Dishonored

Keuze te over in Dishonored
 

Na het schitterende Deus Ex: Human Revolution bleven liefhebbers van stealth games een beetje op hun honger zitten. De meeste recente games zijn immers vooral actiegericht om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken. De aankondiging van Dishonored bracht echter opnieuw hoop: deze game werd namelijk ontwikkeld in samenwerking met de bedenker van Deus Ex en de spelwereld werd ontworpen door de designers van City 17 uit Half-Life 2. Met zoveel talent aan het roer stond Dishonored dan ook hoog op ons verlanglijstje.

[Getest op PS3]

Dishonored speelt zich af in de fictieve stad Dunwall, waar een hardnekkige plaag heerst die de bewoners infecteert en omtovert tot bloeddorstige Weepers. Jij speelt de rol van Corvo, de schildwacht van de keizerin, die net terug is van een belangrijke missie. Tijdens de nabespreking wordt de keizerin koelbloedig vermoord door de handlangers van Lord Regent, die er zelf op uit is om de troon te bestijgen. Door zijn toedoen wordt deze misdaad in jouw schoenen geschoven, waardoor je zonder pardon in de cel wordt gegooid. Dankzij de vele talenten van Corvo is hij gelukkig al gauw weer op vrije voeten, waarna hij in contact komt met een groep rebellen die een sluw plan hebben bedacht om de troon terug aan de rechtmatige opvolger te geven.

Dat Corvo een populaire jongen is, wordt nog eens extra duidelijk als hij door de mysterieuze Outsider wordt meegenomen naar een droomwereld. Daar krijgt hij een soort brandmerk, waardoor hij in de echte wereld over bovennatuurlijk krachten kan beschikken. Zo kan hij zichzelf teleporteren, de tijd doen vertragen, tegenstanders omverwerpen en zelfs een groep ratten oproepen om vijanden levend te verslinden. Daarnaast kan Corvo gebruik maken van een waaier aan wapens die in de spelwereld te vinden zijn, zoals een kruisboog, zwaarden en pistolen. Het wordt dan ook al gauw duidelijk dat Dishonored dankzij deze diversiteit aan skills op twee compleet verschillende manieren te spelen is: op de klassieke manier waarbij je alle tegenstand meedogenloos uit de weg ruimt, of via stealth waarbij je alle actie uit de weg gaat en ongezien tot aan je doel sluipt.

Wie kiest voor de directe aanpak kan tot twee verschillende wapens hanteren, waarbij zowel mêlee als ranged combat mogelijk is. Je ammunitie is echter beperkt, dus je zal je moeten behelpen met wat je in de omgeving of bij verslagen tegenstanders kan vinden. Het mag gezegd worden dat de gevechten meer zijn dan blindelings button bashen, onder andere omdat sommige vijanden kunnen teleporteren en ze niet na één messteek dood neervallen. Toch is deze manier van spelen het minst aangeraden. Door recht op je doel af te gaan mis je een enorm groot deel van het spel, en rollen de eindcredits al na een paar uurtjes over je scherm. Het is overduidelijk dat de makers een discretere speelstijl in gedachten hadden.

Als je stealth speelt is het een kwestie van de omgeving grondig te verkennen en te zoeken naar de meest ideale weg om bij je doel te geraken. Bij elke missie zijn er tal van verschillende toegangswegen, die elk een unieke aanpak hebben. Bij de ene moet je over de daken sluipen om de soldaten te vermijden, bij de andere moet je een eenvoudige puzzel oplossen om een bepaalde poort open te krijgen of een trein te activeren. Is dat nog te gewoontjes voor jou, dan kan je tijdelijk andere levende wezens innemen en op die manier een hindernis passeren. In de huid van een rat kruipen om via een rioolpijp ergens binnen te geraken is eens wat anders dan met veel kabaal via de voordeur naar binnen te stormen.

Door de zijwegen te verkennen kom je ook regelmatig nieuwe personages tegen die een extra opdracht voor je hebben. Door deze uit te voeren kan je geld of blueprints voor nieuwe uitrusting verdienen, maar soms bieden ze ook aan om je te helpen met je hoofdmissie uit te voeren. Het ultieme doel van Dishonored is immers om alle missies te voltooien zonder gezien te worden en zonder iemand te doden, en behulpzame NPC’s kunnen daarbij goed van pas komen. Door al dan niet mensen te vermoorden verhoog of verlaag je ook het Chaos level. Dit heeft niet alleen invloed op de uitkomst van het verhaal, maar ook op de spelwereld zelf. Een hoog Chaos level zorgt voor een donkerdere stad met meer ratten en wachters en ook de houding en dialogen van de NPC’s worden hierdoor beïnvloed.

Alweer is het duidelijk dat stealth spelen het meest beloont, maar toch zijn er een paar missers die roet in het eten gooien. In de eerste plaats zijn de bijzondere krachten die je krijgt zwaar overpowered. Met Blink kan je bijvoorbeeld jezelf ongezien teleporteren van de ene plaats naar de andere. Hierdoor hoef je niet eens meer te sluipen, maar kan je jezelf zonder risico van de ene schuilplaats naar de andere zappen. Nog een graad erger is Dark Vision, waarmee alle tegenstanders, voorwerpen, hindernissen én schakelaars in felle kleuren oplichten, zelfs dwars door de muren heen. Deze twee krachten maken de gameplay veel te oppervlakkig, waardoor stealth spelen absoluut niet dezelfde voldoening geeft als in Deus Ex.

Een ander probleem is dat de detectieroutines allesbehalve realistisch zijn: een plein vol soldaten kan je probleemloos oversteken door van de ene straatlamp naar de andere teleporteren. Schuil je echter onder een tafel in een grote zaal, dan word je weer niet opgemerkt, tot je tegenstander vlak voor de tafel staat en je in principe buiten zijn gezichtsveld valt. Ook is het onmogelijk om af te leiden of een NPC vriendschappelijk gezind is of niet. Door hen voor de zekerheid dan toch aan te vallen, vergooi je je kans op bepaalde sidequests en hulpmiddelen. Dan hebben we het nog niet over de ergernissen als je bij het teleporteren weer eens op de verkeerde plaats terecht komt. Dit soort foutjes kunnen resulteren in een frustrerend save- en loadfestijn en dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Wil dit zeggen dat Dishonored een slechte game is? Absoluut niet, want het spel doet zoveel dingen wél goed dat je het met veel plezier zal willen uitspelen. Grootste verantwoordelijk hiervoor is de ongelooflijk sfeervolle wereld die de makers hebben ontworpen. Dunwell doet denken aan de Britse steden van begin vorige eeuw en overal druipt de verloedering ten gevolge van de plaag er vanaf. De omgevingen zijn bovendien enorm gevarieerd en vooral de binnenlocaties zijn met zoveel oog voor detail ontworpen dat je regelmatig zal blijven stilstaan om ze te bewonderen. Hoewel het spel draait op een aangepaste Unreal 3 engine, hebben de graphics een schilderachtige stijl die iedereen zal weten te smaken.

Daarnaast zijn ook het verhaal en de missies prima uitgewerkt. Wat dacht je ervan om een wetenschapper te ontvoeren en over je schouder naar je hoofdkwartier te dragen? Of ga je liever undercover naar een gemaskerd bal, om ter plaatse uit te zoeken wie van de aanwezige gasten je target is? In combinatie met het prima verhaal en de geloofwaardige NPC’s, zorgt dit ervoor dat Dishonored een spel geworden is dat je volledig meesleept. Door de vele mogelijkheden zal je alle missies trouwens meermaals willen doorlopen, kwestie van het eens op een compleet andere manier te proberen.