The Last of Us

The Last of Us grijpt je bij de keel

Wie bij Naughty Dog werkt, die weet dat de lat hoog ligt, heel hoog. Toch slagen ze er telkens in om de hoge verwachtingen in te lossen en dat nu toch al sinds de eerste Crash Bandicoot in 1996. In 2013 proberen ze het een laatste keer waar te maken op de PS3. The Last of Us is dus toch een beetje de afsluiter van een glansrijke periode voor Naughty Dog op een console die ze mee hebben groot gemaakt. Gelukkig sluiten ze de feestelijkheden af met flink wat vuurwerk.

We zitten twintig jaar na de uitbraak van een giftige schimmel, die mensen omvormt tot moordmachines zonder enige vorm van controle. De infected hebben de mensheid teruggedreven naar enkele quarantinezones, waar ze moeten vechten om te overleven. De wereld is in verval, overal heerst er chaos en niemand heeft een oplossing. Het einde van de mensheid lijkt nabij.

Het is dan dat we Joel leren kennen. Een norse, al wat oudere man, die in de beginperiode van de pandemie alles is kwijtgeraakt wat hem lief was. Zijn enige doel in het leven is nog overleven. Joel is een smokkelaar, die – zo leren we later in het verhaal – ook wel al enkele duistere zaakjes op zijn palmares heeft staan. Het is zo dat een groepering, genaamd de Fireflies, met hem in contact komt. Zij hebben een opdracht voor hem, eentje die van levensbelang is voor de hele mensheid. Hij moet een meisje, genaamd Ellie, veilig en wel naar een andere afdeling van de Fireflies brengen. Joel is terughoudend, maar begint toch aan een avontuur dat zijn leven en dat van Ellie drastisch zal veranderen.

Het verhaal van The Last of Us draait niet om schimmelzombies. Zij zijn de achtergrond voor het verhaal van Ellie en Joel. Het is wat hen drijft, maar uiteindelijk draait het om veel meer. The Last of Us toont ons hoe de relatie tussen een jong meisje dat met veel verbazing en romantiek kijkt naar een wereld die ze enkel kent uit boeken en een oudere man die de hoop voor een groot deel verloren heeft, kan evolueren naar iets wat veel weg heeft van de liefde tussen vader en dochter.

Die historie wordt in The Last of Us heel mooi verteld, zonder ooit te overhaasten. Er zitten sprongen in het verhaal, maar nooit zal je het gevoel krijgen dat je een stuk van hun evolutie hebt gemist. Vooral trage spelers zullen het volledige verhaal leren kennen, want vaak moet je het gesprek met Ellie echt aangaan tijdens het spelen. Doe je dat niet, dan gaat het allemaal wat sneller, maar dan mis je ook stukjes die het spel meer diepgang geven. Het verhaal van Joel en Ellie wordt door Naughty Dog op een mooie manier te berde gebracht en de studio verdient een applausje voor de manier waarop ze een game met slechts twee personages – met hier en daar een bijrolletje – toch zoveel diepgang hebben kunnen geven.

Veel van de kracht zit hem in de temporisering. The Last of Us durft het tempo danig te vertragen, om zo een verhaal te kunnen vertellen. Het heeft daar geen honderd filmpjes voor nodig, maar maakt mooi gebruik van rustige momenten in de gameplay. Soms gebeurt er bijna twintig minuten niets. Die tijd gebruik je om een beetje te exploreren, tot er plots weer enkele vijanden voor je neus staan en het tijd is voor het echte werk.

Dat exploreren is niet enkel leuk om het verhaal volledig mee te krijgen, het is ook broodnodig. In de wereld van Joel en Ellie moet er spaarzaam omgesprongen worden met materialen. Je zal dus steeds op zoek zijn naar kogels en andere benodigdheden. Je moet ook niet verwachten dat je een immense voorraad kan aanleggen. Van elk product (buiten kogels) kan je er maar drie tegelijk in je rugzak steken. Daarna zal je ze moeten gebruiken om iets te maken. Dat klinkt simpel, maar een aantal zaken gebruiken dezelfde grondstoffen, waardoor je soms goed moet nadenken over wat je in elkaar steekt. Maak je nog een extra health kit of brouw je toch maar een Molotovcocktail? Slimme spelers zullen wel nooit zonder voorraden vallen. Gamers die er met getrokken pistool invliegen, die zouden echter wel eens voor een probleem kunnen komen te staan.

Health kits zijn trouwens heel belangrijk, want Joel heeft geen regeneratie. Je zal er dus steeds eentje op zak moeten hebben. Hoop ook maar niet dat je tijdens een vuurgevecht even op pauze kan duwen om er eentje in elkaar te steken. Alles gebeurt in-game en een health kit maken en gebruiken kost je dus tijd, tijd die je vaak niet hebt.

