Killer Is Dead

Suda51 doet het weer met Killer Is Dead: alleen voor ingewijden

[gespeeld op Xbox 360]

Weinig ontwikkelaars of ontwikkelstudio’s hebben vandaag de dag nog een zeer typische en uitgesproken stijl door het algemene streven naar meer toegankelijkheid voor een zo breed mogelijk publiek dat zich onder andere uit in de sterke opkomst van casual gaming en de explosie van het aanbod van spelletjes voor smartphones en tablets. Suda51 is in dit opzicht zeker een buitenbeentje en flirt al jarenlang met de gevestigde conventies in de gameswereld door zijn producties steeds te overgieten met een eigengereid en een vaak bevreemdend sausje. Met Killer Is Dead bevestigt de Japanse gamesgoeroe nogmaals zijn status om zo veel mogelijk van het mainstreamgebeuren af te wijken en een eindproduct af te leveren dat op zijn minst de wenkbrauwen zal doen fronsen.

Killer Is Dead vertelt het verhaal van Mondo Zappa, een huurmoordenaar met een bionische linkerarm die werkt voor een overheidsorganisatie. Mondo’s werkgever aanvaardt opdrachten van klanten van verschillend allooi, die elk hun eigen reden hebben om iemand uit de weg te laten ruimen. Dat die iemand doorgaans ook zelf een moord op zijn of haar kerfstok heeft staan verklaart meteen de titel van de game.

De grimmige sfeer en de volgehouden ontoegankelijkheid van Killer Is Dead doet wat denken aan Killer7. Daarmee brengt Suda51 een verhaal dat veel donkerder en somberder is dan zijn recentere werk (onder andere No More Heroes en Lollipop Chainsaw). De hele game hult zich in een wolk van geheimzinnigheid en dat komt niet in het minst door de cryptische dialogen en monologen die de verschillende protagonisten afsteken. Het is daardoor lange tijd zoeken eer de clou van het spel begint door te schemeren, al moeten we toegeven dat wij zelfs na het einde van de game nog met behoorlijk wat vragen bleven zitten over het waarom van de acties en quotes van Mondo. Niet dat het verhaal zo hoogdravend is, want er vallen ook heel wat humoristische passages te beleven, maar de samenhang en de causaliteit van opeenvolgende episodes en zelfs van opeenvolgende zinnen is soms ver te zoeken.

De actie zelf is dan weer een stuk toegankelijker en rechtdoorzee: het spel is opgebroken in verschillende episodes waarbij je telkens naar de start van een volledig lineair level geteleporteerd wordt om  vanaf daar het offensief in te zetten en door te duwen totdat je aan de eindbaas van het level komt. Er zijn in totaal twaalf missies die meestal in minder dan een half uur door te ploegen zijn. De flow van de game wordt wat afgeremd door de vaak lang uitgesponnen bindcutscènes, wat het tempo niet echt ten goede komt. Eens je zelf de controle neemt over Mondo zitten de gevechten gelukkig wel op de juiste rails.

Vechten doet Mondo in de eerste plaats met zijn katana die het bloed van gevallen vijanden opslorpt. Dat bloed kan hij dan gebruiken om zijn krachtigere aanvallen, waaronder het schieten en andere aanvallen met zijn bionische arm, te voeden. De animaties tussen de verschillende moves verloopt erg vloeiend, in die mate dat het ons bij een nieuwe vijand altijd even tijd kostte om uit te maken wat de al dan niet subtiele hints van een aankomende slag zijn. Op tijd de aanval uit de weg gaan is in Killer Is Dead immers veel belangrijker dan zelf continu meppen uitdelen, waardoor hersenloos buttonmashen niet echt de beste strategie zal blijken te zijn. De timing van het blokkeren van slagen is overigens cruciaal, want wanneer je net op tijd op de knop duwt krijg je een opening voor een stevige counter die heel wat schade kan aanrichten. De gevechtsengine is niet de meest uitgebreide noch de meest gebalanceerde die we al tegenkwamen, maar hoewel de actie soms in repetitiviteit dreigt te vervallen blijven de gevechten de hele game lang wel vloeiend en leuk om naar te kijken.

Tussen de verhaalepisodes door kom je met Mondo terecht in het hoofdkantoor van de organisatie, waar je via een map in de vorm van een wereldbol de volgende hoofdmissie en zijmissies kunt selecteren. Dit is ook de plaats waar je in-game credits kunt inruilen tegen items die je in deze missies kunt gebruiken. Er zijn verschillende types zijmissies. Sommige ervan spelen zich af in de omgevingen van het hoofdverhaal en laten je items verzamelen, een turret bemannen of hordes vijanden afhouden. Andere, meer tot de verbeelding sprekende uitdagingen, laten je in de huid van Mondo kruipen terwijl hij probeert om een vrouw te versieren. Door stiekem naar haar décolleté en benen te gluren bouwt Mondo vertrouwen op en krijgt hij de moed om haar een geschenkje aan te bieden. Dit proces gaat door totdat de dame in kwestie ofwel helemaal valt voor zoveel romantiek, ofwel tot ze doorkrijgt dat je een stiekeme pervert bent die haar rondingen wel van heel kortbij probeert te bestuderen. Deze gigolo-missies zijn interessant omdat ze mooie boni en wapens opleveren die je tijdens de verhaallevels kunt gebruiken, maar zijn verder vooral een gimmick die je eerder wat ongemakkelijk doen voelen.

Op grafisch vlak valt de speciale cel-shaded stijl meteen op. Deze doet wat denken aan Killer7 en past erg goed bij de Oosterse sfeer en bij de diverse locaties die je aandoet. Ondanks deze eerder simplistische tekenstijl kent Killer Is Dead toch een hele hoop visuele ongemakken. De camera laat het (vooral tijdens gevechten) soms afweten en bij het rondwandelen vallen buitensporige tearing en texture pop-ins op. Op auditief vlak is de game wel op peil, dankzij een mysterieuze en gevarieerde soundtrack. Daarnaast zijn zowel de Japanse voice-overs als het Engelstalige stemmenwerk beschikbaar op de disc. Die laatste is duidelijk met zorg en respect voor het origineel ontwikkeld en ingesproken.