Watch_Dogs

Een virtuele strijd in Watch_Dogs

[Gespeeld op PS4]

Al vanaf de eerste seconde introduceert Watch_Dogs hackers alsof ze superkrachten hebben. In het geval van Aiden is dat misschien geen overdreven statement, want de man heeft toegang tot elke persoon en elk bestand, op eender welk moment van de dag. Science-fiction zou je denken, maar als we Jonathan Morin mogen geloven is zowat elke hack in de game ook mogelijk in het echte leven. Het wordt natuurlijk allemaal wat simpel gebracht - je hebt toegang tot alles door één knop te gebruiken - maar de essentie is allesbehalve gebaseerd op fictie. Gelukkig telt dat niet voor ctOS.

ctOS is het centrale besturingssysteem in het Chicago van Watch_Dogs, gemaakt door de Blume Corporation, en het zorgt ervoor dat de stad een hoogtechnologische infrastructuur bevat. Het systeem bezit onder andere al de informatie van diens inwoners, maar verder kan je er ook camera's mee besturen of zelfs potentiële misdadigers mee opsporen. Dat zorgt er natuurlijk voor dat er ook een fundamenteel probleem opduikt: hackers kunnen het systeem infiltreren en de informatie stelen of zelfs exploiteren. Dat is echter maar het tipje van de ijsberg, want mits de benodigde expertise kan men de stad ook omvormen tot een persoonlijk wapen.

Aiden Pearce is zo'n hacker. Een meester in het vak en één van de beste hackers in het spel, totdat hij op een dag een cruciale fout maakt. Zijn vijanden sporen hem op en dat heeft grote gevolgen voor zijn familie. Zijn nichtje moet uiteindelijk de prijs betalen en vanaf dat moment verandert Aiden in een paranoïde hacker met een obsessie voor informatie en bewaking, wat dan vooral betekent dat hij ten alle kosten toezicht moet houden op zijn familie. Dat heeft een invloed op zijn persona, want er schuilt weinig persoonlijkheid onder zijn lange jas en door dat verleden ontbreekt het hem dan ook aan charisma. Een jammere zaak, want daardoor voelt de protagonist veelal flets en iets te serieus aan, iets wat ook valt af te leiden uit zijn diepe stem.

Het verhaal is dan weer een rollercoaster die wisselt tussen fenomenale en minder leuke segmenten, maar uiteindelijk eindigt op een anti-climax. Sommige missies zijn leuk, andere niet, maar het verhaal achter dat geheel heeft ook gewoon moeite om de speler iets interessant voor te schotelen. Er gebeuren akelige en droeve zaken, maar toch is er amper voeling met de personages en het verhaal. Er zijn wel personages als Jordi Chin die wat leven in de brouwerij weten te brengen, maar die worden dan weer veel te weinig gebruikt, wat toch wel jammer is. Het eigenlijke plot is ook niet bijster origineel en vertelt vooral een verhaal dat draait rond wraak en zelfs de cliché-toer opgaat door er een ontvoering bij te steken. Andere zaken, zoals het mysterieuze DedSec, worden dan weer niet genoeg uitgediept en je blijft dan ook achter met het gevoel dat er vooral een basis wordt gecreëerd voor een potentiële opvolger.

De sterkte van Watch_Dogs zit hem vooral in die open wereld, die is erg indrukwekkend en is ook heel erg goed uitgewerkt. Er zit leven in de stad. Je ziet mensen die aan het joggen zijn, rappers die tegen elkaar bezig zijn, mensen die in het park aan yoga doen, dansers en zelfs kwajongens die wat aan het vechten zijn. Ook is de gehele stad rijkelijk gevuld met allerlei hotspots - zo'n honderd in het totaal - zodat je al de speciale locaties een kijkje kunt geven. Het doet ons eigenlijk denken aan de mobiele FourSquare applicatie en het is er waarschijnlijk ook op gebaseerd... zeker als je weet dat er ook de mogelijkheid is om burgemeester te worden van een bepaalde plek.

Ondanks het feit dat Chicago vooral wordt getoond als metropool, heeft men er ook voor gezorgd dat er voldoende afwisseling is. Als grootste voorbeeld nemen we hier het landelijke Pawnee: dat springt mooi om met de meer stedelijke kant van de game en zorgt dan ook voor een deftige balans. Er is dus diversiteit, maar het ziet er ook gewoon allemaal erg mooi uit. Er zit veel detail in, zeker als het avond wordt en er een plotse stortbui opduikt. Verwacht natuurlijk geen kwaliteit à la E3 2012, maar als je daar voorbij kan kijken, levert de game nog steeds een erg mooie open wereld af. Op onze PlayStation 4-versie liep alles vlekkeloos aan dertig frames per seconde, al moet er wel opgemerkt worden dat er veel haperingen gebeuren als de game een auto-save uitvoert na het uitspelen van een missie. 

