Dead Island Riptide

Meer van hetzelfde in Dead Island Riptide

[Gespeeld op Xbox 360]

Hoewel Dead Island op zijn zachtst gezegd geen perfecte productie was, wist de zombiehakker van Techland toch behoorlijk wat gamers te bekoren omwille van de leuke coöperatieve gameplay met enkele frisse ideeën. Jammer genoeg kende het spel minstens evenveel gebreken, waardoor het uiteindelijk ergens in de middelmatigheid is verdwenen. Het is dan ook bijzonder pijnlijk om te zien dat Dead Island Riptide alleen maar meer van diezelfde middelmatigheid weet te brengen.

Techland en uitgever Deep Silver gingen er vanaf de aankondiging van Riptide prat op dat het geen vervolg zou worden op het origineel van 2011. Riptide is dus zeker geen Dead Island 2, maar het spel moet volgens ons op de evolutieladder eerder ergens op Dead Island 1.1 of zelfs Dead Island DLC uitkomen. Gameplaygewijs is er immers bijzonder weinig veranderd, met nog steeds een zeer sterke focus op een (niet echt verfijnd) mêlée-systeem. De besturing en skill trees (en zelfs de locaties en quests) lijken wel heel erg op wat we zagen op Banoi – het paradijselijke vakantieoord dat in Dead Island transformeerde in een speeltuin voor de ondoden.

De game begint op een spiksplinternieuw eiland in dezelfde archipel, Palanoi, waar je samen met een groep overlevenden terechtkomt. Alle characters uit Dead Island zijn opnieuw van de partij (je kunt zelfs met je volledig gelevelled personage starten), aangevuld met enkele nieuwkomers. Hoewel de grafische designers opnieuw voor opvallende verschijningen hebben gezorgd, gebeurt de ontwikkeling van de personages vooral in de menu’s via de skill trees, maar hebben ze verhaalsgewijs eerder de ruggengraat van een naaktslak. Dat komt niet in het minst door de slappe voice acting, die sinds de “Who Do You Voodoo, Bitch?” van rapper Sam B uit de openingsscène van de eerste game alleen maar bergaf is gegaan.

Door een overvloed aan spullen die je als slagwapen kunt gebruiken is de mêlée-gameplay nog steeds erg veelzijdig, wat een van de grote aantrekkingspolen van de franchise moet zijn, al blijft de hit detection een pijnpunt. We blijven moeite hebben met de heel grillige hit boxes, de plaatsen waarbinnen je moet meppen met je handwapen om effectief schade te veroorzaken aan de schrale zombie die voor je neus staat, waardoor we net als bij het origineel geregeld gaten in de lucht mepten. Wanneer je slagen wel toekomen, is de impact van een welgemikte uithaal met een baseball bat of machete wel nog steeds even verslavend als vorige keer. De geluidseffecten van brekende botten, doorgekliefd vlees en sappige organen maken de bloeddorstige zombieslasher in jou keer op keer wakker – wat je het gebrek aan afwisseling bijna doet vergeten.

“Bijna” zeggen we, want net als in het origineel is Riptide één grote aaneenschakeling van quests als “zoek dit object” of “vind deze persoon”. Dat heeft zijn impact op het tempo van het verhaal en het feit dat je heel goed zult moeten nadenken wanneer je je na enkele uren spelen afvraagt wat je in ’s hemelsnaam aan het zoeken bent en hoe dat in het grote verhaal past. Gelukkig kun je ook het grootste deel van de game vrij rondwandelen op Palanoi en zelfs hier en daar een sidequest oppikken (met meer fetch-opdrachten). We vonden Riptide het meest genietbaar wanneer we gewoon lukraak wat keet gingen schoppen en op zoek gingen naar de volgende horde zombies, om dan vast te stellen dat Palanoi wel heel goed lijkt op Banoi ondanks enkele oppervlakkige nieuwigheden. Een deel van het eiland is overstroomd, waardoor je niet alleen jeeps hebt om je te verplaatsen, maar ook bootjes. Er zijn nieuwe wapens voorhanden en ook de skill trees zijn hier en daar aangepast en uitgebreid, zij het verre van genoeg om het DLC-gevoel uit onze gedachten weg te bannen.

De grootste nieuwigheid zit in het Team menu, van waaruit je rechtstreeks quests kunt aanvatten van je teamleden om zo ook hun skills op te krikken waardoor ze minder moeten rekenen op jou als babysitter. Dat komt vooral van pas in de Deadzones, waar je het tower defense-gewijs moet zien uit te houden tegen enkele waves van vijanden die typisch wordt aangevoerd door minstens één boss-achtige zombie. De Deadzones brengen wat afwisseling in die zin dat ze eerder zorgen voor grinding van tonnen vijanden op hetzelfde moment, tegenover het scouten van grote delen van het eiland met hier en daar een groepje zombies. Je kunt voor jezelf beslissen waar je je vooral op wil richten, maar wij hielden het na het afwerken van enkele Deadzones toch vooral op het verder verkennen van het eiland.

Hoewel je Riptide helemaal op je eentje kunt uitspelen, is er ook opnieuw de mogelijkheid om op elk moment te switchen naar de online coöperatieve modus. Terwijl je speelt, krijg je geregeld de boodschap dat er zich andere spelers in je omgeving bevinden, wat aangeeft dat zij ongeveer even ver in het verhaal zijn gevorderd als jij en jullie dus samen quests kunnen gaan spelen. Met een druk op de knop vervoeg je bijna naadloos hun game en gaan jullie samen aan de slag. Wanneer jij niet de host van de online game bent, moet je er wel rekening mee houden dat een deel van de vooruitgang die je online boekt niet wordt opgeslagen in jouw lokale game. We ondervonden dat we na een online speelsessie soms op onze stappen moesten terugkeren en bepaalde sidequests opnieuw als onafgewerkt gemarkeerd werden, wat irritant kan zijn omdat de repetitieve aard van de opdrachten het hervatten van een net uitgevoerde quest niet meteen erg aantrekkelijk maakt.

Hoewel we eerder naar Riptide als DLC verwezen is dit zeker geen korte game en krijg je genoeg speelduur voor een full release, al zal het spel niet iedereen tot het einde kunnen blijven bekoren. Visueel zien we een beetje verbetering, met minder tearing en verbeterde textures, al gaat de framerate nog steeds af en toe de dieperik in wanneer er meerdere zombies tegelijk op je af komen gestormd. Ook zorgen de physics en hit detection nog steeds voor hilarische momenten waar zombies vastgeraken in rotsen, muren, of zelfs in de lucht blijven zweven.