Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney

Iemand bezwaar tegen puzzels in Professor Layton vs Phoenix Wright: Ace Attorney

Professor Layton en Phoenix Wright, het zijn twee iconen als we over de handheld-lijn van Nintendo spreken. Echt veel hebben ze echter niet met elkaar gemeen: de een is een Amerikaanse advocaat die vooral de waarheid wilt achterhalen en de ander een Engelse academicus die graag puzzels oplost. Desondanks geloven beide heren wel in één en dezelfde wetenschap: de logica. Dat vormt al snel een probleem als ze plotseling samen in Labyrinthia terechtkomen, een stad waar magie de normaalste zaak van de wereld is.

De ontmoeting tussen Layton en Wright gebeurt wel niet meteen en de eerste paar uurtjes speel je dan ook vooral apart. Alles gebeurt wel op dezelfde plaats, toevallig ook de thuisplek van Layton: Londen. Wright is er op bezoek voor een uitwisselingsproject en Layton krijgt bezoek van een mysterieus meisje, ook meteen de persoon die de aanzet vormt voor de rest van het spel. Meer nog, datzelfde meisje duikt later ook op tijdens een rechtszaak waar Wright de rol van de verdediging op zich neemt. Het vormt een mooie introductie en de geanimeerde cutscènes zorgen ervoor dat je meteen meegezogen wordt in het verhaal.

Londen dient natuurlijk wel als een soort tutorial. Je leert er om te gaan met het vergrootglas van Layton, hoe je verschillende locaties bezoekt en je krijgt een paar simpele puzzels voorgeschoteld. Dat telt ook voor Wright, want die krijgt tijdens zijn eerste rechtszaak in London nog wat hulp van de rechter, iets waar de tegenpartij maar al te graag subtiel de spot mee drijft. Voor veteranen die beide franchises al door en door hebben gespeeld gaat het misschien allemaal wat traag in Londen, maar de setting en de vaak ludieke personages zorgen er voor dat alles erg leuk blijft.

Eenmaal de - toch wel lange - proloog tot zijn einde komt, verlaten de personages Londen en begeven we ons in Labyrinthia. De middeleeuwste stad bloeit van de magische krachten en is dan ook een erg vreemde setting voor de twee, zeker gezien ze voorheen altijd met een logische oplossing op de proppen kwamen. Gelukkig is wel nog één iets logisch en dat is de interactie tussen beide heren, want die verloopt opmerkelijk vloeiend en houdt ook steek.

Layton houdt zich vooral bezig met de verkenning van Labyrinthia, samen met zijn leerjongen Luke. Je praat met de inwoners, probeert puzzels op te lossen en je verzamelt bewijsmateriaal dat Wright op zijn beurt kan gebruiken in de rechtbank. Het moet wel gezegd worden dat dit gedeelte van de game redelijk traditioneel aanvoelt en het kan dan ook wel gebeuren dat je vaak een déjà vu-gevoel krijgt tijdens bepaalde puzzels als je al wat Layton-spelletjes op de teller hebt staan. De moeilijkheidsgraad ligt tevens op een laag pitje en echt moeilijke puzzels zal je niet veel tegen komen. 

Het rechtbank-segment is op dat vlak iets beter uitgewerkt. Je krijgt de meest ludieke getuigen die je moet ondervragen en als aanklager krijgen we deze keer te maken met Lord Zacharias Barnham, een ridder die zijn job erg serieus neemt en vaak een spel der "objections" speelt met onze eigen advocaat. Daarnaast krijgen we ook gewoon iets nieuws voorgeschoteld tijdens de rechtszaak. Je kan nu meerdere getuigen tegelijkertijd ondervragen. Dat zorgt er ergens wel voor dat een rechtszaak nogal snel langdradig kan aanvoelen omdat je steeds de verschillende getuigenissen van elke persoon opnieuw moet bekijken om tegenstrijdigheden te vinden.

Sommige chapters durven dan ook wel wat tijd in beslag te nemen, wat er ook meteen voor zorgt dat dit één van de langere 3DS-games wordt als je enkel kijkt naar het verhaal. Op dat vlak behaalt deze game makkelijk de lengte van een Professor Layton game en een Phoenix Wright game bij mekaar, maar zo kan je deze game ook eigenlijk het best omschrijven. Het is leuk om een game als deze te spelen waarin twee franchises hun opwachting maken, maar voor het grootste deel voelt het nog altijd aan alsof je twee games zit te spelen en niet één geheel. 

De reden daarvoor is simpel. De game wisselt constant tussen de rechtbank en de puzzels, waardoor het gewoon aanvoelt alsof je steeds wisselt tussen een Layton-game en een Phoenix Wright-game. Het is natuurlijk wel begrijpelijk omdat de core-gameplay van elke franchise aanwezig moet blijven, maar de leukste momenten in deze game zijn net de rechtbank-segmenten waarin je te maken krijgt met puzzels en vice versa. Het is ook leuk als Layton samen met Wright in de rechtbank staat en ze samen die ene speciale zin roepen. Dat is fanservice die gewoonweg iedereen wilt. 

Helaas breekt men wel wat met de fanservice door naar Labyrinthia te gaan. Daar krijg je te maken met allerlei nieuwe personages (helaas niet allemaal even interessant) en je krijgt dan ook bitter weinig personages te zien uit voorgaande games. Fans die dus hadden gehoopt op een game die de focus legt op de diepe historiek van beide franchises zullen dus misschien teleurgesteld achterblijven, al zit er wel een mooie cameo in die het waard maakt om de game helemaal uit te spelen.