South Park: The Stick Of Truth

Vertrouwde satire in South Park: The Stick Of Truth

[gespeeld op PlayStation 3]

Hoe je het ook draait of keert, videogames met een grote licentie blinken zelden uit. Vaak komt dat doordat er voor leuke gameplay weinig tijd en budget is overgebleven, of doordat de licentie slecht gebruikt wordt en de game maar een halfgebakken doorslagje is van de originele film of serie. Diezelfde vloek rustte ook op de meeste South Park-games die tijdens de voorbije 17 jaar op gamers werden losgelaten. Nu, zo verkondigden eerst THQ en later Ubisoft, zou het anders zijn. Nu werden immers eerst Trey Parker en Matt Stone aan boord gehesen, met als voornaamste bedoeling om de game net hetzelfde te proberen laten aanvoelen als een episode op TV. En of ze daarin geslaagd zijn.

Je speelt in The Stick Of Truth de rol van nieuweling in South Park, die net met zijn ouders in het landelijke stadje is komen wonen. Je krijgt onmiddellijk een nieuwkomersbehandeling van Cartman, die meteen vertrouwd aanvoelt als je de TV-serie een beetje kent: je wordt zonder pardon gekleineerd en belachelijk gemaakt terwijl de manipulatieve dikzak je tegelijkertijd met twijfelachtige vleierij voor zijn kar spant. Samen met Butters en Kenny, partners-in-crime van Cartman, word je meegezogen in een ambitieuze queeste die draait rond een tak waar de kinderen een haast onschatbare waarde aan hechten. In de zowat 12 uur durende rollercoaster die volgt is de typische South Park-satire nooit ver weg, ontmoet je vrijwel alle personages uit de reeks en krijg je quasi non-stop scheve grappen en stinkende scheten te slikken. Good times.

Ondanks het feit dat The Stick Of Truth perfect de compromisloze stijl en humor van de serie uitademt, is het natuurlijk in de eerste plaats een game. Hoe hilarisch de verschijningen van Hankey, Mr. Slave en ManBearPig ook mogen zijn, zonder onderliggende gameplay die je minstens even lang als de duur van de verhaallijn zou kunnen boeien zou dit project gemakkelijk in hetzelfde hoekje als vele andere geflopte licentiegames kunnen belanden. Gelukkig hebben de makers gekozen voor een softcore RPG-ervaring die achteraf bekeken een ideale match blijkt te zijn met het verkennen van de spelwereld en het ondertussen ontmoeten van een hele cast van personages van uiteenlopend allooi. Zoals ondertussen bekend werden er in Europa enkele scènes gecensureerd die met anal probes en met abortus te maken hebben. Hoewel de censuur onvermijdelijk als betuttelend aanvoelt en ook wat onbegrijpelijk is gezien de 18+ classificatie, doet ze geen afbreuk aan de beleving van het verhaal.

Jouw ‘New kid’ beschikt, net als de vrienden en vijanden met wie hij in aanraking komt, over een gevarieerd arsenaal aan mêlee-aanvallen, vuurwapens en magische spreuken (die niet zozeer door je mond worden uitgesproken, maar wel door je anus). De meeste van deze aanvallen vereisen dat je goedgetimede knoppencombinaties vormt. Bij elke move krijg je op het scherm een beschrijving van wat van je verwacht wordt, maar hoewel deze instructies op het eerste zicht niet echt rocket science lijken zijn ze dikwijls onvoldoende om ze (bij de eerste poging) correct uit te voeren. Dat is toch wel jammer, want dit euvel zorgde er alvast voor dat we het proberen uitvoeren van sommige moves uiteindelijk hebben opgegeven omdat het compleet onduidelijk was hoe snel een bepaalde routine met de sticks en knoppen moest uitgevoerd worden.

Zoals het een RPG past, kun je ergens in het begin van het verhaal kiezen uit vier verschillende klassen. Je keuze bepaalt in de eerste plaats over welke speciale moves je beschikt tijdens de gevechten. Als ‘warrior’ ga je vijanden te lijf met een baseball bat, terwijl de ‘mage’ een bliksemaanval uitvoert met behulp van een autobatterij. De gevechten zijn turn based en zetten je samen met de kameraad waarmee je op stap bent tegenover één tot negen vijanden. Elke vriend heeft specifieke mogelijkheden die aansluiten bij zijn klasse. Butters heeft als paladin bijvoorbeeld de mogelijkheid om je tijdens confrontaties te genezen met een schouderklopje en Jimmy gebruikt zijn muzikale knobbel om indruk te maken op je vijanden door strijdliederen aan te heffen. Deze softcore-aanpak past perfect bij de satirische humor en de dynamische sfeer van de game.

Die humor is overigens niet beperkt tot prot-grappen, want Trey Parker en Matt Stone maken van de gelegenheid gebruik om de gameswereld zo nu en dan met de billen bloot te laten gaan. Er wordt geen heilig huisje onaangeroerd gelaten en in het bijzonder moeten de RPG-elementen waar The Stick Of Truth zelf regelmatig gebruik van maakt eraan geloven. Er wordt zonder schroom de draak gestoken met typische fetch-quests in RPG’s, turn-based gevechten, het vinden van random lijkende audio-logs en nog zo veel meer. Laat het dus duidelijk zijn dat The Stick Of Truth zich allerminst beperkt tot het recycleren van afgezaagde grappen uit de reeks.

Op visueel vlak liet onze consoleversie het vaak afweten wanneer we al lopend doorheen de spelwereld gingen. Bij de transitie van het ene scherm naar het volgende zakt de framerate soms zienderogen, een euvel dat wellicht minder parten had gespeeld indien men ervoor had gekozen om de game naar PS4 en Xbox One te brengen. Los daarvan is de vorige generatie consoles meer dan sterk genoeg om de typische South Park-graphics op je scherm te toveren. Elke scène en elke kamer lijkt zo uit de TV-reeks geplukt, wat een grote bijdrage levert aan de authenticiteit van de hele South Park-ervaring. Op auditief vlak blinkt de game uit met de stemacteurs van de TV-serie en met aangepaste RPG-achtergronddeuntjes waarvan je jezelf zo kunt voorstellen dat ze uit Skyrim zouden komen terwijl Cartman eroverheen aan het neuriën is. Briljant.