Call of Juarez: Gunslinger

De essentie van de shooter in Call of Juarez: Gunslinger

[gespeeld op Xbox 360]

Na het uitstapje van Far Cry 3 in de arcadewereld met Blood Dragon is het bij Ubisoft nu de beurt aan Call of Juarez om een digitale game op de markt los te laten. Voor Far Cry bleek dit experiment geen windeieren te leggen en ook deze Call of Juarez: Gunslinger weet ondanks zijn beperkingen zeker te bekoren.

In Gunslinger kruip je in de huid van Silas Greaves, een oude man op het moment dat je de verhaalmodus aanvat. Greaves valt binnen in een saloon in Abilene, Kansas in het begin van vorige eeuw. Hij ontmoet er enkele locals die hem herkennen als een roemrijke premiejager en zoals het een oude grijze man betaamt, neemt Greaves de tijd om bij een biertje uitgebreid over zijn ongelooflijke avonturen te vertellen. Als verteller praat Greaves de verschillende missies aan elkaar, waarin hij samen met andere beruchte figuren zoals Billy The Kid en Butch Cassidy het Wilde Westen onveilig maakt.

De Story mode speel je door in een handvol uren, maar de compacte trip is enorm krachtig en bulkt van de actie. Gunslinger maakt er een punt van om voor blaren op je handen te zorgen door al het wapengekletter, want de game kun je best zien als een helse rit van het ene vuurgevecht naar het andere. Tot de tanden gewapend met revolvers, shotguns, rifles en granaten neem je het immers op tegen bergen vijanden die als in een eindeloze stroom op je af worden gestuurd.

Call of Juarez: Gunslinger is trouwens een meer dan vermakelijke shooter, maar niet vanwege zijn verhaal, zijn visuals, of een aantal innovatieve gameplayelementen. Wat Gunslinger zo succesvol maakt, is de onmiskenbare focus op het afleveren van een aantal van de meest amusante schietervaringen die er te vinden zijn in gamesland. Elke kogel die je afvuurt vanuit je wapens wordt begroet met een knallende explosie die echoot tussen de valleien van het Wilde Westen en ploft zich in het vlees van je vijanden met een immens bevredigende splat. Het schietgeweld is allemaal zo strak afgeleverd, dat je de eerder korte missies en de kleffe lineariteit van de levels gemakkelijker over het hoofd kunt zien. Een ander minpuntje is het feit dat de AI niet altijd bijster slim is. Vijanden blijven vaak stilstaan, waardoor je natuurlijk iets sneller headshots kunt scoren. De uitdaging komt dus niet zozeer van de intellegentie van deze cowboys, maar wel van de hoeveelheid tegenstanders die op je af wordt gestuurd.

Buiten de brutale schietpartijen en enkele knap geanimeerde tussenfilmpjes, biedt het verhaal immers weinig verrassingen om uiteindelijk uit te monden in een vrij voorspelbaar einde. Ondanks de erg lineaire levels die je voor de voeten geschoven krijgt, heeft het leveldesign wel degelijk zijn verdiensten door een erg verfijnd gebruik van hoogteverschillen en dekkingsmogelijkheden. Achter elke rots en boom kan op elk moment een vervelende cowboy met getrokken revolver opduiken, wat de actiegerichte spanning mee versterkt. Wat daarbij ook helpt zijn de verslavende multipliers die je opbouwt door combo’s van rake schoten.

Alle punten die je dankzij deze multipliers verdient, worden omgezet in ervaringspunten die je kunt gebruiken om nieuwe wapens en vaardigheden vrij te spelen, zoals sneller herladen of de mogelijkheid om de tijd te vertragen of je inzoommogelijkheden te vergroten. Daarbij kies je zelf om je eigen schiet- en speelstijl te vervolmaken, door je skills te focussen in het snipen op grote afstand, het blazen van grote gaten in je tegenstanders met een shotgun of het kiezen van de gulden middenweg met de revolvers die zowel vanop korte als lange afstand efficiënt kunnen zijn.

Al dat schietgeweld wordt uiteindelijk overgoten met het handelsmerk van de Call of Juarez-franchise: het duel. Met behulp van beide analoge sticks hou je enerzijds de focus op je tegenstander en breng je anderzijds je hand in de ideale positie om snel naar je riem te kunnen grijpen wanneer je opponent hetzelfde doet. Het is een erg verfijnd en leuk systeem dat in groot contrast staat tot de snelle actie die aan elk duel voorafgaat. Wat ons betreft had elke boss fight in de game mogen beslecht worden met zo’n ouderwets duel, maar de ontwikkelaar heeft ervoor gekozen om enkele eindbazen niet te bewapenen met een revolver, maar met een machinegeweer. Het is dan de bedoeling om tussen twee salvo’s door van cover naar cover te spurten en dan dynamiet naar hen te spammen. Het minste foutje kost je letterlijk je kop, wat een stuk oneerlijker kan aanvoelen dan de nauwkeurige duelgevechten.

Dergelijke kleine frustraties zijn niet genoeg om Gunslinger de grond in te boren, vooral wanneer ze helemaal verdwijnen in de tweede spelmodus, Arcade mode. Daarin word je getrakteerd op korte, getimede levels waar je doel simpelweg is om zo snel als je kunt een zo hoog mogelijke score bij elkaar te knallen. Voor pure shooterfans zijn deze een absoluut feest om te spelen doordat ze alles wat leuk is aan Gunslinger weten te distilleren in korte en hevige uitspattingen. Het is trouwens ook hun beperkte lengte die ze zo meeslepend maakt omdat het zo verleidelijk is om telkens weer opnieuw te beginnen om je multiplier telkens net iets langer te rekken en er altijd dat extra headshotje meer uit te puren.

Er is een soortgelijke modus voor op zichzelf staande duels, waar je telkens beoordeeld wordt op de nauwkeurigheid en de snelheid van je schietreflexen. Beide modi zijn voorzien van online leaderboards, dus als je het concurrerende type bent, kun je je alvast warm maken om uren te verslijten in het verslaan van je vrienden of het banen van je weg naar de top 10. De graphics van Gunslinger zijn op arcadeniveau, wat zeker niet betekent  dat ze tegenvallen. Integendeel, na het teleurstellende Call of Juarez: The Cartel zijn de cel-shaded graphics en dito tussenfilmpjes een verademing. We hadden het verder ook al over de impact van de schoten en die wordt extra kracht bijgezet door stevige geluidseffecten bij het afvuren van je wapen en, enkele milliseconden later, bij de impact op het verpulverde vlees van je slachtoffers.