Call Of Duty: Black Ops II

Black Ops II laat Modern Warfare achterwege

Treyarch staat al sinds jaar en dag op de tweede plaats qua pikorde in de Call Of Duty-franchise. De studio werd gezien als een simpele vervanger terwijl het bekende Infinity Ward bezig was aan haar volgende topper. Echt veel respect was er dus niet en ten tijde van Modern Warfare kreeg Treyarch zelfs niets te weten over de sprong naar het heden, waardoor we het jaar erop opnieuw een WW2 shooter kregen voorgeschoteld, World At War. Een ongelukje. Datzelfde ongelukje levert nu echter haar derde titel af en de studio is inmiddels veel groter geworden. Meer nog, Black Ops II voelt aan als één grote middenvinger voor de toenmalige arrogantie van Infinity Ward.

[Getest op PS3]

We beginnen deze tekst met de afloop van Black Ops 1, dus als je die nog niet gespeeld hebt, sla dan deze eerste paragraaf over en begin meteen onder de afbeelding.

De dood van Nikita Dragovich betekende het einde van de eerste Black Ops en betekende tegelijkertijd ook dat Alex Mason eindelijk wraak had genomen voor de dood van zijn collega's, Woods en Bowman. De wereldvrede was eindelijk terug in ere hersteld en dat alles werd gevierd met een typisch Amerikaans einde, overal vlaggen, oorlogsschepen en vliegtuigen. Dat vreedzaam bestaan was klaarblijkelijk van korte duur, want Black Ops II introduceert al snel een tweede gestoorde maniac, Raul Menendez. Daar stopt het zelfs niet bij, want daarnaast krijg je ook nog eens te horen dat Woods nog leeft en dat jij, Alex Mason, hem moet gaan bevrijden uit de klauwen van Menendez. De toon is dus meteen gezet.

Het verleden van de toekomst

Het bevrijden van je oude kompaan gebeurt natuurlijk in het verleden en zoals je wel al kon afleiden uit de vele trailers, draait Call Of Duty: Black Ops II vooral rond de toekomst, oftewel het heden in de game. Dat klopt wel, maar tijdens de eerste paar missies wordt er nog steeds gewisseld tussen beide tijdperken, zodat je een beter beeld krijgt van de antagonist in spé, Raul Menendez. In het heden, 2025, is deze psychopaat namelijk een heuse YouTube-bekendheid met miljoenen volgers in verschillende delen van de wereld, zelfs Amerika. Wat zijn volgers natuurlijk niet weten, is dat hij achter de schermen rechtstreeks instaat voor menig bloedbad in de game, inclusief Amerika. Het is dan ook dankzij die missies in het verleden dat je te weten komt hoe dat allemaal is kunnen gebeuren.

Eenmaal de game echter naar het heden springt en een relatief oude Woods zijn verhaaltje doet, krijg je een nieuw speelbaar karakter voorgeschoteld, David Mason. De zoon van Alex Mason, codenaam Section, krijgt namelijk de lastige taak om te leren uit het verleden en de huidige plannen van Menendez te dwarsboomen. De manier waarop Treyarch dit alles weet te brengen, is werkelijk briljant. Men heeft eindelijk de perfecte balans gevonden tussen een interessant verhaal en de nodige actie de we kennen van de franchise. De alom bekende wow-momenten zijn tevens ook weer aanwezig, met een geweer dat de omgeving scant en dat onzichtbare vijanden kan traceren als kleinste voorbeeld. Dat is echter maar het tipje van de ijsberg, want het is zo overduidelijk dat Treyarch zeer veel werk heeft gestoken in het vernieuwen van het verhaal.

