Ducktales Remastered

Nostalgie onder een te dikke laag stof in Ducktales Remastered

[gespeeld op pc]

Ten tijde van de release van het origineel in 1990 waren wij met onze drie levensjaren nog net te jong om te genieten van het eerste spel in deze franchise. Capcom zag de verkoopcijfers met dollartekens in de ogen binnenkomen, want de reeks won onmiddellijk aan populariteit. Anno 2013 waagt WayForward Technologies zich aan een remake met Ducktales Remastered. Wij kregen de pc-versie toegestopt en ons harde (een verwittigde man of vrouw is er twee waard) oordeel lees je in deze review.

De originele game verscheen eerst op de NES, maar werd later geport naar de Game Boy. Dagobert Duck was toen al zo rijk als de wereldzeeën samen diep zijn, maar zoals altijd is er nog plaats voor een groter fortuin. Met dat doel voor ogen gaat hij ook in Ducktales Remastered op zoek naar vijf waardevolle schatten. Disney en Capcom spraken al langer over een mogelijke remake en nu is het zover. We laten bewust ‘eindelijk’ weg in die laatste zin, want dat is het jammer genoeg niet.

In tegenstelling tot losse episodes heeft men hier voor een duidelijke verhaallijn gekozen waarin Duck zijn fortuin wil laten groeien. In een handige tutorial wordt hij aangevallen door de Beagle Boys. Eens je hebt afgerekend met die onverlaten wordt de missie duidelijk en krijg je vijf locaties voorgeschoteld. Je mag op avontuur naar exotische en verafgelegen gebieden, tot zelfs de maan toe. Verder ben je niet meer bezig met het verhaal omdat het snel gaat vervelen. Dagobert Duck – verder wel een toffe peer – heeft om de haverklap wat te melden waardoor een zwart-witte tekstbalk over het scherm rolt en dat haalt het tempo uit het spel. Het geld dat je bij elkaar sprokkelt kan in het menuscherm gebruikt worden om items zoals artwork of muziek vrij te kopen. Je wordt er niet echt attent op gemaakt, dus hangt het van jezelf af of je dit ontdekt en of je het dan wil gebruiken.

De gameplay heeft zwaar te lijden onder het feit dat het origineel ooit geport is. Hoewel dat toen wél een succes was, hadden wij er nu meer moeite mee. Je kan het afschrijven als muggenzifterij, maar op een platform als pc willen wij het liefst geen groene ‘A-knop’ zien verschijnen. Of je nu speelt met de pijltjestoetsen dan wel meer een ZQSD (of WASD)-speler bent, het blijft ingewikkeld om met het toetsenbord de juiste speelstijl te pakken te krijgen. De wandelstok van de stinkend rijke oom dient als springstok waarmee je vijanden op het hoofd raakt om hen op die manier uit te schakelen, maar om een of andere reden voelt het allemaal toch niet zo vlot aan, wat toch wel nodig is. Het is een kwestie van gewenning, maar wetende dat het originele vlotter aanvoelt, is toch een doorn in het oog.

Een pluspunt is het feit dat je het lineaire van de gameplay zelf kan doorbreken door je eigen pad doorheen de wereld te kiezen. Je hoeft niet alles in een opgelegde volgorde te doorlopen, maar kan zelf een avontuur uitkiezen. In elk level beschik je over een handige map waardoor je nooit de weg kwijt kan raken – of gebieden met mogelijke schatten kan vergeten bezoeken. De moeilijkheidsgraad ligt in Ducktales Remastered aan de hoge kant, dus is zo’n hulpmiddel mooi meegenomen. De game wint ook aan moeilijkheidsgraad door de bossfights, al is het zeker ook een pluspunt. Op het einde krijg je de schat dus nooit zomaar in handen, want je moet er altijd nog één vervelend personage voor overwinnen. Je ontwijkt balken of rollende ballen (we zijn er zelf niet uit wat ze precies voorstellen) en probeert om tussendoor de grote baas te raken met je wandelstok. Op die manier kan je hem na enige tijd op de knieën krijgen en het kostbare item bemachtigen. Jammer dus dat een deel van de moeilijkheidsgraad er komt door de stroevere gameplay-omzetting in deze port in plaats van door enkel de taaie tegenstanders en het pittige platformwerk.

Remastered betekent vaak ook dat het geheel in een nieuw kleedje gestopt wordt. Voor deze episode van Disney’s Ducktales is dat niet anders en WayForward Technologies is er wonderwel in geslaagd om een eigen toets toe te voegen aan dit icoon. Het blijft natuurlijk een platformgame, dus kan je weinig kanten op met leveldesign. Het moet gezegd dat de graphics er leuk uitzien. De gedateerde cartoon komt volop tot leven en je hebt het gevoel alsof de franchise nooit uit je leven verdwenen is.

De ontwikkelaar kon de originele stemacteurs strikken voor de Remastered-versie en dat komt het spel zeker ten goede. Hoewel Dagobert Duck net iets teveel noten op zijn zang heeft, is het leuk dat de stem uit het origineel ook hier zijn werk doet. Het draagt bij tot het goede gevoel (of herinnering, voor de oudere fans). Wanneer een vijand de duimen legt of je diamanten verzamelt, zie je een leuke animatie met dito geluidseffect. Dat zorgt ervoor dat jonge en zelfs nieuwe fans ook met deze reeks aan de slag kunnen.