Wolfenstein: The New Order

Wolfenstein: The New Order

[Gespeeld op PS4]

1946, we begeven ons in een van de vele vliegtuigen onderweg naar het hol van de leeuw - het kasteel van Deathshead. Rondom ons zien we constant andere vliegtuigen neergeschoten worden. Het is een helse strijd, maar ook een strijd die het lot van heel Europa zal uitwijzen. Zelf spelen we als B.J. Blazkowicz - een icoon in de franchise - en onze missie bestaat eruit om datzelfde kasteel te infiltreren en generaal Deathshead een kopje kleiner te maken. We benaderen ons doel, klaar voor de strijd... en dan crasht ook ons vliegtuig.

We belanden op het strand nabij het kasteel, recht in de vuurlinie van de vijand. Wanneer we ontwaken, zien we overal soldaten neergeschoten worden. Om het allemaal nog wat erger te maken, loopt er een panzerhund rond die met het verkeerde been uit zijn mand is gestapt. We sluipen langs de frontlinie naar een machinegeweer, gebruiken het om de robothond neer te knallen en daarna vervoegen we ons bij ons team. Tijd voor actie. We krijgen een aanvalsgeweer toegeworpen en daarmee kunnen we dan ook eindelijk beginnen aan de essentie van Wolfenstein: The New Order: het neerknallen van nazi's. 

De game maakt meteen indruk en dat is niet enkel te wijten aan de zelfvoldoening die we krijgen van elvendertig nazi's neer te knallen terwijl we Duits gebrabbel naar ons hoofd krijgen gesmeten. Integendeel, er zijn een paar ingenieuze toevoegingen die het geheel net dat ietsje interessanter maken dan de doorsnee first-person shooter. Om te beginnen heb je in deze game géén levensbalk die steeds terug volledig wordt opgevuld. De nadruk ligt hier op volledig, want de levensbalk wordt nog steeds een beetje gevuld. Je krijgt gewoon niet al je levens terug. Het systeem werkt met twintigtallen, dus als je bijvoorbeeld 41 levenspunten hebt, dan zal de balk terug worden gevuld tot 60. Heb je echter maar 40 levens, dan blijft de balk staan op 40. Wil je meer levens, dan zal je health-packs moeten vinden die rijkelijk liggen verspreid doorheen de level. Het levert een mooie combinatie op tussen de old-skool manier van werken (enkel health-packs) en de meer moderne manier van spelen.

Anderzijds heb je ook (bijna) altijd de optie om stealth-gewijs te werk te gaan. Dat maakt een lastig gebied vaak ietwat makkelijker, maar anderzijds is het soms ook nodig, zeker als je een ruimte betreedt met een commandant. Als je zomaar komt binnengelopen met een shotgun en op iedereen begint te schieten, dan zal die het alarm activeren waardoor er plotseling een hele bende versterking op je komt afgelopen. Steek je hem echter geruisloos neer met een mes of jaag je een kogel door zijn schedel met een gedempt pistool, dan weet niemand van iets. Meer nog, mits een stealth-perk kan je het merendeel van de collectibles op de map zien nadat je een commandant uitschakelt door middel van een stealth-kill.

Perks zijn ook meteen de volgende toevoeging die we wel kunnen smaken. In Wolfenstein: The New Order heb je geen XP-systeem, maar wel perks die je een reden geven om nagenoeg elk wapen wel eens uit te proberen. Steek 20 mensen geruisloos neer, schiet 80 vijanden neer met dual-wield geweren, vermoord vijf vijanden indirect door hun eigen granaat te laten vallen... het zijn slechts enkele voorbeelden. Wat hebben ze allemaal gemeen? Ze geven je allemaal een permanente upgrade met betrekking tot het wapen dat je gebruikt hebt om de perk te behalen. Dat gaat dan over zaken als verbeterde stealth, meer kogels voor je aanvalsgeweer en betere herlaadsnelheid.

In tegenstelling tot de meeste first-person shooters krijg je trouwens ook de kans om levels wat meer te verkennen. Voor het grootste deel is deze game natuurlijk op en top lineair, maar links en rechts krijg je de mogelijkheid om vijanden te omzeilen of een geheime doorgang te vinden. Daarnaast kan je ook een heleboel verzamelobjecten vinden die de speelduur wat moeten verlengen. Het merendeel van die objecten haal je vooral voor de trophies die er aan vasthangen, maar - afhankelijk van een keuze die je tijdens het eerste chapter maakt - je kan ook permanente health/armor upgrades vinden. Het is in ieder geval niet altijd even makkelijk, want sommige zaken liggen echt goed verstopt en soms hangt er zelfs een leuke puzzel aan vast. Het is misschien geen revolutionair aspect van de game, maar voor de compulsieve verzamelaar is het altijd leuk meegenomen.

