Metro Last Light

Een radioactief stralende wereld in Metro: Last Light

[Gespeeld op pc]

Een dikke drie jaar geleden scoorde 4A Games een bescheiden topper met Metro 2033. Na een nucleaire oorlog was de wereld onbewoonbaar geworden en trokken de overlevenden zich terug in de metrotunnels van Moskou. Dit intrigerende verhaal werd gecombineerd met prima uitgewerkte horror-survival gameplay en sublieme graphics, wat een unieke spelervaring opleverde. Het spreekt voor zich dat we dan ook een gat in de radio-actieve lucht sprongen toen het vervolg werd aangekondigd.

In Metro: Last Light kruip je opnieuw in de huid van Artyom, die zich na de gebeurtenissen van de vorige game heeft teruggetrokken in de militaire basis D6. Als blijkt dat een Dark One de raketaanval van 2033 overleefd heeft, wordt Artyom er op uit gestuurd omdat hij de enige is die met die wezens kan communiceren. Tijdens die missie wordt hij echter gevangen genomen door een groep Nazi’s onder leiding van generaal Korbut. Dankzij een medegevangene slaagt hij er in om uit zijn cel te ontsnappen, maar tijdens zijn tocht naar de oppervlakte verneemt hij dat Korbut van plan is om D6 met geweld in te nemen. Alsof dat nog niet genoeg is zijn ook de communisten van plan om de metro in te palmen door gebruik te maken van een dodelijk virus. Artyom is de enige hoop om al die snode plannen te verijdelen, maar krijgt daarbij hulp uit onverwachte hoek...

Terwijl Metro 2033 zich voornamelijk in de metrotunnels afspeelde, hebben de ontwikkelaars in Last Light voor meer variatie in de omgevingen gezorgd. Je bezoekt onder andere ondergrondse catacomben, de stadsarchieven en ook heel wat locaties aan de oppervlakte. Het is ronduit adembenemend om het verwoeste Moskou te verkennen, terwijl er om elke hoek gevaar loert en het water kookt door de radioactieve straling. Maar ook het metronetwerk is bijzonder sfeervol uitgewerkt. Je komt mutanten tegen die je nekharen overeind zullen doen staan, zoals gigantische garnalen die je aanvallen vanuit het water en enorme spinnen die hun web door de tunnels hebben gesponnen. Als je in een van hun nesten terecht komt dan word je meteen langs alle kanten belegerd, maar gelukkig zijn ze overgevoelig voor licht zodat je hen met je zaklamp kan laten verschrompelen.

De ondergrondse nederzettingen waar de overlevenden verblijven zijn het neusje van de zalm. Je ontmoet er regelmatig NPC’s die samen met jou op pad gaan, maar er valt ook ongelooflijk veel te zien. Er heerst een gezellige drukte, iedereen is wel met iets bezig en het is enorm boeiend om de gesprekken tussen de mensen te volgen. Op een gegeven moment kan je zelfs een volledige theatershow bijwonen, compleet met danseressen, stand-up comedy en goochelaars. Een eindje verder kan je dan weer terecht in de rosse buurt voor een topless lapdance. We hebben zelden een game gezien die zo gedetailleerd is afgewerkt. Als je dan nog weet dat 4A Games dit met een zeer beperkt budget ontwikkeld heeft, dan kan je niet anders dan diep respect hebben voor wat de ontwikkelaars hier hebben klaargespeeld.

4A Games is ook een van de weinige ontwikkelaars die zich voornamelijk focust op het pc-publiek en dat merk je duidelijk. Metro: Last Light is absoluut geen game die van begin tot einde je handje vast houdt. Er zijn geen fel gekleurde pijlen die aangeven waar je naartoe moet, je moet zelf dekking zoeken en het loont vaak de moeite om regelmatig van het hoofdpad af te wijken en de omgeving te verkennen. Daardoor vind je niet alleen unieke wapens of verborgen munitie, maar word je ook geconfronteerd met de wreedheden van de bevolking in de metro. Zo vonden we een groep vrouwen en kinderen die gevangen werden gehouden om experimenten op uit te voeren, of een vrouw die verkracht werd door communistische soldaten. Dit soort situaties maakt het spel enorm aangrijpend en geeft je echt het gevoel dat je er deel van uitmaakt.

Het is dan wel weer jammer dat het survival-aspect sterk is afgezwakt ten opzichte van Metro 2033. Tenzij je op de hoogste moeilijkheidsgraad speelt is er nog voldoende munitie, waardoor het in feite overbodig wordt om gevechten te vermijden door in stealth te spelen. Je kan dat natuurlijk nog steeds, maar dit geeft bijlange niet zoveel voldoening als bij de voorganger. Stealth is ook een tikkeltje te eenvoudig geworden, doordat je zowat elk wapen kan uitrusten met een geluidsdemper en de alternatieve routes net iets te voor de hand liggend zijn. Daar komt nog bij dat de AI van de tegenstanders over het algemeen zwaar ondermaats is. Je moet al wel heel opvallend passeren voor ze je opmerken en als je een paar seconden in het donker verblijft dan lijken ze al vergeten te zijn dat ze je gezien hebben. In heel wat gebieden kan je trouwens alle lichten doven via de zekeringkast, dus dan is er al helemaal niets meer aan.

Een mogelijke oplossing hiervoor is de Ranger Mode, een extra hoge moeilijkheidsgraad waarin je volgens de ontwikkelaars het spel hoort te spelen. Het is dan ook zeer bizar dat die mode enkel beschikbaar is voor wie een pre-order geplaatst heeft, zo niet moet je nog eens vijf euro extra afdokken. We hebben afgelopen generatie al veel misbruik van DLC gezien, maar dit slaat toch wel alles. Laat zulke bedenkelijke praktijken van de uitgever je echter niet tegenhouden om deze game in huis te halen, want ook zonder het survival-aspect is Metro: Last Light dubbel en dik de moeite waard. 4A Games heeft hier duidelijk hart en ziel in gestoken, waardoor console- én pc-gamers eindelijk nog eens kunnen genieten van een oerdegelijke core FPS.

Dat deze game ontwikkeld is met de pc als leading platform, blijkt overigens wel duidelijk uit de hoge kwaliteit van de graphics. Je hoeft echt niet te wachten op de nieuwe PlayStation of Xbox om next-gen graphics te zien, want wat Metro: Last Light op je scherm tovert ziet er minstens even goed uit. De textures zijn haarscherp - zelfs als je er met je neus tegen staat - en zien er bijzonder realistisch uit dankzij moderne technieken zoals tesselation en supersampling anti-aliasing. De omgevingen zijn bovendien bijzonder gedetailleerd, met een enorme variatie in materialen en objecten en enorm knappe lichteffecten. Het mooiste van al is dat je er niet eens een killer-pc voor nodig hebt: op onze core i5 met een HD7870 videokaart haalden we probleemloos 60fps in full-HD met bijna alle opties op maximum. Neem daar nog bij dat de levels op een paar seconden geladen zijn en je kan gerust stellen dat er in Oekraïne een paar ongelooflijk straffe programmeurs werken.