Saints Row IV

Buitenaards geschifte Saints Row IV

[Gespeeld op pc]

Het moet gezegd worden: de Saints Row franchise is inmiddels één van de grootste successen van de huidige console-generatie. Dat succesverhaal kwam er natuurlijk niet meteen. Meer nog, het heeft tot Saints Row 3 geduurd vooraleer Volition zich eindelijk kon afscheiden van het "GTA-kloon" imago dat hen al langer teisterde. Ondertussen hebben ze gelukkig hun eigen stijl gevonden, iets waar Saints Row IV duidelijk op verderbouwt.

Dat laatste wordt al snel duidelijk. De eerste tien minuten van Saints Row IV zijn namelijk waanzinnig... in de meest extreme zin van het woord. We ontmantelen onder andere een nucleaire raket met 'I don't Wanna Miss a Thing' van Aerosmith op de achtergrond terwijl we even later als Amerikaans president moeten kiezen tussen het oplossen van wereldhonger en het genezen van kanker. Geschifte keuzes, maar ze passen perfect in het totaalplaatje van Saints Row IV, eentje dat maar al te graag de draak steekt met gameplaysegmenten uit andere games. 

Lang kan je natuurlijk niet genieten van je rol als president. Nog voor je kan nadenken over de moeilijke keuzes die je zonet hebt gemaakt, wordt de wereld aangevallen door een buitenaards ras. De vijand (beter bekend als The Zin) is plotseling overal en al jouw trouwe homies worden één voor één ontvoerd door datzelfde buitenaards tuig. Uiteindelijk blijf je als enige over. Als echte Amerikaanse patriot spring je dan in een veel te groot kanon, opnieuw typisch aan deze game, en begin je zoveel mogelijk ruimteschepen neer te halen. Dat leidt uiteindelijk tot een confrontatie met Zinyak, de antagonist en leider van de tegenpartij. Voorzien van een Engels accent uit de hogere klasse en een sterke voorliefde voor de literatuur. Ja, dit is een eindbaas uit de duizend.

Zwaar in het nadeel verliezen we al snel het gevecht. Onze straf? Die moeten we uitzitten in een virtuele simulatie van Steelport. Hier valt natuurlijk op dat Saints Row IV origineel gepland stond als een expansie voor de derde game, daar de stad ongeveer een kopie van de derde game is. Mensen die dus al wat uren hebben doorgebracht in het Steelport van de voorgaande game, zullen misschien teleurgesteld zijn. Toch is deze keuze niet volledig negatief. Volition weet de mindere punten, zoals altijd trouwens, namelijk goed weg te stoppen door een overdosis adrenaline en superkrachten aan de speler te geven.

The Zin zijn nu eenmaal minder slim dan ze zelf denken gezien de virtuele simulatie toch wel de nodige portie glitches bevat. Mede dankzij de hulp van Kinzie, onze vrouwelijke tech-specialist, kunnen we deze storingen uitbuiten om ons karakter te voorzien van superkrachten en upgrades. Zo zijn er allerlei data clusters verspreid doorheen de wereld, veelal op daken en andere hoge gebouwen, te vinden. Verzamel je deze, dan kan je jouw superkrachten nog krachtiger maken. Zo heb je bijvoorbeeld Sprint, een vaardigheid waardoor je heel erg snel doorheen de spelwereld kan lopen. Door middel van de eerder vernoemde data clusters, kan je de snelheid verhogen of de mogelijkheid vrijspelen om op muren te lopen. Bij een andere kracht zoals Super Jump kan je dan weer de hoogte van elke sprong verbeteren. 

Wanneer je al deze zaken echt begint te kennen (en heel wat upgrades uitvoert), begint het wel op te vallen hoe de stad begint te veranderen. Rijden met een auto? Auto's dienen om te gooien. Je bent een ware superheld geworden, al brengt dat ook enkele nadelen met zich mee. Als je een auto steelt, dan voelt dat gewoon raar aan. De behoefte om met auto's rond te rijden is er gewoon minder, zeker wanneer je sneller kan lopen dan een auto. Waarom nog helikopters gebruiken? Je kan gewoon op elk gebouw springen. Zulke 'normale' zaken beginnen vreemd aan te voelen, alsof ze je superkrachten tegenhouden. Het blijft natuurlijk wel leuk om auto's volledig te tunen met nitro en andere zaken, maar voertuigen staan in deze game toch wel in de schaduw van je superkrachten. Crackdown op steroïden, voor wie het zich afvraagt.

