Beyond: Two Souls

Beïnvloed de film in Beyond: Two Souls

Een interactieve psychologische thriller van de makers van het bejubelde Heavy Rain doet watertanden. Snakkend naar een nieuwe meeslepende ervaring gingen we gulzig Beyond: Two Souls verorberen. Of de game onze eetlust wist te bedaren lees je hieronder.

Gamers die Heavy Rain achter de kiezen hebben, weten ongeveer wat ze bij Beyond: Two Souls mogen verwachten qua gameplay. Voor de nieuwelingen even kort duiden wat we als het gedeelde recept mogen beschouwen. Beyond: Two Souls is geen game an sich, want om echt een game te zijn mankeert het te veel aan interactie. Beyond is meer een interactieve film. Je kijkt wat beelden, mag hier en daar het gesprek in een bepaalde richting duwen of de controller even laten zweten om dan weer achterover te gaan zitten en van op de zijlijn toe te kijken wat er zich verder afspeelt in het verhaal. De sterkte van een dergelijke game moet hem dus eigenlijk zitten in het verhaal en de beleving ervan. In Heavy Rain herinner je je vast nog de bezwete handpalmen die zo hard hun best deden om op het juiste moment de juiste knop in te duwen of combinatie te maken. Wanneer dat lukte, kon je opgelucht ademhalen om even later weer een verscheurende keuze te moeten maken. Beyond: Two Souls’ voorganger heeft ons geweten regelmatig doen knagen, al was het maar voor even.

Laten we dit nieuwe verhaal even kort situeren. We leren Jodie Holmes kennen, gespeeld door Ellen Page, en Aiden. Die laatste is een onzichtbare entiteit die altijd al aan Jodie heeft vastgehangen. Aiden heeft een eigen wil en durft het al eens te bont maken, waar Jodie dan spijtig genoeg de gevolgen van moet dragen. Aiden is gelukkig niet alleen een kwajongen, hij staat Jodie ook steevast bij in moeilijke momenten. Ze hebben dus een haat-liefde verhouding. Op een dag hebben haar ouders genoeg van de vreemde zaken die gebeuren bij Jodie en laten haar achter in een psychiatrisch ziekenhuis. Daar komt een erg jonge Jodie terecht in het Departement van Paranormale Activiteiten. Dokters Nathan Dawkins (Willem Dafoe) en Cole Freeman ontfermen zich over haar en naarmate de tijd vordert, worden zij zowat surrogaatouders van de jonge hoofdrolspeelster. Het verhaal wordt uit de doeken gedaan in verschillende hoofdstukken die niet chronologisch opeenvolgen. Gelukkig maar dat tijdens het laden van elk hoofdstuk de tijdlijn telkens getoond wordt, zodat je alles juist kan plaatsen.

Wie Heavy Rain gespeeld heeft, herinnert zich vast nog hoe hard die zich heeft ingeleefd in het verhaal. Op de duur voelde je je erg verantwoordelijk voor de redding van het gekidnapte jongetje en was het zweten geblazen als je voor morele keuzes stond. Je wou immers allesbehalve iets fouts doen. Op dat gebied is Beyond vlakker. Niet dat het geen emoties oproept, maar de emoties die je hebt draaien om Jodie, een volwassen vrouw. De diepgang die je voelt om het redden van een kind of een volwassene zijn duidelijk van een geheel ander niveau. Beyond weet op zich wel te overtuigen qua gevoelens, maar de diepgang en stress die Heavy Rain met zich meebrachten, die overkomen je niet op hetzelfde niveau. Net op dat gebied zullen heel wat gamers teleurgesteld zijn. Langs de andere kant staat het verhaal er prima en weet het voldoende bagage mee te geven om je in te leven in de protagoniste.

Telkens je een kijk in haar geschiedenis krijgt, krijg je weer een beter beeld van haar emotionele bagage, krijg je meer inzicht in haar persoonlijkheid en zal je deze wetenschap gebruiken om later op bepaalde zaken te reageren. Je zal vertrouwen verliezen in de mensen rondom je en dat zal zich reflecteren in hoe je met hen zal omgaan. Soms echter lijk je de nodige diepgang niet mee te hebben. Bepaalde stukken verhaal zagen er erg zwaar en emotioneel uit, maar we voelden het gewoonweg niet. Storygewijs zat dit specifieke deel best wel goed in elkaar, maar de uitvoering was met momenten langdradig. De actievolle stukken in de game zijn echter een leuke verademing op de soms ietwat saaiere stukken waarin er erg weinig interactiviteit mogelijk is en je je iets te veel in een film bevindt. Al zullen net die kalmere hoofdstukken zorgen voor het emotionele gewicht, ze hebben dus wel degelijk hun doel.

Dat de game verschillende eindes heeft, ligt er duimdik op aangezien je op het einde enkele cruciale keuzes moet maken. Bij bepaalde keuzes in de rest van het verhaal was het niet altijd duidelijk wat het gevolg nu juist was. Benieuwd als we zijn, hebben we enkele chapters opnieuw gespeeld en enkele zaken anders aangepakt. Buiten de eerder verwachte gevolgen, zitten er blijkbaar ook kleinere nuances in het verhaal verborgen. Zo was er bijvoorbeeld een scene waarin Jodies mama vraagt om olie te gaan halen in de garage. Jodie doet eerst het licht aan, dat al snel terug uitvalt, maar we stappen dapper verder in het donker. De eerste keer eindigde in de mama die een gillende en huilende Jodie uit de garage haalt omdat ze schrik had.

