Inazuma Eleven: GO Shadow & GO Light

Inazuma Eleven: GO Shadow / Light

Inazuma is sinds vorig jaar eindelijk uitgebreid in ons land te vinden en met de huidige rage van het WK voetbal leek het waarschijnlijk het ideale moment om ons eerst nog even een balletje te laten trappen met een nieuwe spin-off in de Inazuma Eleven-reeks met de bijnamen GO: Shadow en GO: Light.

De Inazuma Eleven reeks is nog niet zo lang bekend in Europ (Amerika loopt zelfs nog verder achter qua releases). Net zoals bij Pokémon kan je GO: Light en GO: Shadow zien als gelijkaardige versies met wat lichte verschillen qua tegenstanders. Beide zijn ook spin-off games van de echte reeks. Heb je dus nog nooit een Inazuma Eleven gespeeld, kun je best direct met deze beginnen, al zul je her en der wel bekende personages tegenkomen die een knipoog zijn naar de hoofdreeks.

Het verhaal van GO: Shadow speelt zich een tiental jaar na het derde deel van Inazuma Eleven af. In dit deel speel je met Arion Sherwind, wiens karakter even enthousiast is het hoofdpersonage uit de hoofdreeks (Mark Evans). Je startlocatie is net zoals in het eerste deel Raimon, waar je naar dezelfde school gaat als Mark destijds deed en net zoals toen zul je een hele nieuwe cast te zien krijgen die zich mettertijd bij jouw team zullen aansluiten. Als je al vorige delen gespeeld hebt, zul je de personages misschien niet meteen even leuk vinden als de klassiekers, maar de game heeft genoeg momenten om je de achtergrondverhalen van elk personage uit te leggen om zo, na een tijdje, toch enige appreciatie op te kunnen brengen voor deze nieuwe rakkers.

De terugkerende persaonges worden voornamelijk ingezet om achtergrond te bieden van de vorige games, al zullen nieuwe spelers er niet meteen veel wijzer van worden. Toch zit het hoofdverhaal zelf goed in elkaar en is het op geen enkel moment vervelend. Helaas heeft Level-5 net iets te veel zijmissies erin gestoken, waardoor het overzicht soms verloren gaat en je soms niet weet waar kijken. Qua hoeveelheid content kan je dan echter weer niet klagen.

Het verhaal in de oorspronkelijke trilogie was voor velen na een tijdje echt een warboel aan personages, locaties en spelmethodes, maar voor deze GO-reeks heeft men een aantal stapjes teruggezet. Alles voelt nu veel luchtiger aan, met als gevolg dat we ook minder aanvallen en tactieken kunnen inzetten tijdens gevechten. De willekeurige gevechten zijn daarnaast ook weg, want je kan confrontaties altijd vinden en eventueel uit de weg gaan. Zo loopt het allemaal een pak sneller, maar doordat je alles kan vermijden, lijkt het soms ook dat er minder te doen valt. NPC’s die niets relevants te vertellen hebben zijn nu niet meteen hetgene waar we op zaten te wachten.

Al kan de overwereld er dus wat saai bij staan, toch zijn er leuke extra’s bijgekomen. De Extra Competition Route is terug, al is die in het begin wat schaars. Daarnaast is er nu ook een Twitter-achtig netwerk waarop je allerlei personages over evenementen in de game ziet praten. Er is ook een ruilkaartenfunctie die je in staat stelt nieuwe personages voor je team te recruteren. Je zou het spel ook wel met je basisteam kunnen uitspelen, maar het is toch fijn om nieuwe spelers te verzamelen of ze te ruilen met anderen die één van de games in hun bezit hebben via local wifi.

Net zoals bij voorgaande delen heb je naast de wereld en lokale gevechten ook de evenement matches, grootschalige wedstrijden met 11 spelers per zijde (zoals echt voetbal dus). Deze winnen doet het verhaal evolueren en laat je ook nieuwe speciale technieken leren of personages beter leren kennen. De game wordt nog steeds voornamelijk op het touchscreen gespeeld waar je met tikjes en streepjes je spelers aanstuurt en de bal heen en weer schopt. Raak je een tegenstander aan, dan zie je op het bovenste scherm een schermutseling om de bal veilig weg te krijgen of af te pakken. Er zijn wel enkele nieuwe gameplaymogelijkheden toegevoegd zoals fighting spirits. Via een balkje gaat je spirit omhoog zodat je, eenmaal je genoeg spirit hebt, je personage een speciale techniek kan laten uitvoeren.

Naast het feit dat event matches met 11 spelers per team zijn kunnen de regels ook soms wat veranderen. Zo moet een welbepaald personage bijvoorbeeld in een bepaalde regio blijven of geraken. Soms is er dan weer geen tijdslimiet en moet je zo snel mogelijk een bepaalde score halen. Deze overvloed van activiteiten is misschien wat overweldigend, maar de meesten zullen hier snel mee weg zijn aangezien de basisgameplay nog altijd eenvoudig genoeg is en uitgelegd wordt.

Spelers die de reeks al kennen weten nu wel wat ze mogen verwachten, maar aangezien deze game helemaal gericht is op de 3DS, wil dit ook zeggen dat de presentatie beter uitgewerkt is. Een nieuwe grafische engine (die we al zagen bij recente Professor Layton-games) geeft veel scherpere afbeeldingen en ook beter uitgewerkte 3D-karakters, zeker als je deze in 3D-mode bekijkt. Ook de muziek maakt nu beter gebruik van de kracht van 3DS en komt zuiverder over dan vroeger. Daarnaast benut het spel ook StreetPass en Spotpass en kan men ook DLC aan de game toevoegen. Al bij al is dit voor de meesten meer van hetzelfde, maar dan met een nieuw avontuur en een nieuwe cast aan personages. Het zal voor velen een mooie introductie zijn, of (voor de kenners) een even goed deel als de voorgaande games, al voelt de game wel wat leger en iets minder ambitieus aan.