Gears of War: Judgment

Toont Gears of War: Judgment de lange Baird van de reeks?

Met Gears of War 3 wist Epic een knaller van een einde af te leveren voor haar succesvolle trilogie, maar zoals vaker in de entertainmentindustrie is een liedje pas echt uitgezongen als de verkopen stilvallen. Gezien het grote succes van de vorige game bleef de Gears of War-machine op volle toeren draaien en ging Epic zelfs een samenwerking aan met People Can Fly om een prequel te ontwikkelen terwijl elders naarstig wordt verdergedacht over een onvermijdelijk vervolg op het verhaal van Marcus Fenix en co.

In deze prequel ligt de focus voor de eerste keer op een van de meest kleurrijke personages uit de eerste trilogie, Damon Baird. Ongeveer een maand na Emergence Day vinden we Baird terug als leider van Kilo Squad in Halvo Bay, een kuststad die onder de voet werd gelopen door de Locust. Aan de zijde van Baird strijden oude bekende Augustus “Cole Train” Cole en een duo nieuwe personages. Paduk is een doorwinterde soldaat die regelmatig hilarisch uit de hoek komt met anti-COG humor die geïnspireerd is door zijn verleden bij een vijandige militie. Sophia, een vrouwelijk personage, is een Onyx Guard in opleiding die alles netjes volgens het boekje wil doen en tegengewicht biedt voor de niet altijd even politiek correcte plannen van Baird.

Het verhaal van Judgment wordt uitgesponnen in een reeks flashbacks waarin elk van de vier personages achtereenvolgens de rol van verteller opneemt bij het beschrijven van het relaas van hun belevenissen in Halvo Bay. Ze doen hun verhaal uit de doeken in de context van hun proces, dat geleid wordt door een snauwerige kolonel die probeert uit te vissen wat Kilo Squad precies heeft uitgevreten tijdens hun opdracht in de stad. De wijzigende perspectieven bieden een interessante manier om het verhaal te vertellen, maar versterkt wel het gevoel van een zeer gefragmenteerde verhaallijn.

De belangrijkste reden waarom de singleplayer zo gefragmenteerd uitvalt is het feit dat ze bestaat uit een opeenvolging van relatief korte missies die telkens beginnen met een korte dialoog tussen de personages, waarna je geconfronteerd wordt met een grote muurtekening van het typische rode Gears-logo. Via deze muurtekening kun je een vertrouwelijke getuigenis van de Kilo-crew horen, waarmee je tegelijkertijd ook de missie moeilijker maakt. Dat gebeurt doordat je beperkingen opgelegd krijgt met betrekking tot het gebruik van bepaalde wapens, verminderde zichtbaarheid, beperkte munitie, meer vijanden of een timertje waarbinnen je het doel van de missie moet beëindigen. Vooral op de hoogste moeilijkheidsgraden kunnen deze vertrouwelijke missies voor een serieuze uitdaging zorgen die door fans voor wie het al eens ietsje meer mag zijn zeker zullen geapprecieerd worden.

Het kiezen van de vertrouwelijke missies is overigens niet alleen interessant voor masochisten, maar wordt ook gestimuleerd door het scoresysteem dat je aan het einde van elke missie te zien krijgt. Deze Angry Birds-achtige waardering met drie sterniveaus per missie heeft een dubbel gevolg. Enerzijds wordt de snelle actie, één van de handelsmerken van de franchise, nog kracht bijgezet doordat je sneller wil doden, meer variatie gaat nastreven en actief gaat zoeken naar speciale kills. Anderzijds zorgt de snelle opeenvolging van korte missies wel voor het eerder aangehaalde gevoel dat het verhaal met stukken en brokken aan elkaar hangt. Gamers die houden van strijden op leaderboards of van een competitieve singleplayer komen daardoor wel aan hun trekken, maar wie had gehoopt om in deze prequel een zeer diep inzicht te krijgen in de lore van de Gears of War-franchise blijft op zijn honger zitten. De kwaliteit van het verhaal bereikt nooit het niveau van zijn voorgangers en Gears of War: Judgment valt daardoor wat ons betreft als singleplayer lichter uit dan verhoopt.