Een ander belangrijk gegeven is het kunnen hacken van willekeurige mensen in de stad. In het verleden werd dat nogal revolutionair aangekleed, want er zouden oneindige combinaties mogelijk zijn en het zou de manier waarop we spelen grondig veranderen. De realiteit is toch ietwat anders. Het klopt wel dat er erg veel verschillende mogelijkheden zijn, maar uiteindelijk worden de gegevens van de persoon die je hackt gewoon willekeurig uit de database gekozen. Het belangrijkste aspect van deze toevoeging is vooral de extra immersie dat men biedt. Gesprekken afluisteren, sms'jes bekijken, de achtergrond van een persoon kunnen zien, ... het helpt allemaal om de stad des te levendiger te doen aanvoelen.

Anderzijds kan je ook hun bankgegevens stelen om daarna hun geld af te halen bij de dichtsbijzijnde automaat. Het gaat ook verder dan dat, want je kan zelfs hun auto stelen of de muziek die ze aan het beluisteren zijn. Ergens is dat wel vreemd omdat het nogal tegenstrijdige gevoelens opwekt. Aiden zelve kan er namelijk niet echt tegen als ook maar iemand zijn familie bespiedt en het bedrijf achter ctOS wordt dan ook afgeschilderd als een kwaadaardige organisatie. De privacy schenden van andere mensen is dan precies een minder groot probleem, wat toch wat hypocriet overkomt.

In tegenstelling tot Assassin's Creed is er ook wat meer afwisseling tussen de verscheidene zijmissies in Watch_Dogs. Om te beginnen kan je onderzoeker spelen: dan moet je bijvoorbeeld een seriemoordenaar opsporen aan de hand van lijken die hij achterlaat. Privacy Invasion laat je dan weer binnenzien in huizen (met vaak grappige of vreemde scenarios als gevolg). Daarnaast heb je ook minigames die toegankelijk zijn via je telefoon, zoals een erg sterke Carmageddon-kloon, een AR-game waar je virtuele aliens bestrijdt in de stad en ook een digitale trip waar je een heuse metalen spin bestuurt die alles op zijn pad vernielt. Het zijn slechts enkele voorbeelden, maar ze zijn allemaal leuk op hun eigen manier. 

Het mag ook wel gezegd worden dat Ubisoft er ditmaal voor heeft gezorgd dat de speler wat meer motivatie krijgt om randactiviteiten te spelen. Zoals altijd heb je de gebruikelijk trophies en/of achievements die vasthangen aan bepaalde taken, maar nu speel je ook speciale wapens, voertuigen en zelfs skills vrij als je zijmissies speelt. Je kan dit alles ook steeds bekijken via het in-game menu zodat je te allentijde een beeld hebt van je progressie qua randactiviteiten, wat eerlijk gezegd wel een handige toevoeging is.

Wat de game dan wel gemeen heeft met Assassin's Creed, en bij uitbreiding Far Cry 3, zijn de verschillende ctOS torens doorheen de stad. Chicago is opgesplitst in verscheidene districten en in elk stuk zit er wel een ctOS hoofdkwartier. Als je dat infiltreert, dan speel je alle activiteiten van zo'n district vrij. Een toren kan je echter niet zomaar binnen, de poort is altijd gesloten en je moet dan een kleine puzzel oplossen die misschien wat vergelijkbaar is met de puzzels uit Batman: Arkham City. Hier is het wel wat simpeler en moet je gewoon de energiekabel volgen naar een zekeringkast om die nadien te ontgrendelen, wat veelal gebeurt door van camera naar camera te springen. 

Daarnaast kan ctOS op eender welk moment een melding geven dat er een misdaad staat te gebeuren. Op dat moment moet je naar een specifieke locatie rijden om daar de potentiële dader te volgen. Het is enkel jammer dat het wel eens durft te gebeuren dat de dader je meteen ziet als je arriveert, waardoor je de missie ook meteen faalt. Dat is vaak moeilijk te vermijden als je niet precies weet waar de dader nu juist staat, waardoor je best op je dooie gemak zo'n locatie betreedt. Heb je hem echter succesvol kunnen volgen naar zijn slachtoffer, dan moet je even wachten tot hij op het punt staat om zijn misdaad te plegen. Enkel dan kan je tussen beide komen, wat meestal resulteert in een achtervolging. Ben je snel genoeg, dan kun je hem wel bewusteloos meppen nog voor hij weet te ontsnappen.

