde. Tussenin word je gedurende vijf à zes uren ondergedompeld in de vaak gruwelijke realiteit van de Eerste Wereldoorlog en in de soms schaarse lichtpunten die te vinden zijn in de kleine dingen des levens.

Valiant Hearts komt het meest tot zijn recht als je het kunt bekijken als surrogaat voor het bekijken van een semi-realistische film over WO I of voor het lezen van een op waarheid gebaseerd fictieboek. De game belicht immers veel historische sleutelmomenten, maar niet zoals we het doorgaans gewend zijn vanuit first-person shooters in een spectaculaire larger-than-life stijl. De vijf fictieve personages staan in de eerste plaats centraal en hun verhaal wordt dus belicht vanuit een menselijk en emotioneel perspectief, eerder vanuit het standpunt van de strijdende naties of vanuit de tegenstelling van de goeden tegen de slechten. Tegen de pointe van het verhaal bereikt wordt, slagen de makers erin om je een sterke band te doen krijgen met de protagonisten en om je een (innerlijke) traan te doen wegpinken – tenzij je een koele kikker bent met een steen op de plaats waar doorgaans een hart zit.

Om die apotheose te bereiken worden alle zeilen bijgezet om de sfeer en de tragiek in het leven van de personages en in dat van de oorlog die zich intussen afspeelt op je scherm te krijgen. Elke misstap staat garant voor een onmiddellijke dood en de stress en angst daarvoor is voelbaar doorheen het hele spel. Het doel van Valiant Hearts is om ons allemaal de gruwel en de horror van een oorlog te laten voelen. Dat doet het zonder meer, zij het dankzij de tragische gebeurtenissen die je in het verhaal beleeft, de steeds meer afgerafelde oorlogsplunje die de personages dragen of door de meer en meer bezorgde en afgeleefde indruk die hun aangezicht maakt.

Wat het verhaal en de setting betreft slaat Ubisoft dus de nagel op de kop. Jammer genoeg kan niet hetzelfde gezegd worden over de gameplay, want daar wordt de bal toch wel wat misgeslagen. Valiant Hearts speelt als een saaie point-and-click puzzelgame met te simpele puzzels, zomaar in het rond slingerende collectibles en quasi geen uitdaging. De omgevingen waar je rondloopt zijn meestal relatief klein, wat het aantal beschikbare voorwerpen (denk aan sleutels, een emmer, een fles,...) erg beperkt maakt en de oplossing voor de puzzel om tot in de volgende omgeving te raken voor de hand liggend. Zelf maakten we nooit gebruik van de hint-functie en voelden we ons nooit écht uitgedaagd. Een fout wordt weliswaar afgestrafd met een onmiddellijke dood... maar die leidt naar een respawn naar een checkpoint dat hoogstens enkele passen in het verleden ligt. 

Bij momenten is de gameplay dan weer wel best te pruimen, zoals de snellere secties waarbij je mortiervuur en artillerie ontwijkt, al dan niet op muzikale deuntjes, en de tragere stealthmomenten waar je uit het zicht van je tegenstanders moet blijven door de schaduw op te zoeken. Het is tijdens deze secties waar het 2,5D-perspectief prachtig tot zijn recht komt. Wie al enkele screenshots van de game bekeek zal bevestigen dat de kunstige grafische stijl zeker bijdraagt tot de aantrekkingskracht van Valiant Hearts. Het spel laat zich spelen als een 2D-platformer, waarbij je zo nu en dan in een deur of opening in het scherm kunt duiken om op een parallelle track te geraken. Ook op auditief vlak zit alles snor, met een boeiende verteller en met geluidseffecten die de dramatiek en tragiek van het verhaal weten te versterken.