Assassin's Creed III: Liberation

Connor doet het beter dan Aveline in Assassin's Creed III Liberation
 

Assassin's Creed III Liberation is een belangrijke titel voor de PS Vita. Het is in principe de eerste game die een grote franchise als Assassin's Creed naar een handheld brengt zonder daar al te veel te moeten voor opofferen. Aveline heeft dan ook de moves van Connor, de grafische pracht van Uncharted: Golden Abyss en een portie gameplay die amper te onderscheiden is van de hoofdreeks, al dan niet met enkele vernieuwingen. 

Het grootste verschil tegenover andere Assassin's Creed games is wellicht het hoofdpersonage in Liberation, Aveline. Je hebt eerder al vrouwelijke assassins kunnen recruteren in Brotherhood en Revelations, maar het is de eerste keer dat we daadwerkelijk aan de slag kunnen gaan met eentje. Een kleine groep mensen denkt dan misschien "bah, een vrouwelijke assassin", maar dat is volkomen onnodig. Aveline staat voltijds haar mannetje en, met uitzondering van het vrouwelijke achterwerk dat steeds op je handheld beweegt, zal je amper verschil voelen tegenover Connor. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat Aveline aanvoelt als een man, want er zijn nog genoeg momenten wanneer haar geslacht wel speelt, vooral als ze gebruikt maakt van haar Lady Persona.

Dat is dan ook meteen de grootste vernieuwing in Liberation. In deze game heb je namelijk drie Persona's: Slave, Lady en de Assassin, elk met hun unieke vaardigheden en wapens. De Slave kan zich bijvoorbeeld mengen met andere slaven terwijl de Lady mannen kan charmeren, om hen nadien naar een afgelegen plekje te lokken en de heer in kwestie een kopje kleiner te maken. Ook collectibles zijn uniek bij elk Persona, want enkel de Assassin kan bandieten neermeppen om muntjes te verzamelen en enkel Lady kan mannen charmeren voor hun diamanten. Tijdens missies zal je ook kunnen wisselen tussen Persona's indien nodig, maar dan moet je wel telkens een Dressing Chamber vinden om je om te kleden, al staat de wereldmap daar gelukkig rijkelijk gevuld mee. Je moet ze wel steeds vrijspelen door ze uit te kopen, wat een vergelijkbaar systeem is met de winkels uit vorige games. 

Toch kent de basis van dit systeem enkele fundamentele problemen. Het is namelijk zo dat het verschil tussen Assassin en Slave/Lady vrij groot is. De assassin kan overal op klimmen, rent snel en is een goede aanvaller/verdediger. De Slave rent ook snel en kan ook overal op klimmen, maar is vrij zwak in gevechten. De Lady tenslotte, die kan vrijwel nergens op klimmen, rent traag en is net zoals de Slave vrij zwak in gevechten. Hierdoor zal je eigenlijk amper andere Persona's gebruiken buiten de Assassin, die tevens nog eens het coolste piratenkostuum draagt ook. Af en toe heb je natuurlijk wel missies waar een andere Persona vereist is, of dat nu voor 100% Sync is of gewoonweg omdat het nodig is voor het verhaal. We zijn er echter zeker van dat de Assassin in het merendeel van de missies je absolute favoriet zal worden.

Laten we ons dan ook even verdiepen in die missies, want die zijn wel heel goed uitgewerkt in Assassin's Creed III: Liberation. Er zit een goede mix tussen platforming, stealth en actie in, perfect voor een handheld. Verveling dook amper op en dankzij het nieuwe checkpoint-systeem is er veel minder frustratie als je probeert om alles op 100% te krijgen. Dit betekent niet per se dat de game nog makkelijker is, want je ziet duidelijk verandering tijdens het vechten. Vijanden zullen je aanvallen terwijl je iemand anders aanvalt en een counter is dan vaak te traag. Een counter is ook anders dan voorgaande games, waar dat bijna altijd uitdraaide op de dood van een vijand. Af en toe weet Aveline nog wel eens iemand uit te schakelen door een counter, maar voor het grootste deel wordt het enkel gebruikt om te verdedigen.

Het is wel nog steeds mogelijk om snel naar een bende vijanden te lopen, de eerste uit te schakelen met een assassination, om dan een killing spree (vierkantje + joystick voor de richting van de volgende vijand) te veroorzaken. Zelfs daar heb je bepaalde vijanden die een killing spree weten te blokkeren. Een kleine, en laatste, vorm van vernieuwing vind je tenslotte in de Chain Attack. Als je op het rechterpijltje van de Vita duwt, wordt de game gepauzeerd en kan je vijanden aantikken met een geweer of zwaard, waarvan het aantal afhangt van witte streepjes rechtsonder. Eenmaal gekozen, worden de vijanden in kwestie cinematisch afgemaakt. Het systeem is bij momenten dus complexer en dat is enkel maar positief.