Bij de wapens krijgen we trouwens ook een soortgelijke aanpassing te zien. De 'gewone' machinegeweren en pistolen worden ingeruild voor een dubstepgeweer, een of ander buitenaards wapen en een Tentacle Bat die ook wel de opvolger van de paarse dildo wordt genoemd en dat zijn slechts enkele voorbeelden. Toch kan je ondanks deze leuke vernieuwingen niet ontkennen dat Saints Row IV in zijn kern vooral aanvoelt als een grote expansie. Je hebt nieuwe vijanden, nieuwe wapens, nieuwe krachten en een nieuw verhaal, maar dat zijn zaken die een expansie meestal ook heeft. Het grootste verschil zit hem vooral in de speelduur, gezien die even lang is als een volwaardige game. 

Qua missies moeten we echter niet klagen. Vooral het verhaal heeft enkele pareltjes, zowel qua gameplay als humor. Zo hebben we met een ruimteschip gevlogen op de muziek van "What Is Love?" en hebben we zelfs een oldskool text-avontuur kunnen spelen. Zulke zaken zijn gewoon leuk, omdat het iets is wat weinig andere games doen. Het zorgt er ook voor dat gewoonweg élke missie in Saints Row IV uniek is. Je weet ook nooit waar je aan begint. Is de volgende missie weer een over-the-top gevecht waar we een honderdtal aliens moeten vermoorden met de meest geschifte wapens of krijgen we weer een missie voorgeschoteld met één of ander iconisch muziekje? Het is in ieder geval altijd de moeite waard.

De zijmissies zijn dan wat minder. Een groot deel voelt gewoon erg snel repetitief aan, mede omdat er weinig variatie in zit. Missies waar je simpelweg vijanden moet uitmoorden met een tank in een bepaalde tijd, dat kan nogal snel saai worden. Gelukkig heb je wel activiteiten waar je gebruik kan maken van je superkrachten en die voelen dan wat beter aan. Zo heb je opnieuw Insurance Fraud, de zijmissie waar je zoveel mogelijk geld moet verdienen door jouw personage tegen auto's te gooien. Dit was al vrij leuk in de vorige game, maar in Saints Row IV wordt het nog beter als je gebruikt maakt van Sprint en Super Jump. Doe je dit op het juiste moment, net voor je tegen een auto loopt, dan vliegt je karakter als het ware de lucht in terwijl je af en toe eens tegen een nieuwe auto botst. Jammer genoeg is het grootste deel van de zijmissies minder interessant, zeker als je de zoveelste in de rij moet spelen, waardoor de fun er toch wat af is na een tijdje. Wij hebben ze in ieder geval allemaal uitgespeeld om zo een totale eindtijd te bereiken van zo'n 20 uur. Meer dan genoeg speelduur voor een game van dit kaliber.

Grafisch is er tenslotte weinig veranderd - al ziet de game er toch wel vrij mooi uit op pc - en buiten het betere gebruik van lighting hier en daar, ziet de game er vooral hetzelfde uit als Saints Row 3. Op onze pc draait alles dan ook erg soepel, zelfs op de hoogste settings (GTX 670 FTW, i5-3570K, 8GB RAM, nvdr). Hetzelfde kan echter niet gezegd worden over de consoleversie. We hebben het 'geluk' gehad om tijdelijk zowel de PS3-versie als de pc-versie in ons bezit gehad te hebben en het verschil was toch wel merkbaar, vooral qua soepelheid dan. De framerate is namelijk erg wispelturig op de consoleversie en dat wist toch wel te ergeren, zeker als je van de soepele pc-versie komt. Als je dus kan kiezen, dan raden we je ten strengste de pc-versie aan.