Luftrausers

Stunten met je vliegtuig in Luftrausers

[gespeeld op pc]

Indie games moeten het vaak hebben van één goed uitgewerkt gameplay-element. Soms komen ze met een totaal nieuw idee op de proppen, anderen rakelen dan weer de gameplay van een klassieker op en geven er hun eigen draai aan.  Het Nederlands duo van Vlambeer gaat een heel eind terug in de tijd en brengt nu hun interpretatie van Asteroids op de markt. Liefhebbers zullen de gratis voorloper Luftrauser misschien al eens gespeeld hebben, maar nu kan je een volledig uitgewerkte versie ervan op de kop tikken.

Asteroids en de vele gelijkaardige games draaien rond een bijzonder eenvoudig concept: rondvliegen, vijanden neerschieten en alles dat in beeld komt ontwijken. Herhaalbaar tot je de hoogste score bereikt of het beu bent. Luftrausers houdt vast aan dit concept, maar brengt toch voldoende wijzigingen aan om het relevant te maken. De ruimte wordt ingeruild voor een Tweede Wereldoorlog-achtige scène boven de open zee en je ruimteschip wordt een propellervliegtuig. Aangezien we ons op aarde bevinden speelt de zwaartekracht ook een rol en dit is ineens het belangrijkste deel van het spel om onder de knie te krijgen. Net zoals in de arcade-klassieker bestaan de controls uit niets meer dan vooruit, links, rechts en schieten.

Het grote verschil is dat je dus niet oneindig zal doorzweven, maar naar beneden zal tuimelen als je je snelheid verliest, wat sommige gamers (en de hier toevallig verdwaalde piloten) zullen kennen als een ‘stall’. In een typisch vliegspel is het een kwestie van dit ten alle prijze te vermijden, maar in Luftrausers is het beheersen ervan de sleutel tot topscores. Je vliegtuig draait namelijk sneller wanneer je niet accelereert. De beste piloten zullen zich dus op een ideale baan brengen om dan al zwevend en vallend zoveel mogelijk vijanden neer te halen en net voor ze te pletter storten terug vooruit te schieten. Een lange succesvolle run lijkt dan ook op een virtuoze dans van je vliegtuig tussen kogels, raketten en vijanden tot je uiteindelijk in een glorieuze ontploffing ten onder gaat. Dat einde kan je uitstellen door te stoppen met schieten, wat ervoor zorgt dat je vliegtuig zichzelf herstelt. In plaats van een klassieke balk in de hoek heeft men er ook voor gekozen om schade te laten zien door een beeldvullende cirkelvormige verkleuring rond je vliegtuig te tonen die smaller wordt naarmate je schade oploopt. Zo kan je je situatie goed inschatten zonder je blik van de actie af te wenden.

Daarmee heb je eigenlijk alle gameplay van het spel wel uitgelegd. Ondanks dat enorm simpel systeem en het feit dat er maar één level met een handvol verschillende vijanden is, slaagt Luftrausers er toch in om je telkens opnieuw het luchtruim te laten kiezen. Daar hebben ze een aantal snuggere features voor bedacht. Een vliegtuig bestaat uit een uitwisselbare combinatie van een wapen, een motor en een romp. Zo kan je het standaard machinegeweer vervangen door een laserstraal of raketten, een romp installeren die bij je dood een kernbom doet afgaan of de instant klassieker ‘Gungine’ waarbij je motor achteruit schiet om te versnellen. Voor ieder onderdeel heb je vijf keuzes zodat er in totaal 125 verschillende combinaties mogelijk zijn. Sommigen zijn even belachelijk  als ze grappig zijn, maar iedereen zal wel enkele combinaties vinden die hem liggen. Iedere combinatie krijgt ook een unieke naam, uiterlijk en zelfs een iets andere soundtrack tijdens het spelen. Voor wie extra uitdaging zoekt, is er per onderdeel zelfs een reeks uitdagingen om te volbrengen. Qua speelduur heb je dus duidelijk waar voor je geld. Moest het spel ook nog lokale multiplayer bevatten zou het eigenlijk alles in huis hebben waar je op kan hopen. Misschien een ideetje voor een vervolg?

Wie eerder al games van Vlambeer speelde (Ridiculous Fishing, Nuclear Throne, Super Crate Box) zal ook hun typische grafische stijl in Luftrausers herkennen, zij het overgoten met een sepia-tint. Indrukwekkend zijn de graphics dus niet, maar ze voldoen prima om duidelijk de silhouetten van de vijanden weer te geven en je het typische arcade-gevoel te geven waar het spel naar streeft. Er zijn ook de kleine details die toch laten zien dat er heel wat aandacht ging naar het uiterlijk zoals het opspattende water als je dicht bij de zee vliegt. Een game die  er zo simpel uitziet, speelt natuurlijk wel enorm vloeiend, maar een vreemd fenomeen is wel dat er een merkbaar schokkende vertraging optreedt als je schade oploopt. Vermoedelijk is het een bewuste beslissing, maar het komt nu en dan toch storend over. De achtergrondmuziek is van het typisch opzwepende arcadetype dat perfect bij het spel past, maar de geluiden van je wapens verdwalen soms een beetje in de ruis en klinken alsof ze weinig impact hebben.