Super Monkey Ball Banana Splitz

Rollebollen met Super Monkey Ball Banana Splitz
 

Het is alweer een dikke tien jaar geleden dat Super Monkey Ball het levenslicht zag op de GameCube. Sindsdien zijn er tal van ports en sequels verschenen op diverse platforms zoals de Nintendo DS en de iPhone. Met Super Monkey Ball Banana Splitz is nu ook de Vita aan de beurt en zoals de titel reeds doet vermoeden, zijn de bananen ook weer van de partij.

In Super Monkey Ball Banana Splitz moet je proberen om een aap in een doorzichtige bol binnen een bepaalde tijd naar het einddoel te loodsen. Een beetje het principe van de klassieker Marble Madness dus, maar dan in een modern jasje gegoten met een kleurrijke spelwereld, bananen om te verzamelen en coole pipes om doorheen te racen. Laat je echter niet misleiden door het kindvriendelijke uiterlijk van deze game, want na een paar eenvoudige introductielevels gaat de moeilijkheidsgraad in stijgende lijn. Smalle richels, bewegende vlakken en valkuilen op de meest onmogelijke plaatsen zorgen er voor dat uiterste concentratie een must is om te overleven.

Om je aap te besturen kan je kiezen tussen de analoge stick of motion controls. Bij deze laatste moet je de bol doen rollen door je Vita te kantelen zoals in gelijkaardige iOS games. Na wat oefening lukt dit wel aardig, maar toch konden we op de redactie al gauw concluderen dat de klassieke besturing duizend keer beter werkt. Dankzij de vlotte framerate en het grote scherm van de Vita speelt het spel opmerkelijk vlot, al durft de camera wel eens moeilijk te doen. Die is immers maar beperkt te besturen met de rechter analoge stick en heeft de neiging om zich steeds vanzelf te draaien naar de richting waarin je laatst bewogen hebt. Vooral in levels met grotere obstakels kan dit voor frustratie zorgen als je weeral een leven verliest omdat de spelwereld niet goed in beeld was.

De hoofdbrok van het spel bestaat uit een singleplayer campagne met maar liefst 100 levels, verdeeld over drie verschillende moeilijkheidsgraden. Om een onbegrijpelijke reden is het echter niet mogelijk om tussen de levels in te saven. Om het spel uit te spelen zit er dan ook niets anders op dan alle levels van een bepaalde moeilijkheidsgraad (50 in de ‘advanced’ categorie) in één sessie te voltooien. Om je helemaal op stang te jagen krijg je hiervoor slechts een beperkt aantal continues en als die op zijn dan mag je weer helemaal van voor af aan beginnen. In het Gameboy tijdperk waren we niet beter gewoon, maar de dag van vandaag komt dit uiterst frustrerend over en maakt dit het spel bovendien compleet ongeschikt om onderweg te spelen.

Wie toch de moed gevonden heeft om alle levels te voltooien, kan zelf nieuwe exemplaren maken met de ingebouwde creator functie. Verwacht hierbij geen editor zoals in LittleBigPlanet, want de levels worden automatisch gegenereerd op basis van een foto die je maakt met de camera van de Vita. Hoewel enorm origineel gevonden, levert dit concept zelden levels op die echt leuk zijn om te spelen. Verder kan je enkel levels versturen en downloaden van en naar spelers die in je vriendenlijst staan, waardoor er nooit een echt community zal ontstaan. Alweer een gemiste kans als je het ons vraagt. Wel zijn er overzichtelijke online leaderboards voorzien en is er integratie met Facebook om je beste resultaten op je prikbord te posten.

Verder zijn er ook een achttal minigames beschikbaar die je alleen of samen met je vrienden kan spelen. Terwijl de campagne weinig nieuws onder de zon biedt, hebben de makers hun best gedaan om bij de minigames zoveel mogelijk features van de Vita te gebruiken. Zo kan je bowlen door de bal met je vinger over het scherm te ‘gooien’, zweefvliegen met behulp van de motion sensors en zelfs een potje rodeo spelen door je bal via het achterste touchpad omhoog te laten springen. Niet alle minigames zijn even geslaagd, maar ze vormen een welgekomen afwisseling tussen de klassieke levels.

Audiovisueel is Super Monkey Ball Banana Splitz meer dan behoorlijk. De spelwereld is bijzonder kleurrijk opgebouwd in vijf verschillende thema’s en ziet er best wel knap uit op het amoled-scherm van de Vita. De framerate blijft op elk moment stabiel, wat toch zeer belangrijk is bij een spel dat afhankelijk is van reflexen. Enkel de menu’s hadden beter gekund: die bestaan uit verschuifbare panelen die je via het touchscreen moet bedienen, maar dat systeem werkt ronduit onhandig. Het geluid is dan gelukkig wel weer in orde. De geluidseffecten gaan niet vervelen en de vrolijke muziek past perfect bij het thema van elk level.