Qua gameplay mag je een authentieke shooter verwachten met wapens die erg goed aanvoelen en vijanden die weten wanneer ze dekking moeten zoeken. Dat is misschien geen verrassing, MachineGames - de ontwikkelaar achter deze game - bestaat namelijk grotendeels uit veteranen die onder andere hebben meegewerkt aan de Riddick games, een franchise die zeker het vermelden waard is. Toch is de AI niet volledig perfect, want soms durven ze wel eens doen alsof hun neus bloedt, zeker in levels waar stealth belangrijker is dan het schieten. Daarnaast stellen we ons ook de vraag of de game niet een beetje te simpel is. Zelfs op über - de hoogste moeilijkheidsgraad - hadden we weinig moeite om de volledige game uit te spelen -met uitzondering van de laatste baas. We tillen hier wel niet te zwaar aan, mede omdat het erg persoonlijk ligt, maar ook omdat uitdaging niet voor iedereen een prioriteit is.

Dat gezegd zijnde is er wel een ander punt dat we even kort willen aanhalen. Het verhaal in Wolfenstein: The New Order begint goed, heel goed zelfs. De game zuigt je meteen mee in diens alternatieve realiteit. Meer nog, zowat elke level beschikt wel over allerlei krantenartikelen die je meer informatie geven over de stand van zaken. Dat, in combinatie met het toch wel sterke leveldesign soms, zorgt ervoor dat de wereld die men hier gebouwd heeft ons meteen kan overtuigen. Het is een boeiend universum, zeker de moeite om te verkennen. Het probleem ligt hem vooral in de tweede helft van de game, waar het verhaal toch wat begint af te zwakken. We krijgen nog steeds toffe locaties te zien (die we uit respect voor onze lezers niet zullen onthullen), maar het gaat allemaal wat snel en de uitwerking van bepaalde zaken ligt simpelweg niet meer op het niveau van de eerste paar levels. 

De cast bestaat wel uit excentrieke personages die al even ludiek zijn als dat ze angstaanjagend zijn. Deathshead an sich is sowieso al een vreemde snuiter, maar hij is bijlange niet de enige zot in dit verhaal. Zo zal je vrij snel kennis maken met Frau Engel, een geschift mens dat gefixeerd is op non-Ariërs en er dan ook van overtuigd is dat ze onzuiver bloed hebben. Samen met haar - veel jonger - liefje Bubi vormt ze meermaals een doorn in het oog van onze protagonist. We hebben dan ook weinig op te merken over deze personages, ze brengen de game wat extra karakter en zorgen er tevens voor dat de strijd vaak wat persoonlijker ligt. Het is misschien enkel jammer dat de focus vooral op Deathshead en - in kleinere mate - Frau Engel ligt, we hadden liever nog wat meer nazi- kopstukken gezien.

Qua speelduur mag je rekenen op om en bij de vijftien uur, afhankelijk van de gekozen moeilijkheidsgraad en hoeveel aandacht je geeft aan de collectibles. Zelf zaten we makkelijk aan twintig uur, maar dat is vooral door de über moeilijkheidsgraad en het feit dat we redelijk veel tijd in de collectibles en andere randzaken hebben gestoken. Eenmaal de game uitgespeeld is, kan je aan de hand van enigma codes (een van de vele collectibles) nieuwe modi vrij spelen zoals 999 (999 levels, 999% meer actie, über moeilijkheidsgraad en géén healthpacks) of een hardcore mode waar je slechts één leven hebt. Gezien er geen multiplayer beschikbaar is - iets dat ons trouwens allesbehalve stoort - zijn we best tevreden met de speelduur van Wolfenstein: The New Order.

Audiovisueel scoort de game helaas redelijk matig, vooral dan op grafisch vlak. Toegegeven, het design van sommige levels is echt heel goed uitgewerkt, maar de mindere grafische kwaliteit weet niet altijd een goede indruk op te leveren. Bepaalde texturen zijn dan ook betreurenswaardig. De resolutie (1080p) en zestig frames per seconde op onze PlayStation-4 versie doen natuurlijk veel, maar hebben weinig effect op de verouderde graphics. Op dat vlak lijkt het ons vooral te gaan om een simpele last-gen port met weinig verbeteringen voor de nieuwe generatie. Dat is een beetje jammer, zeker gezien we wel fan zijn van de nazi-getinte stijl die men overal heeft gebruikt.