Call of Duty: Ghosts

Call of Duty: Ghosts, de schim van Infinity Ward

[gespeeld op pc]

Jarenlang was Infinity Ward heer en meester van de Call of Duty-franchise. Je mag daar zelfs het gehele first-person shooter landschap bij rekenen. Nog lang voor het grote mainstream succes van de Modern Warfare-reeks was de Call of Duty-franchise namelijk al een erg belangrijke naam onder de WWII-shooters, al dan niet de belangrijkste voor velen. Ondertussen is veel van het grote talent echter verdwenen uit de studio. Het slotstuk van de Modern Warfare-reeks is zelfs al twee jaar geleden afgelopen. De schim van Infinity Ward komt nu dus op de proppen met een nieuw verhaal, een nieuwe reeks. Hiermee bewijzen ze één ding... dat de leerling de meester heeft overtroffen.

Het singleplayer-segment van Call of Duty: Ghosts kruist in theorie alle vakjes aan waarmee je een goede Call of Duty-ervaring biedt. De over-the-top actie momenten zijn aanwezig, de game gunt je geen seconde verveling en de locaties nemen je (zoals altijd) mee over de hele wereld. Toch mist Call of Duty Ghosts iets. Een leegte die zelfs Riley (de hond) nogal moeilijk kan opvullen. Wat is het probleem dan precies? Moeilijk te zeggen, gezien we hier niet zomaar spreken over één specifiek minpunt. Het is eerder een samenhang van meerdere pijnpunten.

Om te beginnen is Amerika nog maar eens de underdog, het slachtoffer van het verhaal. Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat we dit gewend zijn van de franchise, maar het is gewoon een verloren kans gezien Ghosts de kans biedt om ons eens een nieuw verhaal voor te schotelen. Daarnaast is het gebrek aan innovatie bij Infinity Ward op dat vlak gewoon jammer. Wanneer we op een punt komen waar we moeten zeggen dat we niet anders zouden verwachten van een bepaalde ontwikkelaar, is het net aan hen om ons het tegendeel te bewijzen. Iets wat Infinity Ward dus niet doet.

Men probeert het probleem wel goed weg te stoppen. De constante actie probeert continu onze interesse te behouden. We vechten in de ruimte, we bezoeken nog maar eens de woestijn en we besturen zelfs een hond. Die laatste stelt je zelfs in staat om vijanden te markeren zodat Riley ze kan afslachten, iets wat we amper gebruikten nadat de game ons ertoe verplichtte. Verplichten doet men trouwens wel meer, want meer dan eens moet je in een Call of Duty-game orders opvolgen. Volg je een bepaald karakter niet snel genoeg? Dood. Wijk je af van het rechte pad? Dood. Alsof de game ons er constant aan herinnert dat we geen seconde mogen afwijken van hun Hollywood blockbuster verhaal, want anders is het gedaan met de pret.

Het eigenlijke verhaal is ook vrij matig. Zoals eerder gezegd is Amerika dus opnieuw het slachtoffer en dat betekent ook meteen dat je de vijand kent. Opnieuw een buitenlandse schurk. Althans, dat zou je toch denken. Een organisatie genaamd 'The Federation' is namelijk de grote boosdoener en er zitten inderdaad Russen, Chinezen en Arabieren in, maar ook een groot deel naties uit Zuid-Amerika. Wie is dan de leider? Rourke, een ex-lid van Ghost en een Amerikaan in hart en nieren die blijkbaar tegen zijn eigen land vecht. Een herkenbaar en veilig scenario, zeker gezien er zoveel mogelijkheden waren voor een beter verhaal.

De enigste redding van de campaign is misschien wel onze Duitse herder, Riley. We nemen het je zeker niet kwalijk als je denkt dat Riley vaak nutteloos aanvoelt. Meer nog, de korte stukjes doorheen het verhaal waarmee je stealth-gewijs te werk moet gaan met de hond voelen geforceerd aan en zijn eigenlijk allesbehalve plezant. Wanneer je dan een vijand neerhaalt om Riley's tanden erin te zetten, doet de volgende soldaat twee meter verder alsof zijn neus bloedt. Voordelig voor ons, maar het komt opnieuw niet erg overtuigend over. Maar toch, ondanks deze mindere punten blijft Riley een positief deel van het verhaal. Misschien is het onze voorliefde voor honden en zijn aanwezigheid doorheen het verhaal die ons blij maakt, maar volgens ons is Riley gewoon het enige personage in de game die ietwat innovatief en interessant aanvoelt. Daarmee is meteen ook alles gezegd, want als een hond de meeste persoonlijkheid biedt in een game, dan weet je wel hoe laat het is.

