Resident Evil 6

Weg van de roots met Resident Evil 6

Toen het originele Resident Evil in 1996 het levenslicht zag, was het niet alleen een van de grote pioniers om zombies op de kaart te zetten in de gameswereld maar lanceerde het mee het succes van het survival horror-genre.Sommigen zien Resident Evil 4 als het sublieme hoogtepunt van de reeks en anderen dan weer als een abominabel keerpunt, maar het staat buiten kijf dat Capcom rond de vierde episode een andere weg heeft willen inslaan met haar topfranchise. Resident Evil 6 toont dat opnieuw aan, want de reeks beweegt verder weg van haar roots dan ooit.

[Getest op Xbox 360]

Hoewel het voortdurend zoeken naar innovatie en gameplayverbeteringen erg belangrijk is voor een gevestigde franchise die gamers wil blijven boeien, is er natuurlijk ook het voor velen minstens even belangrijke element om de trouwe fanbase niet in de steek te laten. Capcom heeft duidelijk niet zoveel scrupules over dat laatste, want het bedrijf geeft zelf openlijk toe dat het bereiken van een zo groot mogelijk publiek belangrijker is dan het plezieren van een nichegroep van survival horror-liefhebbers. Concreet betekent dat dat Resident Evil 6 veel meer aanvoelt dan een third-person shooter, met veel minder aandacht voor de puzzel- en horrorelementen die de reeks groot hebben gemaakt.

Waar Resident Evil 6 wel een oude traditie volgt, is de manier waarop het verhaal verteld wordt. Resident Evil 2 deed het al voor met 2 personages, maar Resident Evil 6 vertelt deze keer hetzelfde verhaal vanuit het perspectief van drie verschillende duo’s. Dat betekent dat je met zes verschillende personages aan de slag moet (zeven als je ook de vrij te spelen bonusmissies meetelt), en daar zitten heel wat oude bekenden tussen. Leon Kennedy, Chris Redfield en Ada Wong zijn namen die zeker een belletje doen rinkelen bij Resident Evil-fans en het samenvoegen van al deze bekende gezichten in één game is een slimme zet. Dat betekent niet dat het uitgekiende verhaal een erg hoog literair niveau haalt. Zoals steeds breekt er ergens een virus uit dat allerlei mutaties teweegbrengt en er is een vijandelijke organisatie die de wereld daarmee wil vernietigen. Dat de slechteriken van dienst de naam ‘Neo Umbrella ‘ hebben gekregen (de allereersten die verantwoordelijk waren voor een uitbraak van het virus in 1996 heetten Umbrella) is een illustratie van het feit dat het verhaal weinig geïnspireerd en origineel is. De verschillende perspectieven zijn wel goed in elkaar verweven, en het is vooral daardoor dat je aandachtig blijft gedurende de vier campaigns.

De verschillen tussen deze vier speelbeurten zitten hem op diverse vlakken. De interface verschilt telkens subtiel en natuurlijk heeft elk personage zijn eigen karakter, stijl en wapens. Dat vertaalt zich voor een groot stuk ook in de gameplay.  Het verhaal van Leon Kennedy leunt nog het dichtst aan bij het horrorgenre, vooral doordat de vijanden in deze campagne het meest lijken op zombies. Lijken op zombies, want het schorem waar je het tegen opneemt kun je bezwaarlijk hersendood noemen. Ze zijn immers behoorlijk snel, weten soms hoe ze een wapen moeten bedienen en hoe ze moeten samenwerken om je in de val te lokken. De bonusmissies met Ada Wong zijn dan weer vooral stealth- en puzzelgeoriënteerd. De twee andere campagnes kun je niet anders omschrijven dan als actiegerichte shooters.

Wie al eerder Resident Evil-games speelde zal het net als ons vreemd vinden om vanaf het begin toegang te hebben tot uzi’s en machinegeweren, want een van de pijlers van de reeks (en van het survival horror-genre) is altijd geweest om je doodsangsten te laten beleven doordat je wapenarsenaal uit niet meer bestond dan een pistool en een mes. In elk van de verschillende verhaallijnen, ook die van Leon en Ada, hoef je helemaal niet spaarzaam te zijn met de hoeveelheid munitie die je overal vindt. We zouden nog pagina’s lang voorbeelden kunnen geven van goeie redenen waarom Resident Evil 6 geen Resident Evil-game is, maar je hebt het ondertussen wel door.

