Injustice: Gods Among Us

Injustice for all in Injustice: Gods Among Us

[Gespeeld op PS3, geschreven door Arno Bogaerts]

Na het ongebalanceerde Mortal Kombat Vs DC Universe en het immense succes van de Mortal Kombat reboot keert NetherRealm Studios terug naar de superhelden en -schurken van DC Comics. Ditmaal in een fighting game die volledig op hun bovenmenselijke krachten is afgestemd. Injustice: Gods Among Us zet Superman, Batman, Wonder Woman, Green Lantern en co tegen elkaar, in één van de leukste en meest over-the-top fighting games van de afgelopen jaren.

Je kan Injustice nu niet meteen gewoon Mortal Kombat 2011 met superhelden noemen, maar fans van de MK-reboot zullen meteen veel herkenbare elementen in de gameplay en verschillende spelmodi terugvinden. Zo implementeert NetherRealm alweer een uitgebreide story mode, waarin je doorheen twaalf hoofdstukken met evenveel personages leert vechten, afgewisseld met cinematische content en korte minigames (die je louter de kans geven om met een voordeel aan een match te beginnen).

Het verhaal van Injustice is duidelijk één van de belangrijkste punten uit de game, vermits het volledig uitlegt waarom de vrij brave superhelden van de Justice League en Teen Titans elkaar te lijf gaan. Ook komen we hierin te weten waarom personages zonder superkrachten, zoals Batman, The Joker, Harley Quinn of Green Arrow, zich één-tegen-één kunnen meten met machtige halfgoden als Superman of Black Adam.

In de comics van DC is het helemaal niets nieuws om verschillende parallelle werelden voor te stellen, waarin de geschiedenis een beetje anders verloopt. In de alternatieve wereld van Injustice heeft The Joker Superman beetgenomen en gebruikte hij hem om de stad Metropolis op te blazen. Miljoenen kwamen om, waaronder ook Supermans geliefde Lois Lane en hun ongeboren zoon. De woedende man van staal flipte, doodde de psychopathische clown en besloot zich vanaf nu niet meer in te houden. Deze Superman gebruikte zijn krachten om proactief de wereld om te vormen en een pak harder op te treden tegen criminelen en superschurken. Uiteindelijk zou de hele wereld onder zijn One Earth regime gebukt gaan en sloot een groot deel van de voormalige helden en schurken zich angstig bij hem aan.

Er is echter één held die zich bleef verzetten en een rebellengroepering, The Insurgency, oprichtte: Batman. Het is ook hij die enkele klassieke helden uit het “gewone” DC-universum overbrengt naar de wereld van Injustice in een laatste poging om “bondskanselier” Superman en zijn regime omver te werpen. Doorheen het verhaal speel je met de verschillende “echte” DC-helden, alsook enkele schurken en alternatieve helden uit de wereld van Injustice. Net zoals in de vorige games, speel je dus exclusief met “de goeien”.

Het verhaal is trouwens top. De plot moet niet onderdoen voor een degelijke DC superheldencomic of animatiefilm en heel wat personages krijgen hun moment in de schijnwerpers. Zelfs Aquaman wordt hier afgeschilderd als de echte coole kerel uit de comics, zoals het hoort. Dankzij enkele adviseurs van DC gedragen en spreken de “echte” versies van de personages zoals het moet en zullen ze zeer herkenbaar overkomen voor de fans. De parallelle Injustice-versies van de karakters herken je dan weer meteen aan hun alternatieve outfits, waarbij NetherRealm ze wat meer naar hun eigen hand kon omzetten.

Naast de epische (doch voor comicbookfans misschien vrij voorspelbare en zelfs iets te korte) story mode is er echter nog heel wat te doen in Injustice. Een klassieke arcade mode is aanwezig, waarin eindfilmpjes uitleggen hoe het verder vergaat met de wereld van Injustice. Deze modus kan je op verschillende manieren spelen, afhankelijk of je nu enkel helden of schurken wil bevechten, je meer een survival modus wil op één levensmeter, of zelfs “vergiftigd” wil spelen en alle personages moet verslaan voordat langzaamaan je leven opgeraakt. Dit zijn echter maar de meest voor de hand liggende variaties van arcade mode, want er vallen er nog een heleboel andere vrij te spelen.

