BioShock Infinite
Helemaal in de wolken van BioShock Infinite
Gespeeld op Xbox 360
Toen het nog bekend stond als 2K Boston bracht Irrational Games in 2007 een nieuw IP uit dat doorgaat voor een mijlpaal in de huidige generatie consoles. Vandaag, ettelijke jaren na de release van de eerste BioShock, zet de franchise een grote stap vooruit met BioShock Infinite door het verlaten van Rapture, de spookstad op de bodem van de oceaan. Hoewel we op voorhand wat moeite hadden om ons iets voor te stellen bij een BioShock zonder Big Daddies en Little Sisters, kunnen we na het doorspelen van de game gerust stellen dat Infinite een échte BioShock is. Meer zelfs, voor ons is het de beste ooit.
BioShock Infinite opent met jouw personage dat zich in een boot op het water bevindt terwijl die koers zet naar een vuurtoren, de eerste van talrijke knipogen naar de vorige twee titels uit de franchise. Je kruipt in de huid van Booker DeWitt, een ex-soldaat die na het maken van schulden erop wordt uitgestuurd om zijn schulden te vereffenen door op zoek te gaan naar een jonge vrouw. De setting is Columbia, een stad die gebouwd is in de wolken in het begin van de vorige eeuw, achteraf bekeken een niet zo onlogische keuze als alternatief voor Rapture.
Columbia is een stad die bruist van het leven, een groot contrast met de desolate zeebodem-constructies uit de vorige games. De bewoners spreken vol lof over hun geliefde leider, de profeet Comstock, en hoe de geheimzinnige man hun stad heeft opgebouwd en gered.
In deze op het eerste zicht erg geciviliseerde beschaving val je van de ene verrassing in de andere, totdat de sfeer van het spel helemaal omslaat en de toon een pak grimmiger wordt. Prangende thema’s als racisme en democratie worden daarbij niet uit de weg gegaan, wat het verhaal nog een pak diepgaander maakt dan wat we eerder op ons bord kregen in deze franchise. Daar waar de economische motieven van Andrew Ryan in BioShock op zich weinig emotioneel geladen waren, zal wellicht niemand onbewogen blijven bij de religieus-culturele uitersten die Infinite toont. Ook horror, humor en sci-fi komen aan bod, waardoor je als protagonist een heftige rollercoaster-rit van emoties zult doorstaan.
Aan de oppervlakte lijkt BioShock misschien vooral het cliché-thema van de heldhaftige redder tegenover het meisje in nood uit te spelen, maar de scenarioschrijvers zijn een stuk verder gegaan en hun epos – met een schokkend en tegelijk verhelderend einde als apotheose – is een van de sterkste die we in recente jaren als gamer voorgeschoteld kregen.
Wat de gameplay betreft is BioShock Infinite, net zoals zijn voorgangers, uiteraard een rasechte FPS gebleven. In tegenstelling tot de vaak benepen en erg lineaire onderwatergangen van Rapture toont Columbia erg open en toegankelijk. De game kent nog steeds een vrij lineaire structuur, maar op bepaalde momenten in het verhaal heb je als speler toegang tot erg grote stukken van de stad. Dat zijn meteen ook de momenten waarop Infinite echt schittert, want je wordt als speler op verschillende manieren beloond door elk hoekje van Columbia te gaan verkennen.
Voor wie doorheen de eerste twee games speelde, zal de spelervaring erg vertrouwd aanvoelen. Met de rechtse schouderknop schiet je je vuurwapens af en met de linkse trigger bedien je je abilities. Plasmids werden vervangen door Vigors, en de overvloed aan abilities in de laatste BioShock is drastisch gereduceerd tot 8 Vigors. In ruil werd een mechanisme voorzien waarmee je door het inhouden van de Vigor-knop toegang hebt tot bijvoorbeeld het uitzetten van vallen voor je vijanden. Wat de wapens betreft trekt Irrational Games ook de ‘less is more’-kaart, door het aantal vuurwapens dat je tegelijk kunt vasthouden te beperken tot twee stuks. Dat heeft als gevolg dat munitie zo nu en dan schaars wordt, waardoor je nog meer dan anders wordt verplicht om je Vigors niet links te laten liggen en Infinite niet exclusief als een shooter te spelen.
Een ander belangrijk nieuw gameplay-element dat je regelmatig kunt of moet gebruiken zijn de Skyline rails. Deze ijzeren constructies kun je vergelijken met achtbanen die de verschillende districten van Columbia met elkaar verbinden en waar Booker langsheen kan glijden om zich te verplaatsen. De controls die je ter beschikking hebt op de Skylines zijn erg strak, waardoor ze een prachtig decor bieden om vijanden te bestoken terwijl je zelf in beweging blijft. De Skylines bieden een meer dan leuke afwisseling met de standaard gevechtssituaties op de grond en maken van Infinite een unieke shooter-ervaring.
Doorheen de game verzamel je geld waar je zowel wapens als Vigors mee kunt upgraden, maar er zijn ook nog verschillende andere elementen die je personage sterker maken. Enerzijds ligt er in de spelwereld kledij verspreid die een boost geeft aan bepaalde wapens of Vigors, of die andere passieve effecten heeft zoals het spontaan ontbranden van vijanden die je met de blote vuist aanvallen. Anderzijds zijn er ook potions te vinden die helpen bij het opkrikken van je levensbalk, je schild of je maximaal beschikbare mana-voorraad om Vigors te casten. De impact van de boosts die de verschillende kledingsstukken te bieden hebben viel voor ons wat tegen en we ontdekten ook niet echt een evolutie in de sterkte van de effecten doorheen de game. Veel van de items die ons het meest interessant leken pikten we al vrij vroeg op, waardoor de toegevoegde waarde van het kledij-systeem voor ons eerder laag was, toch een gemiste kans.
De vijanden in BioShock Infinite zijn vrij divers en reageren ook intelligent op je aanvallen. Ze duiken weg achter beschutting, proberen je te omsingelen en sommigen zijn zelfs in staat om Vigors te gebruiken. Deze laatsten bieden al een leuke uitdaging, maar de echte bossfights in de game zijn nog een pak uitdagender. Achteraf gezien moeten we wel bekennen dat er geen enkele vijand ons echt is bijgebleven zoals Big Daddy uit de eerste twee games, maar dat neemt niet weg dat Infinite voldoende variatie qua tegenstand biedt om er voor de volle 12 uur een geweldige FPS-ervaring van te maken. Voor wie het allemaal nog wat meer mag zijn is er de 1999 Mode die je vrijspeelt na een eerste playthrough. In deze modus zijn de vijanden niet alleen sterker, maar is de hoeveelheid cash die je vindt ook een pak lager, waardoor je elke upgrade-keuze heel bewust moet maken om je overlevingskansen gaaf te houden.
Net als in Bioshock 1 en 2 is Infinite voorzien van een subtiele soundtrack die de sfeer van de game erg goed ondersteunt en die vaak sluimert op de achtergrond totdat de spanning in de game wordt opgedreven en ook de muziek een meer prominente rol krijgt. Op visueel vlak is er een duidelijk verschil tussen de pc-versie en onze reviewversie op Xbox 360. Hoewel de game er ook op console best goed uitziet, vallen her en der low-res textures op en merk je sporadisch ook andere kleine grafische haperingen – wat ons bij het zien van de pc-versie veel minder opviel. De framerate is op beide platformen wel stabiel en van het geweldige artwork en decor in Columbia valt natuurlijk zowel op consoles als op pc te genieten, maar het staat buiten kijf dat je Inifinite wellicht liever op pc zult spelen wanneer je er de setup voor hebt.
