Epic Mickey 2: The Power of Two (PS Vita)

Warren Spector kan gerust een ouwe rot in het vak genoemd worden. Hij is immers verantwoordelijk voor topgames als Wing Commander, Ultima, Thief en Deus Ex. Zijn laatste project is Epic Mickey, een platformer met de populaire Disney figuren in de hoofdrol. Hoewel het eerste deel van deze reeks enkel voor de Wii verscheen, heeft Epic Mickey 2: The Power of Two ook de weg gevonden naar andere platforms, waaronder de Playstation Vita.

 

De bewoners van Wasteland - het gebied waar de afgewezen Disney personages leven - roepen opnieuw de hulp in van Mickey Mouse nadat ze worden opgeschrikt door een aantal krachtige aardbevingen. De Mad Doctor is hoofdverdachte nummer één, maar die beweert in ware musicalstijl dat hij er deze keer niks mee te maken heeft. Hij wijst de vinger naar Gremlin Prescott, een ingenieur die tevens alle projectors vernield heeft om naar andere gebieden te kunnen reizen. Maar al gauw blijkt dat de Mad Doctor ook niet zo onschuldig is als hij ons wil doen geloven. Samen met Oswald probeert Mickey uit te zoeken hoe de vork in de steel zit.

 

Epic Mickey 2: The Power of Two is een rasechte 3D platformer en behoudt grotendeels de gameplay van haar voorganger. Mickey kan met tinner of verf spuiten om bepaalde objecten in de omgeving op te lossen of tevoorschijn te toveren. Ook tegenstanders kan je met tinner verslaan of je kan hen vriendschappelijk gezind maken door hen vol verf te spuiten. Regelmatig loont het de moeite om over die keuze na te denken, want sommige wendingen in het verhaal en toegang tot bepaalde gebieden is daarvan afhankelijk. Verder kan je je nog bezig houden met het oplossen van sidequests, foto’s maken van belangrijke locaties of met het verzamelen van pins en andere collectables.

 

 

Op papier klinkt dit alles als een veelbelovend concept, maar de uitwerking laat zwaar te wensen over. Grootste boosdoener is de ondermaatse besturing, die het spelplezier net iets te vaak doet omslaan naar pure frustratie. Een knop om in te zoomen is er niet en de camera draait pas mee als je je vizier naar de randen van het scherm beweegt. Hierdoor is mikken een omslachtig gedoe, vooral bij de eindbazen waarbij je maar een beperkte tijd hebt om een bepaalde plek te raken. Je kan eventueel wel kiezen voor een touchscreen besturing, maar daarmee is het al helemaal onmogelijk om tijdens een gevecht de juiste objecten te raken.

 

De nukkige camera doet de frustratie bij momenten nog meer oplopen. Je moet die om de haverklap handmatig bijstellen, want door de ongelukkig gekozen standpunten zie je verdomd moeilijk waar je na een sprong terecht zal komen. Tegenstanders die je moet uitschakelen door op een knop op hun hoofd te springen, resulteren daardoor vaak in een partijtje haasje-over met het nodige gevloek tot gevolg. Ook tijdens het platformen zal je regelmatig ongewild de afgrond in duiken, waarna je vanaf het checkpoint mag herbeginnen. Thans was de camera al het grootste punt van kritiek op het eerste spel, dus het is vreemd dat de makers er bij dit vervolg niet meer aandacht aan hebben besteed.

 

Uit de subtitel “The Power of Two” konden we al afleiden dat het spel ontworpen is om in co-op te spelen. Mickey krijgt steevast gezelschap van Oswald en in heel wat puzzels zijn gezamenlijke acties nodig. Het is dan ook onbegrijpelijk dat er geen online co-op is voorzien, enkel via ad-hoc is het mogelijk om met iemand samen te spelen. Speel je alleen dan neemt de AI de rol van Oswald over, maar dat is huilen met de pet op. Je partner blijft om de haverklap steken in het decor, duikt voor je in tijdens een gevaarlijke sprong, weigert vaak om acties uit te voeren die nodig zijn om verder te geraken enzovoort. Het is ons een groot raadsel hoe deze game door de kwaliteitscontrole is gesukkeld.

 

 

Zelfs al waren bovengenoemde technische problemen er niet, dan nog zou Epic Mickey 2 geen topper zijn. Na een tijdje wordt het allemaal nogal repetitief en hoewel er zeker enkele leuke ideeën in zitten, wordt er gewoon te weinig mee gedaan. Bovendien weet je vaak niet goed wat er precies van je verwacht wordt. Het is weliswaar een verademing dat het spel niet volgepropt zit met blinkende markers of andere tutorial-praktijken die je elk moment bij het handje houden, maar het kan toch niet de bedoeling zijn dat je willekeurig met tinner in het rond moet spuiten in de hoop dat je het juiste object raakt zodat je verder kan.

 

Ondanks alle kritiek zijn er toch een paar elementen die wel de moeite waard zijn. Dan hebben we het in de eerste plaats over de fantastische tussenfilmpjes, die volledig gesproken (of gezongen) zijn en je helemaal in de sfeer brengen van de Disney-klassiekers uit je jeugd. Daarnaast zijn er ook een aantal 2D levels, die qua opbouw en visuele weergave enorm knap gemaakt zijn. Wat ons betreft had het volledige spel in 2D mogen zijn, want de 3D graphics zien er hooguit matig uit. Dat het spel ontworpen is voor de Wii blijkt duidelijk uit de kale omgevingen, met fletse textures en objecten die zelfs naar Vita-normen een grondig tekort aan polygonen hebben.