Handig is ook de single fight, waarin je zelf je tegenstander en diens moeilijkheidsgraad kan kiezen. Gek genoeg voor een fighting game van de makers van Mortal Kombat zijn er ditmaal geen grotere (en vaak bevoordeelde) midden- of eindbazen. Ieder personage is, behalve de DLC's dan, meteen selecteerbaar. Zelfs “bondskanselier” Superman is gewoon maar één van de vele extra kostuums die je kan vrijspelen of bijkopen en voorlopig lijken er ook helemaal geen geheime speelbare personages in de game te zitten.

Zoals het iedere goeie fighter betaamt, heeft Injustice een uitgebreide training mode. Leuk zijn de volledige move lists die je in elke modus tijdens het spelen kan opvragen. Je hebt hier ook de optie om je moves en combo's te taggen, zodat ze tijdens de match op het scherm verschijnen en je niet steeds opnieuw de game hoeft te pauzeren. Naast een uitleg van hoe je een beweging moet uitvoeren en wat het doet, verkrijg je hierbij ook de frame data, waarop je kan zien hoe snel of hoe traag een beweging kan worden uitgevoerd of opgevolgd. Een enorme aanwinst voor de professionelere spelers. NetherRealm Studios wil deze game duidelijk in de grote fightinggametoernooien krijgen, al lijkt het nu al duidelijk dat er nog heel wat extra gebalanceerd zal mogen worden wanneer je de enorme schade bekijkt die bepaalde combo's, super moves en onfortuinlijke interacties met de achtergronden kunnen veroorzaken.

Online biedt Injustice dan weer een ferme verbetering tegenover Mortal Kombat. De verschillende lobby's en opties worden duidelijk aangegeven, er is een online training modus en ook King of the Hill werd in een superheldenjasje gestoken. Toch krijg je tijdens het spelen nog steeds het gevoel dat je de inputsnelheid van je combo's een tikkeltje te hard moet aanpassen.

Om de singleplayer-ervaring nog meer uit te breiden is er S.T.A.R. Labs, vernoemd naar het onderzoeklabo uit de comics. Hierin kan je met elk van de 24 personages een tiental missies uitvoeren in de vorm van gevechten met een twist of leuke minigames. Qua opzet is dit de opvolger van de Challenge Tower uit Mortal Kombat. Ook hier hoeft dus niet elke missie even serieus te zijn. Zo kan je even met Catwoman's kat Isis ongemerkt een museum proberen binnenglippen, een spelletje Pong spelen met de energieschilden van Cyborg, pijlen schieten met Green Arrow, een meteorietenregen stoppen met Green Lantern of gezellig met Bane de Batmobile vernielen. Deze missies bevatten, net zoals de achtergronden overigens, heel wat knipoogjes naar de comics en cameo's van bekende, maar onspeelbare karakters. Alweer goede fanservice. Ook wordt het aangemoedigd om deze minigames opnieuw te spelen om een bepaald quota te halen, wil je de maximumscore van drie sterren per missie halen.

Injustice: Gods Among Us lijkt het antwoord van NetherRealm Studios te zijn op Capcom's Marvel fighting games, waarvan het vechtsysteem eveneens een steroïdeninjectie kreeg tegenover de 'tammere' Street Fighter reeks. De gameplay lijkt sneller en vooral hectischer te verlopen dan in Mortal Kombat, al is er logischerwijs een pak minder bloed en gore. Terwijl het combo- en werpsysteem en de inputs van special moves aanvankelijk zeer vertrouwd zullen aanvoelen voor de MK-speler, zijn de aanvalsknoppen verschillend (light, medium en heavy attack) en is er geen block button. Je houdt hier dus ook Street Fighter- of Tekken-gewijs de achteruit ingedrukt om aanvallen af te weren. Een vierde aanvalsknop is dan weer voorzien voor je character power. Die verschilt per personage: zo zullen Wonder Woman en Nightwing van wapen wisselen en een nieuwe lijst bewegingen krijgen, terwijl Lex Luthor een tijdelijke armor upgrade krijgt en The Flash de bewegingssnelheid van zijn tegenstander kan vertragen.