Naast exploratie, de rustige momenten in het spel, zit er natuurlijk ook heel wat gameplay in die aan een hoog tempo of toch tenminste met een hoge hartslag verloopt. Dan hebben we het natuurlijk over de gevechten met de infected, maar ook met de verschillende bendes die je onderweg tegen het lijf loopt.

Laten we het eerst even hebben over de infected. In het spel zal je vier soorten tegen het lijf lopen: runners, clickers, stalkers en bloaters. Runners zijn het kanonnenvoer. Niet al te slim en vaak kan je ze met een stevige tik van een ijzeren buis tegen de grond kwakken. Kijk wel uit wanneer je ze in groep aanvallen, want dan worden ze gevaarlijk. Clickers zijn levensgevaarlijk. Als ze je te pakken krijgen, dan is het game over. Gelukkig zijn ze blind en kan je ze ontwijken, door rustig rond te sluipen. Dit zijn de spannendste momenten in de gameplay. Wanneer je in een donkere ruimte vol clickers moet rondsluipen, omdat je geen materialen hebt om ze allemaal aan te pakken, kan je je geen enkel foutje veroorloven. Word je toch gesnapt, dan is het lopen voor je leven en hopen op een goede afloop. Vertrouw ons maar wanneer we zeggen dat je hartslag direct twintig slagen de hoogte in zal gaan bij het horen van dat verschrikkelijke ‘klik-klik-klik’.

Stalkers zijn de ambetanteriken. Zij doen wat jij altijd probeert: sluipen en ongezien blijven. Je zal ze dan ook meestal pas ontdekken wanneer het net te laat is. Bloaters zijn de tanks onder de infected. Dikke monsters die je moeilijk, heel moeilijk, kan verslaan. Een omweg zoeken is op zo’n moment zeker geen slecht idee.

Slechts vier soorten vijanden lijkt weinig, maar het zijn de combinaties die het moeilijk maken. Wanneer je in een ruimte komt met pakweg vier runners, dan kan je die gemakkelijk aan. Zitten daar nog twee clickers bij, dan moet je plots gaan rondsluipen om de infected een voor een neer te leggen. Soms is de keuze tussen vechten of vluchten hartverscheurend. Je weet dat er waarschijnlijk belangrijke materialen op je liggen te wachten, maar je weet het niet zeker en je hebt nog maar vijf kogels en een health kit: wat doe je dan?

Joel beschikt over één hulpmiddel dat je vaak zal kunnen gebruiken. Hij kan zijn oren spitsen, waardoor hij vaak kan zien waar vijanden zich exact bevinden, door muren heen, maar enkel als ze wat lawaai maken. Staat er dus iemand achter het hoekje stilletjes op je te wachten, dan zal je hem niet zien. De hardcore gamers onder jullie kunnen trouwens ook beslissen om de functie uit te schakelen.

Naast infected zal je ook heel wat menselijke tegenstanders tegenkomen. Een groot nadeel daar is dat ze vaak wapens hebben en dus van op een afstand dodelijk kunnen zijn. Opnieuw is sluipen en eerst een paar tegenstanders uitschakelen de slimste zet. Word je toch gesnapt, dan moet je al iets minder kogels om je oren horen suizen. Menselijke tegenstanders deinzen er ook niet voor terug om je te komen flanken. Gelukkig heb je Ellie nog, die je af en toe net op tijd zal waarschuwen en indien nodig een baksteen op iemand zijn gezicht mikt.

Audiovisueel is The Last of Us van het beste dat je zal vinden op de PS3. Het beestje is duidelijk stilaan aan het einde van zijn Latijn, maar Naughty Dog perst er voor een keer nog eens alles uit. Dat heeft als gevolg dat je een visueel knappe game krijgt, met in de omgevingen mooie afwisselingen tussen natuur en grauwe steden, maar dat je heel soms ook last zal hebben van pop-ups. Het is echter geen overweldigend probleem en dus is het een euvel dat we er wel bij nemen. Het stemmenwerk is ook van de bovenste plank. Troy Baker (Joel) en Ashley Johnson (Ellie) leveren topwerk, alsook de rest van de cast. Er is zelfs een gastrolletje voor Nolan North ergens naar het einde van de game toe.

Het is je misschien opgevallen dat we met geen woord gerept hebben over de multiplayer. Dat komt omdat we die nog niet hebben kunnen testen. Indien mogelijk zullen we later nog een update doorvoeren met extra info over de multiplayer, maar deze review handelt dus enkel over de singleplayer van The Last of Us.