Treyarch durft te vernieuwen

Het is zelfs geleden van Modern Warfare dat we nog eens zo'n vernieuwing in de Call Of Duty-franchise zagen en bij uitbreiding alle moderne shooters. Wat Modern Warfare was voor de WW2 shooters, is Black Ops II voor de 'moderne shooters', zeg maar. Het realisme wordt zo even een halt toegeroepen en we krijgen eindelijk een frisse wind qua verhaal, slechterik en setting. Raul Menendez is dan ook niet de zoveelste Rus, maar hij heeft iets authentieks en heeft ook een echt motief, iets dat steeds duidelijker wordt naarmate je verder geraakt in de game. 

De manier waarop je het verhaal speelt, werd natuurlijk ook niet vergeten. De grootste vernieuwing daar is misschien de inbreng van een aanpasbare loadout, want je kan namelijk zelf je wapens en perks selecteren vooraleer je begint aan een missie. De missies zelf voelen daarnaast ook grootser aan en in bepaalde levels kan je zelfs verschillende paden verkennen en geheime gebieden vinden. Als je dan nog eens de 'Access Perk' in je bezit hebt, dan kan je speciale wapens en intel vinden. Herspeelbaarheid is er in principe ook, want tijdens bepaalde missies kan je keuzes maken die vaak een drastische invloed hebben op het verhaal en vooral diens afloop, wat toch wel leuk meegenomen is.

Als dat nog niet genoeg vernieuwing voor je is, dan heb je ook nog eens zijmissies in de vorm van Strike Force Missions. Tijdens deze optionele veldslagen krijg je het bevel over meerdere units die je naar wens kan besturen op de tactische map. Verder kan je ook continu veranderen van unit, dus je kan bijvoorbeeld een bepaald punt verdedigen met een soldaat om nadien even te wisselen naar een robot die ergens anders geplaatst is.

Het is wel jammer dat de AI van jouw eigen team in deze Strike Force niet echt goed te noemen is, waardoor het vrij onmogelijk is om dergelijke missies te winnen door enkel bevelen uit te delen. Dit merk je al vanaf de eerste Strike Force missie, waarbij je een basis 10 minuten moet verdedigen. Zonder wat hulp van jouw kant zal die missie al snel verloren gaan. De missies zijn desondanks wel leuk te noemen, maar af en toe voelt het gewoon aan als een extra FPS-missie, in plaats van een RTS-missie waarop gemikt werd. Echte kritiek is het niet, maar met wat extra afwerking kan Treyarch er nog een betere modus van maken. Het merendeel van de vernieuwingen is dan ook positief te noemen en we durven dan ook te zeggen dat Black Ops II een van de beste Call Of Duty-ervaringen in jaren biedt.

Futuristisch lood pompen

Call Of Duty is natuurlijk vooral bekend om haar multiplayer en Treyarch is dat zeker en vast niet vergeten. De ontwikkelaar heeft dan ook geprobeerd om ook hier enkele vorderingen te maken, al zijn deze niet even opvallend als in de singleplayer. Een exacte kopie van de vorige games is het niet, maar wanneer je begint te vergelijken met de singleplayer in Black Ops II, dan merk je dat de multiplayer nog steeds erg traditioneel is. 

Wat heeft men dan eigenlijk wél veranderd? Wel, de grootste verbetering is misschien de inbreng van het "Pick 10" systeem. Er zit nu namelijk een limiet op het aantal wapens, perks en attachments dat je kan meebrengen naar het slachtveld. Voor sommige mensen klinkt dit misschien niet echt speciaal, maar het brengt echt wel meer aanpassingsmogelijkheden met zich mee. Zo kan je bijvoorbeeld kiezen om wat minder perks te nemen, om dan twee volwaardige geweren te gebruiken die volledig zijn uitgerust met attachments. Het omgekeerde is uiteraard ook mogelijk. 

Killstreaks kregen ook een lichte update en zijn vervangen door Scorestreaks. Dit nieuwe systeem brengt weinig verandering met zich mee in de traditionele Deathmatch games, maar eenmaal je begint aan objective games zoals Demolition of Capture the Flag, dan zal je merken dat ook de minder goede spelers toegang krijgen tot de leuke wapens omdat ze meehelpen om bepaalde doelen te bereiken of door spelers van hetzelfde team een handje toe te steken. Diezelfde newbies kunnen ook weer aan de slag in Combat Training, want nu is er een speciaal Boot Camp toegevoegd waar je kan strijden tegen AI en online spelers tot level 10. Het is een leuke manier om de game wat beter te leren kennen vooraleer je online gaat en meermaals een sluipschutterskogel in je vel krijgt.

