ZombiU

Het gebeurt niet zo geweldig vaak dat een gameontwikkelaar zich aan een zombiegame waagt. Een generatie terug ontwikkelde Ubisoft Red Steel, specifiek voor Wii. Ook dit keer is men meteen met Nintendo op de kar gesprongen, om door het gebruik van een nieuwe controller een game te ontwikkelen die gespeeld kan worden op manieren die eerder niet mogelijk waren. Experimenteren is wederom de boodschap geweest en nu is het tijd om het eindproduct van een beoordeling te voorzien.

In ZombiU kruipen we in de huid van… willekeurige personages. Waar andere games vaak veel moeite doen om een band te scheppen tussen speler en hoofdpersonage, heeft men hier net willen verhinderen dat dat gebeurt. Raak dus maar niet te gehecht aan eender wie je vanaf het begin ook als hoofdrolspeler krijgt aangeboden, want sterven zal je vroeg of laat hoogstwaarschijnlijk toch wel doen. Wanneer je namelijk wordt gebeten door een levende dode, verandert je personage zelf ook in een zombie. Vervolgens is het de bedoeling dat jij diens hoofd met een nieuwe held(in) op een vaak nogal bloederige manier verplettert, om zo al je spullen die je eerder had verzameld terug te kunnen vorderen. Een concept dat als gegoten bij het survivalhorrorgenre past, want je zal hordes zombies ontvluchten alsof je echt voor je leven aan het vluchten bent, om niet opnieuw afscheid van je personage en wapens te hoeven nemen.

Het verhaal brengt ons naar Londen, waar een virus uiteraard een heuse zombieplaag teweeg heeft gebracht, en waar jij telkens opnieuw wakker wordt in iemands schuilplaats. De man blijft in mysterie verhuld, maar één ding is zeker: hij is je enige bondgenoot. Deze persoon is dan ook degene die je orders geeft, van het hacken van beveiligingscamera’s tot het verdedigen van jullie onderkomen. Het communiceren met deze man zorgt op een simpele manier dat je meer in het spel gezogen wordt en het hele gebeuren op een realistischere manier ervaart. Het is namelijk zo dat, terwijl al het geluid vanuit je omgeving uit het televisietoestel te horen is, de stem van de man uit de GamePad komt. Daardoor lijkt het bijna alsof je een soort radio op zak hebt, die je dichter bij je hebt dan dingen in je verre omgeving. Alvast een goede, gepaste scheiding van geluidseffecten.

Over het geluid valt overigens niet erg veel te zeggen. Zoals het een horrorgame betaamt, wordt er van muziek namelijk niet echt gebruik gemaakt. Op spannende momenten wordt de kille sfeer echter wel aangevuld door opjuttende muziek zoals een film dat op dergelijke momenten vaak doet. Verschillende geluidseffecten als zombieschreeuwen en – het klinkt wreed, maar toch is het zo - het compleet verwoesten van een schedel met een cricketbat klinken ook verschrikkelijk realistisch, wat ons alleen maar kan doen concluderen dat de game qua geluid zeker en vast in orde is. Nadeel is wel dat de sfeer de hele tijd gelijk blijft, waardoor het soms moeilijk is om ettelijke uren aan een stuk op je hoede te zijn. Wat variatie in tempo en gevoel had zeker kunnen helpen.

De besturing heeft men iets traditioneler gelaten, maar niet zonder er een vleugje GamePadmagie aan toe te voegen: je gebruikt de joysticks om te bewegen en rond te kijken, de ZL- en ZR-knoppen om te richten en te schieten en de X als actieknop (om ergens onderdoor te kruipen, over te klimmen en dergelijke). Door de L-knop ingedrukt te houden kan je je omgeving met een speciale scanner inspecteren, waarvoor je dan de GamePad moet bewegen om rond te kijken (iets wat je voor de rest, op het gebruik van het sluipschuttersgeweer na, overigens nooit hoeft te doen). Op die manier kan je belangrijke of verdachte objecten toevoegen aan je interactieve kaart, die op het scherm van de GamePad wordt weergegeven tijdens het spelen.

Wanneer je een lichaam plundert en iets in je rugzak wil steken, van wapen wisselt, een voorwerp gebruikt en nog tal van andere zaken, wordt daarvoor wel het touch screen van de GamePad gebruikt. Op deze manier wordt een menu gebruiken zeer intuïtief en hoef je het spel niet stil te leggen, wat opnieuw bijdraagt tot de spanning. Als je immers iets uit je rugzak wil nemen, moet je daarvoor je ogen van het televisietoestel afwenden en kan je de omgeving even niet in het oog houden. Hoe rustig alles er ook bij lag op het moment dat je de rugzak open deed, je zal toch steeds zorgen dat je hem zo snel mogelijk opnieuw kan sluiten om het risico op zombiebeten te verminderen.

Wat graphics betreft scoort de game minder goed, we durven zelfs zeggen dat dit het enige echt ondermaatse aan de game is. Toegegeven, het spel is erg donker en grauw, maar dat is geen excuus om een game te maken die er niet fantastisch veel beter uit ziet dan Red Steel zes jaar geleden. Oog voor detail heeft men wel gehad, want zo zie je in de straten van Londen duidelijk het resultaat van een complete chaos doordat winkelkarren, lijken en allerlei producten en soorten rommel over de grond zijn verspreid. Alleen is het jammer dat deze dingen er niet zo goed uitzien als ze dat zonder twijfel hadden gekund op Wii U. Bovendien is het ook een domper dat de interactiviteit van de omgeving ook niet bijster hoog ligt, wat de sfeer ook niet meteen ten goede komt.

Tot slot beschikt ZombiU nog over een asymmetrische multiplayer voor twee spelers, waarbij de speler met de GamePad als Boris speelt, koning der zombies. Deze moet zombies plaatsen en de andere speler, die met een Wii remote en nunchuck of Wii U Pro Controller de overlevende speelt, proberen te overwinnen. In de spelstand Slachtarena moet de overlevende gewoon zoveel mogelijk geplaatste zombies mollen totdat die zelf wordt gedood; in de spelstand Aanval is het de bedoeling dat een van beide spelers vier of vijf (naargelang eigen gekozen instelling) vlaggen verovert. De overlevende doet dit door in een vlaggenzone blijven en de zombies weg te houden, de koning der zombies moet de vlaggen aanvallen met zijn pionnen. Over het algemeen is de multiplayer best vermakelijk. Het spel valt of staat hier niet mee, al is het wel een mooie toegevoeging, al betwijfelen we dat je deze variant al te veel zal opzetten.