Na een tijdje ploegen door Judgment speel je wel een meer klassieke Gears-episode vrij die lijkt toegevoegd te zijn aan Judgment om de traditionele fans toch wat van hun herkenbare smaakmakers te bieden. Aftermath spoelt door naar het tijdperk waarin Gears of War 3 zich afspeelt en laat het scoresysteem achterwege. Toch slaagt dit korte extraatje er niet in om het tij helemaal te doen keren door een traag tempo en te weinig grandeur in vergelijking met wat we van Epic gewend zijn. Je bent overigens al na een zes à zeven uur klaar met het volledige Judgment-verhaal én met Aftermath, wat enkele uren minder is dan waar we op hadden gehoopt.

Gameplaygewijs verandert er in Judgment tegenover de originele trilogie niet zo heel erg veel buiten de vertrouwelijke missies. We vinden nog steeds de strakke third-person shooting gameplay terug die we van de Gears gewend zijn, met enkele subtiele tweaks. Wisselen van wapen doe je niet langer via het soms wispelturige D-pad, maar je gebruikt er de meer responsieve Y-knop voor en het gooien van een granaat gaat nu belachelijk simpel via een druk op LB.  Na enkele uren spelen wilden we niet meer terug naar het oude systeem. Er zijn overigens ook weer de nodige nieuwe wapens in het spel, waaronder een kruisboog die mijnen afvuurt en een nieuw type sniper waarmee de liefhebbers van langeafstandsgevechten hun hartje zullen weten op te halen. Ook de Locust laten weer meer van zichzelf zien via een nieuwe vijand: de Rager. Deze soldaten gaan helemaal door het lint wanneer je ze schade toebrengt en veranderen in razende mêlée-machines die je best niet te lang op je personage laat inhakken.

Om alles uit Judgment te halen wat erin zit, zul je het spel niet alleen als singleplayer mogen benaderen, maar moet je ook bereid zijn om helemaal ondergedompeld te worden in de multiplayer. Gelukkig is dat geen zware klif om te omzeilen, want de typische brutale stijl en strakke besturing van de franchise zijn nog steeds om van te smullen. Zowel de competitieve als de coöperatieve spelers komen meer dan aan hun trekken door enkele bekende spelmodi én de toevoeging van een aantal totaal nieuwe modi. Team Deathmatch is nog steeds van de partij en ook King of the Hill doet mee, al heet deze laatste modus nu ‘Domination’ en speelt hij net zoals de gelijknamige modus in de Call of Duty-reeks. Horde en Beast zijn er niet langer bij, maar het geslagen gat wordt opgevuld door Survivor en OverRun.

Aan de coöperatieve kant is er de nieuwe Survivor-modus waarmee je samen met maximaal vier andere spelers in de arena wordt gestuurd om drie controlepunten te verdedigen tegen waves van Locust-vijanden. Voor de eerste keer in de franchise maken we kennis met een klassesysteem, waarbij je als COG aan de slag kunt als Soldier, Scout, Medic of Engineer. Elk van de klassen kent zijn eigen wapens en speciale vaardigheden, waarbij de Medic als enige de mogelijkheid heeft om teamleden tot leven te wekken, de Soldiers als enige munitie kunnen aanvullen en de Engineers mobiele turrets kunnen aanwenden. Teamwerk wordt daardoor een pak belangrijker dan bij Horde, doordat je erg afhankelijk bent van je medespelers en het strategie-aspect een erg leuke toevoeging biedt in het Gears-universum. OverRun kopieert de gameplay van Survivor, maar vervangt de AI-gecontroleerde Locust door een team van menselijke tegenstanders.

Haaks op de teamgedreven toevoegingen van Survivor en OverRun staat de introductie van een Free for All-modus, een primeur in de Gears of War-franchise. Het compleet wegvallen van de teamgebonden spelervaring kan zowel bevrijdend werken als overkomen als een stap die te ver afwijkt van de traditionele core-gameplay voor fans, maar als je de extra modus gewoon bekijkt als een leuk extraatje valt er eigenlijk weinig te klagen. De enorm snelle shooter-ervaring leent zich zoals verwacht uitermate goed voor een volledig competitief getint robbertje vechten, dus op dat vlak klagen we zeker niet. Waar we wel minder over te spreken zijn is het zeer beperkt aantal maps dat je meekrijgt op de disc van Judgment. Voor Team Deathmatch, Domination. OverRun en Survivor zijn er telkens niet meer dan vier mappen beschikbaar, te weinig om ons tevreden te stemmen. Op visueel en auditief vlak zijn de verschillen met Gears of War 3 niet zo groot, al gaat het minder bombastische verhaal van Judgment ook gepaard met een minder impressionante soundtrack als bij de afsluiter van de trilogie.