De tweede keer echter haalt Jodie de olie uit de garage, zonder boe of ba. De tweede keer vonden we wel de weg beter terug in het donker, dus wellicht lag het daaraan. Iets kleins als dit heeft vermoedelijk geen echt gevolg voor de rest van het verhaal, maar het doet wel iets met de emoties van de speler. Die emoties zijn hetgeen waar het om draait in Beyond: Two Souls en mits de nodige empathie weet het verhaal je mee te slepen en wil je Jodie zo goed of zo kwaad mogelijk helpen doorheen haar zware leven.

De game zit vol quicktime events waarbij je op het juiste moment de juiste button in moet duwen. Anderzijds heb je ook het intuïtieve aspect. Als je een wit puntje ziet, bijvoorbeeld aan de klink van een deur, moet je de rechterjoystick even in die richting duwen. In het begin is dit wennen en ook is het niet altijd erg duidelijk omwille van het camerastandpunt, maar wat wringen aan die joystick verhelpt dit al snel. Op zich is het wel een aangename manier van werken en qua controls weet het eenvoudigere combinaties te brengen dan die van in Heavy Rain. Je zal niet snel in de knoop geraken met je vingers.

Combat gebeurt ook behoorlijk intuïtief. Telkens er input van je verwacht wordt, vertraagd het beeld en moet je de joystick bewegen in de richting waarin Jodie haar lichaam beweegt. Wil ze dus een klap uitdelen duw je de stick richting de vijand, wil ze wegduiken duw je de joystick weg van de vijand. Dergelijke scènes zijn zweten geblazen, maar zijn erg bevredigend wanneer het goed lukt. Die manier van controle heb je ook bij het rennen over en onder obstakels. Hier hadden we het wel enkele keren moeilijk omwille van een donkere setting waardoor we de obstakels niet altijd even goed zagen aankomen. Onoverkomelijke gevolgen leek dit gelukkig niet te hebben.

Je moet de game niet alleen spelen als Jodie, maar je moet ook regelmatig in de spreekwoordelijke huid kruipen van Aiden. In tegenstelling tot Jodie, speel je Aiden in first person-perspectief. Aiden oproepen gaat met een simpele tik op de driehoek, al wordt die optie af en toe geblokkeerd omdat het niet in het verhaal past. Zijn controls komen meestal neer op een schoudertoets induwen en tegelijkertijd beide joysticks bewegen. Handig is dat hij doorheen muren en plafonds kan, dus hier en daar kan je wel eens Aidens oor te luister leggen in een andere ruimte. De gameplay weet omwille van deze twee verschillende personages erg gevarieerd te zijn. Ook qua vervoer kan de variatie tellen: te paard, op de moto, te voet, in een onderzeeër, wat je maar wil. De hoofdstukken zelf verschillen van erg sereen en kort tot uitbundig actievol en lang.

Er is ook een gratis Beyond: Two Souls app waarmee je de game via een mobile apparaat kan spelen, in de veronderstelling dat het iOS of Android draait. Zelf namen we de Samsung Galaxy Tab 7” erbij om Beyond: Touch uit te proberen. De game was relatief goed speelbaar via touch. Het grootste negatieve punt is het rondwandelen met Jodie wat niet erg vlot ging. Spelen met Aiden op de tablet vergde ook even oefening, want je had daar plots gouden bollen waar je kon op tikken en dat bracht je dan naar die locatie die dan een ander perspectief gaf op het gebeuren. Dit zat best wel goed in elkaar en was handiger dan zelf maar wat rondvliegen en de camera aan te passen. Niet dat je deze gouden bollen nodig hebt met de controller, daar beweeg je namelijk vlot genoeg met de joysticks zodat ze overbodig zijn. Op de tablet moet je wel regelmatig even kijken waar de touchknoppen nu juist zitten, in tegenstelling tot de PS3-controller waar je als volleerd gamer de toetsen blindelings vanbuiten kent. Onze voorkeur gaat dan ook uit naar het gamen met de controller, maar de app is een mooie oplossing voor wie dit verkiest.

Verdiensten bij de inlevingskracht liggen uiteraard ook bij de acteurs. Ellen Page zet een mooie prestatie neer en Kadeem Hardison (Cole Freeman in de game) weet een minstens even goede indruk na te laten, maar Willem Dafoe hinkt een beetje achterop. Het feit dat veel opgenomen werd via motion capture is uiteraard af te lezen in de natuurlijke bewegingen en dan vooral de mimiek van het gezicht. Verder zijn ook de omgevingen mooi uitgewerkt en komen ze erg levendig over. De game ziet er goed uit, al scoort het niet de hele tijd even hoog. Soms zie je erg prachtige beelden om dan even later toch wat houterige bewegingen te zien. Al bij al weet de game flink te putten uit de kracht van de PS3. De soundtrack van de game is erg passend en ook de geluidseffecten zorgen voor een extra dimensie in de algehele beleving van het verhaal.