Aveline kan zich trouwens ook bezighouden met een resem zijmissies, waaronder zelfs een economische minigame. Je kan namelijk schepen kopen (via je bureau) en goederen laten transporteren naar andere havens om zo winst te maken. Toegegeven, het opleiden van assassins en die missies laten uitvoeren was toch net iets leuker, maar het is wel een leuke manier om groot geld te verdienen als je een grote lading goederen weet met winst te verkopen. De echte zijmissies spelen zich echter af in de buitenwereld, waar je piraten kan helpen, competitie moet uitschakelen, mensen genezen met paddenstoelen en slaven bevrijden. Het merendeel van die missies is te vinden in New Orleans, maar het vinden van smokkelaars en paddenstoelen is dan weer gelimiteerd tot The Bayou. 

De wereld 

New Orleans is de stad waar je het meeste tijd zal doorbrengen met Aveline, met De Bayou op de tweede plaats. New Orleans is dé plek waar alles gebeurt: je familie woont er, een groot deel van het verhaal speelt zich eraf, het grootste deel van de winkels bevindt er zich en de grootste hoop collectibles ook. Het is tevens ook een erg levendige stad, met bijna even veel rondlopend volk als de console-titels, wat toch al een prestatie op zich is. Jammer genoeg dipt de framerate wel een stuk lager dan de console-titels. Er verschijnt dan ook veel op je scherm en dat aan de kwaliteit van games als Uncharted: Golden Abyss. Die grafische pracht is echter niet genoeg om de frame-dips goed te praten, want op momenten is het echt erg gesteld, alsof Aveline bijna in slow-motion lijkt te lopen. 

Gelukkig is de performantie in De Bayou een stuk beter, al is dat ook geen vreemd nieuws gezien de zone een groot moeras is en dus minder last legt op de PS Vita. De Bayou valt misschien te vergelijken met het grote bos in Assassin's Creed III, aangezien we hier ook voortdurend op de takken zitten te lopen. Zelfs het jagen uit de console-titel maakt een kleine cameo in Liberation, want je kan jagen op alligators en hun eieren stelen. In het ondiepe zijn deze roofdieren haast onoverwinnelijk, maar op het land kan je ze makkelijk afmaken met een QTE, waarbij de eerste knop (als je snel genoeg bent) al genoeg is om het gevecht te winnen. Nadien kan je hun ei dan makkelijk looten, aangezien het nest vrijwel altijd naast de alligator ligt. Verder kan je op een bepaald moment in het verhaal ook gaan jagen op smokkelaars, die zich op allerlei locaties verschuilen in het moeras. Het doel is simpel: schakel in elk kamp iedereen uit, open de schatkist en het kamp is uitgeroeid.

In die schatkist bevindt zich trouwens een schatkaart waarvan je de brief eerst moet openen door zowel gebruik te maken van het voorste als achter touchscreen. Nadien moet je de kaart richten op een fel licht, vergelijkbaar met Uncharted, waarna de locatie zichtbaar wordt. Het openen van die brieven is wel nog leuk, maar de kaart richten op een fel licht kan nogal snel repetitief en saai worden, zeker als je weet dat er zo'n tien kampen zijn in De Bayou en dat dit niet enkel gebeurt in de smokkelaar-missies. Gelukkig beschikt het moeras, vooral 's nachts, over schitterende graphics die de tocht tussen de kampen al snel minder vermoeiend maakt. Ook de tactisch geplaatste bomen spelen daar een rol in. Plaats daar nog een Spaans fort bij en De Bayou wordt al snel één van de mooiste zones, al blijft de eerste plaats weggelegd voor een andere zone.

Mexico, dat is het derde en laatste land waar Aveline naartoe kan gaan. In het begin lijkt er weinig verschil te zijn met andere zones, maar vanaf Sequence 4 en 6 zal je tong op de grond rollen van bewondering. Ubisoft Sofia heeft hier prachtig werk geleverd. We zullen niet al te veel spoilers bespreken, maar de combinatie van grafische pracht, ontdekking en platforming is hier op zijn best. We willen er nog wel bijzeggen dat je deze locatie helemaal alleen speelt, waardoor het opnieuw minder last legt op de PS Vita, maar het blijft een indrukwekkend prestatie. Dit zijn zeker en vast de hoogtepunten van de game.

Als we dus een eindconclusie willen plakken op de grafische wereld van Assassin's Creed Liberation, dan zullen we moeten afsluiten met gemengde gevoelens. De game heeft zijn dieptepunt, de performantie in New Orleans, maar heeft desondanks ook hele goede hoogtepunten, zoals De Bayou 's nachts en Sequence 4 & 6 in Mexico. Aangezien New Orleans niet voortdurend diezelfde lage framerate behoudt, maar wel meermaals lijkt te wisselen tussen oké en niet oké, zijn we over het algemeen tevreden. Grafisch is de game tevens constant, met uitzondering van bovenstaande sequences, die het geheel bijna naar een hoger niveau wisten te brengen. Als je de graphics enkel zou beoordelen op die twee sequences, dan is Assassin's Creed: Liberation de prachtigste game (momenteel) op de PS Vita.