Hoewel rasechte fans bij deze vaststelling misschien meteen zullen afhaken, betekent dat natuurlijk niet dat Resident Evil 6 per definitie een slechte game is. Door de nadruk op actiegerichte gameplay heeft men bijvoorbeeld opnieuw afscheid genomen van de statische camera waardoor je nu wél kunt bewegen terwijl je schiet. Daarbovenop kun je nu ook aanvallen ontwijken, sliden en cover nemen, waardoor de shootergameplay wat neigt naar die van Gears of War. De controls om in dekking te gaan achter een obstakel zijn jammer genoeg niet zo intuïtief, waardoor we ettelijke keren recht in de armen van onze wachtende vijanden sprongen in plaats van veilig achter een container of kist te blijven hurken.

Een andere toevoeging die een behoorlijke impact heeft op de gameplay is het feit dat je nu naadloos kunt switchen tussen het vuren van je wapens en het uitdelen van stevige melee-aanvallen en -combo’s. Deze komen bovendien bijzonder goed van pas op de hogere moeilijkheidsgraden waar je wel af en toe verlegen zult zitten om munitie. De camera, die relatief laag achter je is gepositioneerd, doet zijn werk doorgaans goed wanneer je aan het knallen en slaan bent. Het is op de momenten dat Capcom zelf een standpunt voor je uitkiest met het oog op het benadrukken van een doelwit of om cinematografische folietjes te integreren (zoals lopen naar de camera) dat de camera de mist ingaat doordat vijanden plotseling uit beeld verdwijnen. Hetzelfde fenomeen is merkbaar bij het soms overmatig gebruiken van quick time events die te pas en te onpas worden bovengehaald, zowel in het combatsysteem als bij het doorlopen van de verhaalmodus. Daardoor wordt het ritme vaker dan je lief is uit de game gehaald, en wordt de actie te dikwijls onderbroken. Bovendien zul je meer dan eens sterven door scripted events die een onvermijdelijke dood tot gevolg hebben wanneer je je toevallig op de verkeerde plaats in de spelwereld bevindt.

Wat Resident Evil 6 wel erg goed doet is het aanbieden van een sterke coöperatieve spelervaring. Of je partner nu een AI is of een offline of online vriend, de drie hoofdcampagnes (de bonusmissies met Ada Wong kun je voorlopig enkel solo doorlopen) bieden ettelijke uren aan gameplay voor twee. Elke verhaallijn bestaat uit 5 hoofdstukken die je elk ongeveer een uurtje zullen kosten en als je bedenkt dat elk personage zijn eigen wapenuitrusting heeft en hier en daar andere paden kiest, zal het toch wel even duren eer je alles gezien hebt. Er zijn ook behoorlijk wat parameters in te stellen, waaronder het aan- of uitzetten van friendly fire en het toelaten van oneindige munitie. Nog interessanter is misschien de optie waarmee je aan een online partner kunt aangeven of je aan het spelen bent voor de fun, voor het verhaal of voor het behalen van een topscore. Waar we ons wel aan blijven ergeren is het feit dat Capcom het nog steeds nodig vindt om in split-screen slechts de helft van je scherm te gebruiken en met gigantische zwarte balken te werken.

Buiten de lange verhaalmodus heeft Capcom opnieuw een aantal extraatjes voorzien onder de vorm van collectibles en andere spelmodi. Zo is er bijvoorbeeld de Agent Hunt-modus waarmee je andere online spelers de rol van zombies kunt laten overnemen en is ‘The Mercenaries’ opnieuw van de partij, waarbij je alleen of met een partner zoveel mogelijk vijanden moet verslaan binnen een bepaalde tijd. Deze modi zijn leuk voor even, maar boeien niet lang genoeg om echt te kunnen spreken van een grote toegevoegde waarde voor de game.

Visueel is Resident Evil 6 wel degelijk een AAA-game, met knappe schaduw- en lichteffecten en indrukwekkende cutscenes tussen alle actie door. Ook de stemacteurs verdienen een pluim, want ondanks het feit dat het verhaal erg voorspelbaar en soms cheesy is, slagen ze erin om geloofwaardig over te komen. Ook qua soundtrack en geluidseffecten zit het helemaal goed, want je zult net als ons wellicht proberen om zoveel mogelijk vijanden de kop in te stampen omwille van het heerlijk sappige geluid dat op zulke momenten door je speakers klinkt.