Trials Fusion

Een blik op de toekomst met Trials Fusion

[gespeeld op PlayStation 4]

“Welcome to the future!”, de eerste zin van de openingstune die je te horen krijgt na het opstarten van Trials Fusion, is vergelijkbaar met een oude Vlaamse schlager die je na járen nog eens terughoort op de radio en die je kop niet meer uit wil voor de rest van de dag, hoe hard je hem er ook uit wil sleuren. De steeds weer herhaalde track in het hoofdmenu zet de toon voor wat Fusion wil bieden: een blik door de ogen van RedLynx over hoe de toekomst eruit zou kunnen zien met een Trials-randje eraan. Toch is Fusion allerminst een revolutionaire game te noemen.

Het toekomst-thema is zowat de rode draad door het spel en biedt niet alleen de context voor de cheesy soundtrack, maar ook het uitzicht van de menu’s, de levels en zelfs de verhaallijn. Voor het eerst in de Trials-reeks kozen de makers er immers voor om iets wat voor een verhaal moet doorgaan te voorzien in de carrièremodus. Dat houdt in dat een vrouwelijke robotstem je zo nu en dan wat zinnen toeschreeuwt die je een reden zou moeten geven om te blijven pushen en de Trials-tracks te bedwingen. Nonsens, als je het ons vraagt.

Als er nu één ding is waar het de Trials-franchise nooit aan heeft ontbroken moet dat de kunst zijn om gamers te blijven motiveren om ondanks aanhoudende fails toch te blijven doorzetten en de ‘retry’-knop meer te gebruiken dan de gas en de rem. De ‘verhaallijn’ had wat ons betreft dus niet gehoeven, want Fusion legt nog steeds dezelfde verslavende gameplay op de tracks als zijn illustere voorgangers. Dat houdt in dat je het moet stellen met twee knoppen (drie dus als je de ‘retry’-knop meetelt) en twee sticks, waarmee je de motor en je piloot in balans houdt. Variatie in de spelervaring moet komen van de drie verschillende motoren die je doorheen de carrièremodus vrijspeelt en die elk iets anders aanvoelen qua vermogen en qua manoevreerbaarheid in de lucht. Er is voor de eerste keer ook een quad van de partij, die wat logger aanvoelt dan de motoren maar de gameplay voor het overige niet dramatisch omgooit.

Ook nieuw is het feit dat je nu stunts kunt uithalen in de lucht met behulp van dezelfde stick waarmee je de balans van de piloot regelt. Het systeem is niet altijd even responsief, maar is wel een leuke toevoeging aan de franchise. Het feit dat de besturing van de tricks naadloos overvloeit in de standaardcontrols is daar niet vreemd aan. Enkele levels in de singleplayer zijn specifiek rond deze tricks gebouwd en bieden een verfrissende afwisseling tegenover de standaardgameplay. Een andere toevoeging zit hem in de aanwezigheid van drie uitdagingen per track die je XP-niveau mee opkrikken en zorgen voor een nog grotere herspeelbaarheid.

De meeste levels zijn (als je de skills hebt om geen fouten te maken) in minder dan een minuut af te haspelen en zijn voorzien van genoeg checkpoints om frustraties achterwege te houden. Tussendoor krijg je ook wat uitleg over geavanceerde technieken zoals de ‘bunny hop’ die onontbeerlijk is om de grote gaps te overbruggen in de Hard en Expert tracks. Wat dat laatste betreft vonden we de overgang van tracks die goed te doen zijn om in één poging een gouden medaille door te scheuren en de levels waar we ineens meer dan 20 pogingen nodig hadden om het einde te bereiken wat minder vloeiend dan in Trials Evolution. Dat heeft ook te maken met het feit dat Fusion minder tracks dan Evolution bevat en dus minder ruimte heeft voor een vlotte transitie van ‘easy peasy’ naar ‘omgwtfbbq’.

Net als in haar vorige game heeft RedLynx een robuuste track creator ingebouwd waarmee je zelf aan de slag kunt om nieuwe levels te gaan ontwerpen. We kijken al uit naar tonnen usertracks die vaak niet moeten onderdoen voor wat de ontwikkelaar zelf aanbiedt in de singleplayer en hopen stiekem ook op de terugkeer van de meer exotische gebruikerscreaties in de vorm van onder andere fps-minigames. Als je zelf van plan bent om in de weer te gaan met de ontwikkelingstools sta je wel voor een zware opgave, want veel van de mogelijkheden moet je zelf gaan uitzoeken bij gebrek aan een degelijke tutorial.

Toch is Fusion geen onverdeeld succes geworden en zet het op enkele vlakken ook een stap terug tegenover Evolution. Op het moment van release is de multiplayersectie van de game immers beperkt tot lokale spelmodi. Ubisoft belooft na verloop van tijd ook online modi, maar daarop is het vooralsnog wachten. Racen tegen de ghosts van je vrienden mag dan wel een fun alternatief zijn als een soort offline multiplayer, maar de afwezigheid van the real thing is toch een afknapper. Een andere afwezige is het Skill Game Circus, dat een hoop  minigames combineerde in de vorige games. Nu moet je het stellen met het beperkte aantal skillgames dat de carrièremodus voor je voeten gooit.

Hoewel het toekomstthema in de levels op het eerste zicht erg veel variatie toelaat, voelt Fusion op dat vlak beperkter en sterieler aan dan Evolution. In die laatste game reed je nog over de stranden van Normandië op D-Day, ontweek je de toorn van een reus terwijl je zijn huis binnenreed en viel je eigenlijk van de ene verbazing in de andere. De talloze ontploffingen en vallende gebouwen die ook in Fusion van de partij zijn voelen een pak eentoniger aan dan de verbeeldingskracht van de ontwikkelaars in hun vorige game.

Op visueel vlak breekt Trials Fusion zeker geen potten. De kracht van de PS4 drijft vooral de relatief stabiele framerate op 60fps en doet dat aan 1080p. Texture pop-in is opvallend wanneer je een track start (ondanks het feit dat de tijd om een level in te laden zeker niet te verwaarlozen is), maar lijkt minder een rol te spelen eens je je motor in gang hebt gestampt. Ook op auditief vlak is de game geen onverdeeld succes. De geluidseffecten van de motor (en van je piloot die aan het eind van elk level traditioneel op een gruwelijke manier aan zijn einde komt) zijn top, maar de voice-overs in de carrièremodus zijn zoals gezegd eerder storend. Wat de soundtrack betreft die je continu in het spelmenu te verteren krijgt, zijn we er nog steeds niet uit of we hem net catchy dan wel strontvervelend vinden.