Star Trek

Star Trekt het niet

[Gespeeld op PS3]

Goed geïnformeerde gamers weten dat ze best zo ver mogelijk uit de buurt blijven van licentiegames die op hetzelfde moment uitkomen als de gelijknamige film. Door de combinatie van haastwerk en een beperkt budget zijn die games immers vaak een marteling om te spelen. Toen er een nieuwe Star Trek-game werd aangekondigd, haalden we dan ook ongeïnteresseerd onze schouders op. Tot bleek dat de ontwikkeling in handen was van Digital Extremes, de befaamde studio die toppers als Unreal, Unreal Tournament en meer recent The Darkness II heeft gemaakt. Met zo’n getalenteerd team achter het roer kan er toch niks mislopen... of wel?

In tegenstelling tot wat je zou verwachten, heeft het verhaal niets te maken met Star Trek: Into Darkness, de film die binnenkort in de bioscoop verschijnt. De gebeurtenissen in deze game spelen zich af in de periode tussen de twee films. De Enterprise reageert op een noodsignaal van een wetenschappelijk ruimtestation, dat aangevallen wordt door de Gorn. Dit reptielachtige buitenaards ras is er op uit om de Helios te stelen, een toestel waarmee ze een scheur in de ruimte kunnen maken om zich daardoor vliegensvlug te verplaatsen. Ondanks hevig verzet van Kirk en co slagen de Gorn er toch in om er met de Helios vandoor te gaan. In een vlaag van wanhoop vliegt de Enterprise hen achterna door de scheur waarin ze verdwenen zijn, in de hoop het toestel te recupereren voor er misbruik van gemaakt wordt.

Dit verhaal - geschreven in samenwerking met de makers van de nieuwe film - is niet meteen het toppunt van originaliteit, maar het voldoet wel. Dat kan helaas niet gezegd worden van de rest van het spel. Er werd ons een unieke mix van actie, verkenning en avontuur beloofd, maar in werkelijkheid krijgen we een zoveelste ondermaatse Unchartedkloon die op geen enkel gebied kan tippen aan Naughty Dogs meesterwerk. De woorden “verkenning” en “avontuur” kan je bijvoorbeeld al meteen met een korrel zout nemen. Kirk en Spock trekken immers voornamelijk door kale en eentonige omgevingen, die zo lineair zijn als een meetlat. Bovendien worden textures en objecten zodanig vaak gerecycleerd, dat we regelmatig per ongeluk op onze passen terugkeerden zonder dat we het doorhadden.

Soit, als de gameplay in orde is dan kunnen we dat nog wel door de vingers zien, maar ook op dat gebied gaat Star Trek volledig de mist in. De combat heeft weliswaar alle ingrediënten van een 3rd person cover-based shooter zoals Gears of War, maar is zo slecht uitgewerkt dat het absoluut niet leuk is om te spelen. Je personage beweegt stroef en weigert vaak om deftig dekking te zoeken. Regelmatig zal je ongewild een afgrond induikelen, om dan nog maar te zwijgen van de frustratie tijdens de platformsecties. Verder zijn Kirk en Spock niet eens in staat om in cover rond een hoek te bewegen. Veilig van cover naar cover duiken kan dan weer wel, maar vereist teveel precisie waardoor het onbruikbaar is als je onder vuur ligt.

In de praktijk blijkt die slechte besturing echter niet eens zo’n probleem te zijn, want de AI van de tegenstanders is lachwekkend slecht. In plaats van samen te werken en je proberen in te sluiten, blijven ze gewoon achter hun muurtje kamperen waardoor je ze rustig kan afknallen zodra ze tevoorschijn komen om te vuren. Vaak hoef je daar niet eens op te wachten, want er steekt altijd wel een kop of staart uit die je kan raken. Op een gegeven moment zagen we de Gorn zelfs dekking zoeken achter een metalen railing waar je los kan doorschieten. Het is ons dan ook een groot raadsel hoe zulke achterlijke wezens een ruimtetuig hebben kunnen bouwen dat effectief van de grond is geraakt.