In Injustice bestaat er geen drie-rondensysteem. Je verkrijgt, gelijkaardig aan Killer Instinct of Darkstalkers 3, twee boven elkaar liggende levensbalken en daar moet je het mee doen. Nieuw is ook het Clash System, waarin je één of meer delen van je super meter kan inzetten om uit een tegenaanval te geraken. De vechtersbazen zeggen (meestal) iets persoonlijks tegen elkaar alvorens ze naar elkaar toelopen in een episch ogende clash. Heb je de clash in gang gezet en meer meter gewed dan je tegenstander, dan verkrijg je extra leven. Heeft je tegenstander echter meer ingezet, dan krijg je schade toegediend. Op zich is het een leuke mini-game en misschien handig als allerlaatste kans om de match naar je hand te draaien, maar Injustice beloont agressie en agressieve spelers zien we dit niet meteen gebruiken. Een clash kan overigens maar één keer per personage ingevoerd worden en dit enkel wanneer dat personage al aan zijn tweede en laatste levensbalk zit.

Injustice mag dan misschien geen cinematische finishing moves bevatten, de epische super moves en de interactieve achtergronden maken dit meer dan goed. Karakters kunnen auto's, tanks, betonnen beelden, lasers, raketten en wat nog meer in de match betrekken en hiermee enorme schade aanrichten. Zeer leuk is ook om je tegenstander van het ene speelniveau naar het andere (en terug) te meppen. De meeste achtergronden, steeds bekende locaties uit de comics en films, zijn immers opgebouwd uit twee levels en bevatten eveneens heel wat leuke cameo's van DC-personages. Met de superbeweging haalt je held (of schurk, of beide) dan weer alles uit de kast om zijn of haar superkrachten te tonen. Deze richten enorme schade aan en zijn een lust voor het oog, al is het natuurlijk maar de vraag hoelang het duurt vooraleer het “wow-effect“ hiervan verstrijkt.

Grafisch ziet Injustice er geweldig uit. De actie verloopt zeer vloeiend en de characters models bevatten tonnen details. NetherRealm heeft toch wel enkele knappe nieuwe designs van de klassieke superheldenkostuums uit de virtuele pen kunnen toveren. Hetzelfde geldt overigens voor de interactieve achtergronden, al valt het duidelijk op dat er nog wat grafische schoonheidsfoutjes in de game zitten. Aan de anatomie van sommige vrouwelijke helden is bijvoorbeeld duidelijk nog wat werk. Superhelden mogen er misschien wat meer “overdreven” uitzien en iets weghebben van mythologische goden, spierbundels of supermodellen, maar de “schoonheid van Aphrodite” is hier echt niet meteen merkbaar in het karaktermodel van Wonder Woman.

De achtergrondpersonages (de overgeplaatste slechteriken uit de Batman: Arkham games uitgezonderd) bevatten dan weer een pak minder details dan de speelbare karakters. Dat kan NRS gemakkelijk vergeven worden, maar wanneer er in de story mode hele legers bestaande uit diezelfde achtergrondpersonages worden opgetrommeld, dan is het duidelijk dat hier meer werk mocht worden ingestoken. De cinematische stukken waarin de soldaten van Superman, Aquaman en Wonder Woman prominent op de voorgrond treden zien er enorm gehaast uit. Ook wanneer je in de missiemodus zelf met of tegen zo'n achtergrondpersonage moet spelen (Catwoman's kat bijvoorbeeld of de krimpende superheld The Atom), is het contrast tegenover de andere karakters iets te groot. Hetzelfde geldt voor de niet altijd even soepele overgang van de cinematische scènes naar de eigenlijke gameplay in de story mode.

Verder blijven ook watereffecten een probleem en is het nog steeds een moeilijke opgave om capes vloeiend te laten wapperen in 3D (en in een game zoals deze zijn toch er wel enkele). Hetzelfde geldt voor het haar van sommige personages. Het is duidelijk dat de werelden van DC en Mortal Kombat nog steeds dezelfde haargelfabrikant tot hun beschikking hebben. Spelers van MK zullen overigens ook enkele geluiden uit deze game herkennen in Injustice. De pijnkreten die geuit worden bij MK's X-Ray moves en enkele van Injustice's superbewegingen zijn nagenoeg exact dezelfde. De stemmencast is er dan weer één om vingers en duimen bij af te likken. Heel wat gekende stemacteurs uit de DC-animatieseries, films, videogames en zelfs de televisiereeks Arrow keren terug om hun personages in te spreken en ze zo een grote herkenbaarheid en eigenheid mee te geven.