Kort samengevat kun je het verhaal dan ook beter achterwege laten als je geen hondenliefhebber bent of een traumatische jeudgervaring hebt overgehouden aan een Duitse herdershond. Naast de gebruikelijke elvendertig explosies, een personage dat 'onverwacht' sterft en een (epische) schurk wiens motivatie vrij cliché aanvoelt, is er namelijk weinig te zien in het singleplayer-verhaal van Call of Duty Ghosts. Een stap terug als we vergelijken met vorig jaar. Op zich niet zo erg, maar in dit geval biedt Infinity Ward ons geen [nieuwe] alternatieve zaken om het gemis van de vele goede features uit Black Ops II op te vullen. 

De multiplayer is op dat vlak een verlengstuk van het singleplayer-probleem. Opnieuw wordt er op veilig gespeeld, al is dat natuurlijk minder erg in de multiplayer dan in de singleplayer. De kern van dit stuk is namelijk veel sterker dan het verhaal en daardoor moet er ook minder hard worden aangepast. Toch wordt de kloof met Battlefield elk jaar groter, zeker gezien de concurrent dit jaar uitpakt met 64 spelers op consoles, betere graphics én een framerate van 60fps. Het enige verschil zit hem in de resolutie, want die is bijvoorbeeld 1080p op PS4. Het spelersaantal blijft echter hetzelfde bij Call of Duty en zonder enig noemenswaardige veranderingen (iets dat trouwens ook meer aanwezig was in Black Ops II) riskeert Activision een franchise te vernielen door stil te blijven staan.

Begrijp ons niet verkeerd, een potje Call of Duty online spelen blijft nog steeds leuk. Het alom bekende "en nu nog één ronde voor ik ga slapen..." fenomeen begint echter al wat af te zwakken. Dit is deels te wijten aan het nieuwe unlock-systeem waarbij je squad points krijgt. Die kan je nu gewoon sparen om nadien meteen dat ene geweer te kopen dat je zal blijven gebruiken. Het is misschien voordelig voor bepaalde spelers omdat je minder tijd nodig hebt om je favoriete geweer vrij te spelen, maar het zorgt er ook voor dat je minder voldoening hebt als je jouw geweer koopt.

De grootste toevoegingen zijn trouwens de vrouwelijke karakters en de dynamische maps. Over de vrouwen kunnen we kort zijn: een leuke toevoeging voor mensen die een voorkeur hebben voor vrouwelijke karakters, maar vergeet niet dat dit ook nadelen met zich mee brengt. Je zal in elk geval al snel de mute-knop nodig hebben. De dynamisch maps dan? Duidelijk Infinity Wards antwoord op Levolution, al is het niet zo spectaculair eens je ontdekt hoe scripted dit allemaal is. Het klopt inderdaad dat bepaalde maps dynamisch zijn en dat deze dus veranderen tijdens het spelen, maar in tegenstelling tot Battlefield 4 gebeurt dit steeds op dezelfde manier. Een dynamisch script dus.

De zombies worden dit jaar trouwens ingeruild voor aliens, meteen ook de enige invloed van Treyarch op Infinity Ward. De populareit van de modus in Black Ops valt niet te ontkennen en het is dan ook niet zo vreemd dat deze spelmodus - al dan niet met aliens in plaats van zombies - nu ook onderdeel wordt van de jaarlijkse Infinity Ward productie. Is het baanbrekend? Sowieso niet. Leuk voor mensen die fan waren voor de zombies uit de Treyarch games, maar meer dan een lichtjes aangepaste versie is het niet.

De performantie in Call of Duty: Ghosts is tenslotte een moeilijk onderwerp. Er zijn blijkbaar spelers die niet al te veel problemen ondervinden, maar zelf hebben we al te maken gehad met zowat elke mogelijke bug of glitch. Audio die plotseling wegvalt tijdens cutscènes, constant gestutter tijdens het lopen en occasionele haperingen... het geheel voelt simpelweg slecht geoptimaliseerd aan. Het helpt ook niet dat de game vaak nóg slechter draait na een nieuwe update. Audiografisch zitten alles echter wel snor voor een Call of Duty-game (minus het wegvallen van het geluid tijdens cutscènes dus), zeker tijdens de missies in de ruimte. Gravity (de film, nvdr) met geweren volgens velen en dat is allesbehalve gelogen. Het is enkel jammer dat men, ondanks de verbeterde engine, nog altijd vrij dicht aanleunt bij de vorige games qua graphics. Op dat vlak is het audiografisch een lichte verbetering, maar dus geen verademing - iets wat velen onder ons echter wel hadden verwacht.

Gezien de pc-versie vrij slecht geoptimaliseerd is, mag je enkele puntjes bijtellen bij de eindscore mocht je de game op een console-platform spelen. Zo is de PS4-versie qua resolutie en framerate net dat tikkeltje beter dan de rest