Fable: The Journey

Reis onder begeleiding in Fable: The Journey

De Fable franchise staat reeds sinds het verschijnen van de eerste Xbox, bekend als een van de vlaggenschepen voor de hedendaagse en ongetwijfeld toekomstige Microsoftconsoles. Hoewel de reeks volgens velen nooit meer het niveau van de eerste telg haalde, kon ze nog steeds op een grote schare fans teren. Hierin had ook de lichtjes gestoorde bedenker van de reeks, Peter Molyneux, die na Fable: The Journey meteen ook afscheid neemt van zijn geesteskind, zijn aandeel. Het feit dat we deze keer niet met de controller aan de slag moeten, maar onze spiertjes mogen laten werken met Kinect, deed uiteraard veel wenkbrauwen fronsen. Laat ons dus samen even een kijkje nemen of deze reactie terecht was, of dat het een mooie afsluiter wordt voor onze teergeliefde meneer Molyneux.

In Fable: The Journey kruipen we in de huid van ene Gabriel, die aanvankelijk niet veel in zijn mars lijkt te hebben en daar bovenop nog eens aan één of andere slaapstoornis leidt. Onze protagonist reist aanvankelijk mee met zijn zigeunervrienden, die hem eerder als een blok aan hun been zien, terwijl ze hem verantwoordelijkheidszin proberen bij te brengen. Omwille van een ongelukkig toeval worden hun wegen gescheiden en blijf Gabriel alleen achter, met als doel zo spoedig mogelijk zijn metgezellen terug te vinden.

Snel na dit voorval komt de jongeman een dame tegen die bij fans van de reeks niet onbekend is, namelijk Theresa, de 'blinde' ziener. Zoals te verwachten krijgt de jongen tegen wil en dank de immense taak om de mensheid van een groot kwaad, met de klinkende naam 'The Corruption, te bevrijden. Om heuse spoilers spoilers te vermijden laten we het verdere verhaalbeloop voor wat het is. We geven jullie enkel nog mee dat het - hoewel redelijk cliché - behoorlijk in elkaar zit, bulkt van de humor en trouw blijft aan het Fable-universum.

Naast een degelijke verhaallijn is het uiteraard belangrijk dat de besturing goed zit, wat vaak niet het geval is bij een Kinect-titel, dus we hielden op de redactie onze hartjes bang vast, terwijl we hoopten op een kraker. Spelenderwijs merkten we eerst en vooral op dat we - in tegenstelling tot vorige telgen uit het epos - redelijk worden beperkt in onze vrijheid. Zo volg je steeds een strak en lineair pad waar je uiteraard wat kan heen- en weer bewegen, maar niet meer dan dat. Gezien de meeste motion controlled games vooral de focus leggen op het bovenlichaam, lag dit echter binnen de verwachtingen, hoewel het een wrange smaak nalaat en veel beter had gekund. 

Wanneer we onze bewegingen voor het eerst naar het scherm overzetten, lijkt dit vrij goed uitgewerkt, maar eens we meer handelingen moeten uitvoeren dan enkel het besturen van paard en kar, gaat het helaas af en toe mis. Zo beschikt ons personage over verschillende bovennatuurlijke krachten, die meteen een indruk nalaten en die een grote waaier aan aanvals-en verdedigingstechnieken bieden. Hoewel deze ons een gevoel van totale controle moeten geven, worden deze op cruciale momenten slecht omgezet naar het scherm. Zo zullen projectielen regelmatig eens afwijken van de richting waarin je deze afvuurt. Ook verdedigen wordt op deze manier een karwei, door de vele malen waarop onze Kinectsensor ons lijkt te negeren, terwijl het op of onder onze televisie stond te blinken met een arrogante, diepzwarte glans. Het feit dat onze spelervaring voor het merendeel bestond uit massa's saaie paardritten en we te weinig de 'degens' mochten kruisen met de vijand, was ondanks de - bij momenten - slechte implementatie ook een zware domper op de pret.

Audiovisueel klopt het plaatje dan weer wel. Zo is ieder personage tot in de puntjes uitgewerkt, zowel qua kledij, persoonlijkheid, stem en zelfs hun manier van bewegen. De interactie tussen de vele verschillende personages werd dan weer overgoten met een flinke dosis humor, wat ons iedere keer weer doet uitkijken naar de volgende cutscene of eender welke gebeurtenis, gezien ook ons hoofdpresonage allerlei onzin uitkraamt doorheen het ganse spel. Het stemmenwerk was trouwens weeral van de bovenste plank, zoals we dat van Lionhead gewoon zijn.

De achtergrondmuziek en geluidseffecten werden wederom nauwlettend gevormd om ons op een waar klankenfestijn trakteren, wat ons natuurlijk doet afvragen waarom de studio niet evenveel liefde in de configuratie van Kinect heeft gestoken, waardoor onze eindscore makkelijk 20 punten hoger had kunnen liggen. De vele wezens die het spel rijk is, zien er eveneens allemaal even uniek uit en tillen de sfeer naar een hoger niveau waardoor we ons bij momenten in een Grimm-sprookje wanen. De kleurrijke omgevingen gaven ons bij momenten dan weer het gevoel dat we ons letterlijk in Albion en omgeving bevonden. Voor de fans moeten we spijtig genoeg meedelen dat we helaas geen kippen hebben aangetroffen om onze voetballerskunsten op los te laten.