Helaas zijn het niet alleen de Gorn die de herseninhoud van een regenworm hebben, want ook je partner is niet al te snugger. Star Trek is voornamelijk ontworpen om in co-op te spelen, dus als je niet meteen iemand vindt om online of lokaal mee samen te spelen, dan neemt de AI de besturing van het andere personage over. Nu ja, artificieel is het allemaal wel, maar de intelligentie is ver te zoeken. Je partner vindt het blijkbaar superleuk om in je vuurlijn te gaan staan, blijft regelmatig vast steken achter hoeken of muren en werkt hopeloos op je zenuwen door je aanwezigheid te verraden als je stealth wil spelen. Gelukkig kan je instellen dat andere spelers je game elk moment mogen vervoegen, want met een menselijke medespeler is er alvast één frustratie minder.

Moest je tegen beter weten in toch beslissen om alleen te spelen, dan is de AI toch nog wel voor één ding nuttig. Namelijk het voltooien van de hoogst irritante minigames, die je om de haverklap moet spelen om deuren te openen, vijandelijke technologie te hacken of om schakelaars te activeren. Deze bestaan uit het vergelijken of afstemmen van golfvormen, wat ongeveer even leuk is als zand tussen je billen nadat je in zee bent gaan zwemmen. Tijdens onze online sessies werd het openen van een deur dan ook vaak voorafgegaan door een wedstrijdje koppigheid, waarbij we allebei stokstijf stonden te wachten tot de ander het hacken zou doen. Ze zouden de devs moeten verplichten om zelf een ganse werkdag van dit soort minigames te spelen. Reken maar dat ze in het vervolg wel twee keer zullen nadenken voor ze de speler zoiets lappen.

Hoewel je het gros van de tijd bezig bent met die minigames en hersenloos knallen vanuit cover, hebben de makers toch een poging gedaan om variatie in de gameplay te voorzien. Op een gegeven moment krijg je bijvoorbeeld een wapen waarmee je je partner over korte afstanden kan transporteren. Dit had de basis kunnen zijn voor enkele knappe Portal-getinte puzzels, maar jammer genoeg wordt er niet meer mee gedaan dan elkaar om de beurt teleporteren van het ene pad naar het andere. Ook het grootschalige ruimtegevecht waarin je de wapens van de Enterprise zelf mag afvuren had zeker potentieel, maar een gebrek aan overzicht en het gebruik van “mark & execute” maken er een oninteressant zootje van.

Onze laatste hoop op een deftige spelervaring was de mogelijkheid tot stealth. Bij de meeste optionele objectieven is het de bedoeling om ongezien en/of zonder te moorden door een level te geraken. Hiervoor kan je gebruik maken van je tricorder, waarmee je tegenstanders door muren kan zien en hen tijdelijk kan verdoven. Je kan zelfs extra upgrades kopen die nieuwe mogelijkheden geven, zoals vijanden afleiden met een geluid of je voetstappen onhoorbaar maken. Helaas is ook dit aspect ondermaats uitgewerkt, waardoor het vooral een kwestie is van trial & error totdat je het juiste luik in de vloer of het plafond vindt dat naar een binnenweg leidt. Bovendien is de upgrade van je tricorder om tegenstanders vanop afstand te verdoven te krachtig, waardoor ook de uitdaging én voldoening ver te zoeken zijn.

Valt er dan ècht niks goed te vertellen over deze Star Trek-game? Als we heel diep nadenken wel, want de levels die zich afspelen op de Enterprise zijn in feite zo slecht nog niet. Ook het geluid is zeer geslaagd, dankzij de medewerking van zowat alle acteurs en het gebruik van de schitterende muziek uit de film, maar het geheel komt zo ondermaats en slecht afgewerkt over dat je er nauwelijks van kan genieten. Grootste oorzaak is waarschijnlijk alweer de tijdsdruk vanwege de filmrelease, wat ook blijkt uit het belachelijk hoge aantal bugs en glitches. Vijanden vallen aan door de muren heen, bazen blijven stokstijf op dezelfde plaats staan terwijl je hen afmaakt, Kirk kan zijn hoofd door een gesloten luik steken om te hacken enzovoort enzovoort enzovoort... Star Trek voelt daardoor aan als een bèta van een slechte game.