Wat we ook best even aanhalen is de manier waarop je een gebouw infiltreert of een missie moet spelen met vijandelijk geschut. In de meeste open wereld games haal je jouw geweer (of in het geval van Sleeping Dogs, je vuisten) boven en speelt er zich al snel een klank- en lichtspel af. In Watch_Dogs krijg je ietwat meer opties, waarbij de telefoon (en bij uitbreiding dus de gehele stad) een belangrijk wapen vormt. Je kan een bom laten ontploffen die een vijand draagt, je kan zijn radio storen en je kan zelfs in zijn camera kruipen. Elke missie hoeft dan ook niet te eindigen op een bloedbad, soms kan je het doel bereiken door simpelweg van camera tot camera te springen en slim gebruik te maken van de verschillende hacking-opties.

Als het toch tot een conflict dreigt te komen, dan merken we op dat de AI toch best interessant is. Het zijn misschien niet de meest ingenieuze vijanden, maar we appreciëren het wel dat de AI niet meteen onze precieze locatie weet als we wat kogels afvuren. Het zijn uiteindelijk menselijke vijanden, geen robotten. De vlotte overgang van cover naar cover helpt hier ook, zeker als je van locatie wilt veranderen zonder dat de vijand zich daarvan bewust is. Stealthgewijs te werk gaan in deze game is ook gewoon leuk, want het voelt niet aan als een nagedachte, maar wel als een deftig uitgewerkte optie die meermaals onze voorkeur genoot. Je hebt trouwens ook nog een slowmotion-optie, genaamd Focus, die het zelfs makkelijker maakt om headshots en dergelijke te maken. Ook handig als je omsingeld wordt door elvendertig vijanden.

Toch zijn niet alle missies even leuk, vooral de geforceerde stealth-segmenten waar je de missie opnieuw moet spelen als je gezien wordt zijn erg irritant. De camera vormt daar soms ook een probleem, wat enkel extra irritatie weet op te wekken. Verder zijn achtervolgingen per wagen ook erg eenzijdig. Als je een andere wagen moet uitschakelen, dan zijn hacks vaak je enige optie. Schieten terwijl je met een auto rijdt gaat namelijk niet. De andere wagen proberen te rammen, dat duurt dan weer te lang. Op dat vlak word je dus gelimiteerd tot het hacken van pijpen onder de grond, verkeerspaaltjes of verkeerslichten. Nadien moet je trouwens meestal ontsnappen, waarbij je weer terugvalt op hacks gezien ze door rubber banding haast onmogelijk zijn om te ontlopen.

Ubisoft heeft er wel goed aan gedaan door de game te voorzien van een kleine, doch interessante puzzel minigame. Qua gebruik overdrijft men er gelukkig niet mee - al kan je wel een bepaald type zijmissie doen waar het steeds voorkomt - dus echt saai wordt het nooit. Echt moeilijk is het ook niet, maar de oplossing zit in bepaalde puzzels al wat beter verstopt dan in andere. Gezien alle andere hacks in de game door een simpele druk op de knop worden uitgevoerd, geeft dit segment je misschien nog het grootste gevoel dat je echt iets aan het hacken bent. 

Multiplayer is dan weer een verrassing. Ubisoft zelve heeft er niet echt mee uitgepakt buiten een korte walkthrough, maar er zitten echt wel ingenieuze modi tussen. Onze persoonlijke favoriet is tailing: daar kom je terecht in het spel van een willekeurige persoon. Je moet die speler dan volgen tot je 100% tailing bereikt. De andere speler heeft geen enkele weet van jouw aanwezigheid in zijn spel. Er komt geen enkele melding aan te pas. Het is dan ook erg hilarisch om iemand te volgen op slechts 1 meter afstand terwijl de andere persoon denkt dat jij een gewone npc bent.

Hacking volgt een beetje datzelfde principe, maar daar is de andere speler wél op de hoogte van jouw aanwezigheid en is hij dan ook actief op zoek naar jou. Dan zorgt voor extra spanning, zeker wanneer die erg dicht in de buurt komt. Aan de hand van de profiler probeert hij je te vinden en vice versa in een omgekeerd scenario. De rest van de modi zijn redelijk voor de hand liggend zoals de online races en free roam, enkel decryption is wat uitleg waard. Dat is een originele steek op de traditionele CTF-modus. Een speler loopt rond met een bestand terwijl de rest het probeert te stelen door die te vermoorden, wat gebeurt aan de hand van vuurgevechten, maar af en toe komen er ook wel auto's aan te pas.