Aveline's verhaal

Het is duidelijk dat Aveline heel wat in huis heeft om een volwaardige assassin te zijn. Ze vecht als een assassin, ze helpt mensen zoals we gewend zijn van de assassins en ze ziet er ook gewoon uit als een echte assassin, zeker door die coole piratenoutfit (die we maar al te graag blijven vermelden). De vraagt blijft echter: zet Aveline een goede prestatie neer als Assassin? Met andere woorden: is het verhaal goed? Om deze vraag goed te beantwoorden, hebben we heel de game uitgespeeld en iedere zijmissie afgehandeld. Na het horen van elke conversatie en het plot de laatste minuten drastisch te zien veranderen, is het antwoord op die vraag niet meteen enorm positief.

Het is sowieso moeilijk om een nieuw personage te introduceren in een reeks waar je net drie jaar hebt gespeeld met een Italiaanse casanova. Mensen zullen sowieso vergelijken met Ezio en Aveline is op dat vlak toch iets oppervlakkiger. Kill first, ask questions later is het gevoel dat we krijgen in de eerste paar sequences, een beetje zoals Altaïr in het begin, ietwat arrogant. Gelukkig krijg je steeds meer bewondering voor Aveline naargelang je verder gaat, maar af en toe maakt de vrouwelijke assassin toch keuzes die van haar bijna een pion maken, een probleem dat zelfs Altaïr minder had, om nog maar te zwijgen van Ezio. Desondanks krijgen de karakters in Assassin's Creed wel genoeg diepte, zoals een dronken kapitein die eerst bij de Templars zit, overvallen wordt door Aveline en uiteindelijk een tweede kans krijgt tijdens de zijmissies. Zo'n dingen zijn goed en passen volledig in het verhaal.

Aveline's plot is echter minder goed. De game bouwt een goed plot op tijdens de eerste paar sequences, maar des te langer je speelt, des te meer je begint op te merken dat bepaalde slechteriken nogal makkelijk gekozen zijn. Een motief ontbreekt vaak en alles voelt soms erg bizar en verwarrend aan. Zelfs het einde, waarin alles uitgelegd wordt, is een dieptepunt in het verhaal. Theoretisch gezien klopt alles, de gegeven uitleg sluit de meeste vragen af, maar het antwoord draait nogal vaak uit op "gewoon, omdat het kan". Hier liet de ontwikkelaar dus wel steken vallen, al blijft de toekomst er rooskleurig uitzien. Mits wat extra afwerking kan men een goed verhaal halen uit Aveline. Er is meer mogelijk en, ondanks het mindere plot uit deze game, verdient de ontwikkelaar zeker en vast de kans om een sequel te maken.

Multiplayer

De multiplayer in Assassin's Creed III: Liberation is jammer genoeg geen variant op de console-versie, wat voor velen wellicht overkomt als een teleurstelling. De multiplayer is dan ook iets helemaal anders, amper vergelijkbaar met elkaar uitmoorden in de andere games. Nee, in deze multiplayer krijg je een wereldbol voorgeschoteld met alle landen en de keuze om de Assassins of Abstergo te dienen. Elke factie probeert namelijk om ter meest landen (nodes) onder hun leiding te krijgen, zoals Risk. Om jouw steentje bij te dragen in dit gevecht, kan je landen aanvallen met je eigen troepen. Een soldaat heeft energie en kan blijven vechten totdat deze energie op is.

Als je vecht, dan verliest deze soldaat (als je de minst sterke vijand kiest) 1 energie, waarna hij wat City Points (CP krijgt). Deze CP worden meteen toegevoegd aan het totaal van een land, waar spelers vanuit heel de wereld aan meehelpen. De factie met het meeste puntjes krijgt het land na bepaalde tijd onder zijn macht. Na een week wordt dan gekeken naar de beste factie en die wint "het spel" dan. Het is vrij simpel, al zal je het toch even gewend moeten raken, omdat een handleiding niet meteen aanwezig is. Alsof je voor de leeuwen wordt gegooid, al kan je gelukkig geen gevechten verliezen in de multiplayer, enkel maar energie. 

Is het leuk? Zelf vonden we het best nog interessant, omdat het toch iets unieks is tegenover andere games. Veel spelers zullen het desondanks snel zien als een Facebook-game met erg saaie gameplay, wat wel begrijpelijk kan zijn als je de multiplayer van de console verwachtte. Wij vonden het in ieder geval best leuk, al zou een achtergrondverhaal en wat customisatie zeker van pas komen.