Niet alle nieuwe spelers hebben echter even veel geduld en sommige mensen willen nu eenmaal de grote wapens vanaf de eerste minuut. Ook dat is nu mogelijk, al hangen er toch een paar beperkingen aan vast. Men heeft namelijk League Play toegevoegd, een mode waarin je meteen toegang krijgt tot alle wapens in de game. Geweldig nieuws voor spelers die niet kunnen leven met de limieten in de gewone multiplayer, maar zoals eerder gezegd hangen er dus ook nadelen aan vast. Zo krijg je maar een kleine portie XP na elke match en er is tevens een gebrek aan uitdagingen. Je speelt ook niets nieuws vrij, omdat je alles al hebt, dus de typische feeling van de gewone multiplayer gaat hier wat verloren. Of dat slecht nieuws is of goed nieuws, dat moet je zelf uitmaken. Één ding is echter zeker: League Play verandert de manier waarop je online speelt.

Zombies zijn grootser, maar saaier

Gek genoeg zijn de Zombies de grootste teleurstelling in Call Of Duty: Black Ops II. Het is vreemd, aangezien deze mode in de vorige Black Ops een groot succes kende en vrij verslavend was. Meer nog, de Zombies kregen nu zelfs hun eigen afzonderlijke plaats in de game. Wat is dan precies het probleem? Een complexe vraag, want in theorie schiet je nog steeds dezelfde zombies neer als in de vorige game. Er ontbreekt echter een zekere afwerking, die je wel merkt in de singleplayer en multiplayer.

Neem nu Tranzit, de nieuwe zombie mode waar je per bus allerlei verschillende locaties bezoekt en zombies neermaait. Tijdens jouw korte bezoekjes aan iedere locatie kan je items vinden voor het nieuwe craftingsysteem, waardoor je langzaamaan nieuwe gebieden vrijspeelt. Het is een goed idee, maar de uitwerking ervan is dat niet. Zo krijg je amper uitleg, iets dat veel meer aanwezig is bij andere delen van de game. Door de constante dreiging van zombies heb je dan ook zelden tijd om bepaalde dingen uit te zoeken, waardoor enkele leuke toevoegingen al snel over het hoofd worden gezien.

Gelukkig is niet alles bedorven, want de nieuwe Grief modus is wél goed uitgewerkt. Hier heb je twee teams die het tegen elkaar opnemen, dat terwijl er nog steeds een zombieplaag losbarst. Het is vaak hectisch en tegelijkertijd spannend om te zien of de vijand besluit om samen te werken tegen de zombies of liever levende tegenstanders naar het hiernamaals te sturen. Enkel jammer dat Tranzit niet even leuk is.

Audiovisueel

Als afsluiter van de review kan je natuurlijk niet ontkennen dat de engine zijn maximum leeftijd begint te halen. Toch is het geen reden om de game af te kraken, want lelijk kan je Black Ops II nu niet echt noemen. Wanneer je natuurlijk begint te vergelijken met andere populaire shooters als Halo 4 of zelfs Battlefield 3, dan blijven de slechte textures en gedateerde effecten wel een groot hekelpunt, maar Treyarch heeft dit probleem echter grotendeels weten op te lossen door gebruik te maken van kleurrijke oerwouden en futuristische sci-fi omgevingen die laten zien dat deze engine wel tot wat anders in staat is. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we de engine goedpraten, want ondanks het feit dat 60 frames per seconde erg belangrijk is voor de franchise, hopen we toch dat dit onze laatste ontmoeting is met de IW 3.0 engine, al was het een mooie zwanenzang.