The Unfinished Swan

Afgezonderd in een compleet witte ruimte, daar begint ons avontuur in The Unfinished Swan. Verward lopen we rond in een wereld die veel weg heeft van een blanco portret, met het gebrek aan enig doel, tot... we ineens op de rechtertrigger duwen. Plotseling wordt er een zwart balletje afgevuurd dat zich omvormt tot een spat inkt op de muur. Plots krijgt de lege kamer vorm, plots krijgt de wereld vorm. Is dit kunst?

Roger Ebert zou wellicht negatief antwoorden op die laatste zin, maar toch. The Unfinished Swan is een van de weinige games (denk maar aan Journey, Flower en Okami) waar de grens tussen kunst en videogames erg dun wordt. Een prestatie die de game vooral te danken heeft aan zijn gameplay en artistiek talent. Mysterie is constant aanwezig, je bent voortdurend bezig om een onbevlekt canvas kleur te geven. Dit is vooral opmerkelijk in het eerste deel van de game, waar je door een grote witte wereld dwaalt en door middel van spatten inkt jezelf een weg baant naar het einde. Onderweg naar dat einde merk je het gebrek aan hints of een bepaald doel, je moet alles zelf ontdekken. Dit is een element dat je dezer dagen nog weinig ziet in games, waardoor het des te verfrissender aanvoelt. Het geeft de speler een zekere vorm van vrijheid, onafhankelijkheid.

Toch verdwijnt een groot deel van het mysterieuze landschap eenmaal je het tweede hoofdstuk van de game bereikt. Waar hoofdstuk 1 een krachtig ontdekkingsgevoel en diepe gameplay kon neerzetten door alles wit te maken, verliest het tweede deel van de game wat van die magie. De omgeving krijgt namelijk schaduw en men introduceert contouren, waardoor alles vorm krijgt. Het is werkelijk dag en nacht verschil, alsof je plotseling niet meer blind bent. Je inktpot wordt tevens ingeruild voor een waterpot, waarvan het water niet permanent op de muren blijft hangen. Af en toe zal je dit water nog eens kunnen gebruiken om donkere ruimtes te verkennen, maar je zal er vooral puzzels mee oplossen, die voornamelijk bestaan uit het doen groeien van planten om ergens op te klimmen. De grafische pracht en afwisselende gameplay zorgt er natuurlijk voor dat we niet snel verveeld raken, maar het is wel een drastische aanpassing na het eerste deel.

De drastische aanpassingen stoppen ook niet bij deel twee, want hoe verder je geraakt in de game, hoe minder er overblijft van het originele concept uit het eerste hoofdstuk. Steeds meer kleuren komen tevoorschijn en er worden steeds meer elementen geïntroduceerd die we al eens eerder hebben gezien. Maakt dit een slechte game van The Unfinished Swan? Absoluut niet. De game heeft een interessant verhaal, doet je telkens snakken naar meer en blijft steeds uniek op zijn eigen manier. Het is enkel jammer dat men het niveau van het eerste hoofdstuk niet meer weet te evenaren, wat enkel aantoont hoe goed het eerste deel wel niet is.

Zoals gezegd heeft  The Unfinished Swan dus een interessant verhaal. In tegenstelling tot Journey, waar het verhaal voor het grootste deel onduidelijk is en de speler zijn eigen interpretatie verzint, is het verhaal in deze game toch ietwat meer aanwezig. Zo krijgen we in het begin een kleine introductie. Ons personage is Monroe, een jongen die wees werd na de dood van zijn moeder, een artieste. De jongen mag één schilderij van zijn moeder behouden, waarna hij The Unfinished Swan kiest, een schilderij dat nooit werd afgewerkt. Wanneer de jongen op een van de daaropvolgende nachten wakker wordt, merkt hij dat de zwaan uit het schilderij is verdwenen. Dankzij enkele welgeplaatste oranje pootafdrukken, die de zwaan heeft achtergelaten, kan ons avontuur beginnen. 

Het verhaal blijft ook aanwezig tijdens het spelen, want zo zijn er overal gouden letters te vinden die een stuk verhaal onthullen eenmaal je ze besprenkelt. Deze stukken verhaal zijn als het ware puzzelstukken die het levensverhaal van een zekere koning vertellen, een verhaal dat opmerkelijk dubbelzinnig lijkt te zijn. De echte verzamelaar kan zich dus uitleven, al stopt het niet bij deze letters. Naast het gouden alfabet kan je ook ballonnen vinden in elk hoofdstuk, waarvan er enkele heel erg goed verstopt zijn. Het leuke aan deze ballonnen is dat ze naast het vervullen van onze verzameldrang ook dienen als valuta.

In het menu kan je namelijk speeltjes kopen door ballonnen in te ruilen. Zo heb je een ballonnenradar, concept art en zelfs een snipergeweer. Wat leuks voor iedereen dus. Zelfs trophy-hunters zijn niet vergeten, want er is een trophy om het eerste gebied uit te spelen met minder dan drie spatten inkt. Moeilijker dan het klinkt, geloof ons maar. Ondanks deze herspeelbaarheid is de eigenlijke game wel maar enkele uurtjes lang, afhankelijk van je speelstijl. Naar onze mening echter geen probleem, want net zoals Journey is dit een avontuur dat je moet hebben gespeeld.