Chaos on Deponia

Terug naar af in Chaos on Deponia

Chaos on Deponia is het tweede deel in een trilogie die de redding of ondergang van de rommelige afvalplaneet Deponia zal verhalen. Voor zo’n tussenliggend verhaal is het zeker niet evident om de brug tussen de introductie van het eerste deel en de finale van het derde te slagen. Eigenlijk kan je alleen maar klanten verliezen die ergens afhaken. Kan Chaos on Deponia de aandacht vasthouden of is een ambitieuze adventure trilogie toch iets te veel gevraagd?

Games die een overkoepelend verhaal brengen over meerdere games doen vaak een poging om spelers die pas later instappen een idee te geven van wat ze tot nog toe gemist hebben. Daar moet je in dit spel alvast niet op rekenen. Na de eerste verwarrende scene krijg je al direct een flashback te slikken zonder dat belangrijke figuren of gebeurtenissen uitgelegd worden. Eigenlijk richt het spel zich dus uitsluitend op spelers van het eerdere deel en valt al de rest al bij voorbaat langs de boot.

Voor wie wèl al bekend is met Deponia is het dus de vraag of de minpunten van het eerste spel aangepakt zijn en het verhaal kan boeien ondanks dat je al op voorhand weet dat er geen echt einde aan zal zijn. Een element van kritiek op Deponia was dat de voice acting niet altijd even geslaagd was, wat toch wel vervelend is bij een adventure die het vooral van zijn humor en dialogen moet hebben. Dit lijkt alleszins beter te zitten in dit spel, wat waarschijnlijk een gevolg zal zijn van het hogere budget - te danken aan het succes van het eerste spel.

Iets anders dat heel wat mensen stoorde was het niveau van de humor. Soms ging er wat verloren in de vertaling van het originele Duits, op andere momenten bleef het spel te vaak steken in schuine moppen. Hoewel we minder mislukte vertalingen opmerken, is men toch blijven vasthouden aan de vrij platvloerse humor en lijkt de hoeveelheid ervan zelfs gestegen. Daarbij komt ook nog dat Rufus, het hoofdpersonage, geëvolueerd is van een soort antiheld met wat egoïstische en sarcastische neigingen, naar een figuur die eigenlijk in zijn geheel onaangenaam is, om niet te zeggen een eikel. Op den duur zorgt dit ervoor dat zelfs de goede grappen, die er zeer zeker inzitten, hun moment een beetje verliezen omdat ze gebracht worden door iemand die je al niet meer kan uitstaan. Andere figuren in het spel zijn over het algemeen wel sympathieker, maar vooral de nieuwe personages in dit deel krijgen weinig ontwikkeling mee. Ze hebben wel hun gloriemoment, meestal uitgelachen worden door Rufus, maar ze missen echte inhoud om ervoor te zorgen dat je ze na hun passage niet vrijwel direct vergeet.

Iets anders dat belangrijk is bij adventures is uiteraard het verhaal. Wie het plot van het eerste spel waardeerde, zal dit van het nieuwe misschien ook wel appreciëren, want ze lijken wel heel erg op elkaar. Opnieuw zal je de geheugenmodules van de vreemde meid Goal moeten herstellen nadat Rufus ze weer beschadigd heeft. Om toch iets anders te doen, heeft Goal in dit spel last van drie wel erg gespleten persoonlijkheden. Het doel is om ze alle drie te overtuigen om terug samen te smelten, zodat je bij het einde van het spel eigenlijk terug in dezelfde situatie zit als tijdens het einde van het eerste spel. In zo’n geval kan je eigenlijk alleen maar hopen dat tenminste de reis terug naar af de moeite waard is en hoewel het spel goed begint met een tutorialsectie die, tot grote frustratie en verbazing van Rufus, wel heel erg lijkt op die van het eerste spel, zwakt het daarna snel af.

De eerste scène waarin je het huis van een bejaard koppel net niet helemaal afbreekt, werkt nog wel goed op de lachspieren. Als je iets later echter in de stad belandt, is het uit met de pret. In Deponia was er ook al wat kritiek dat er in de stad eigenlijk te veel te doen was. Dit probleem is blijkbaar opgelost door Rufus nu in een nog grotere stad te dumpen. In iedere adventure zijn er wel eens momenten dat je, hetzij door een gebrek aan intelligentie, hetzij door onlogische puzzels, uit frustratie maar gewoon alles met alles probeert te combineren. Als je dan de keuze hebt uit tientallen locaties wordt het spel al snel een test van je geduld in plaats van vernuft.

De grafische stijl van Deponia blijft ook in dit spel behouden en wordt kwalitatief gezien zelfs overtroffen en daar kan alleen maar lof voor zijn. Hoe vervelend de stad soms kan zijn op gameplayvlak, zo indrukwekkend zijn de geanimeerde en rijkgevulde scènes waar je in terecht komt. Ook wie van vreemde situaties houdt, zal zeker aan zijn trekken komen, want in hoeveel games kan je bijvoorbeeld aan vogelbekdiervechten doen?