Borderlands 2

Een nieuw IP introduceren is zelden of nooit makkelijk, maar met Borderlands was het voor Gearbox, misschien wat tegen de verwachtingen in, een schot in de roos. Niet dat er geen minpuntjes te bespeuren vielen, maar het was letterlijk een knalfestijn van jewelste en vele gamers hebben er, zeker dankzij de co-op, uren en uren plezier aan beleefd. Niet onlogisch dus dat er aardig werd uitgekeken naar Borderlands 2, maar zoals steeds kan het met een sequel verschillende kanten op. De vraag is dus of Borderlands 2 stappen voorwaarts zet of integendeel berust in een gekend recept dat bij gebrek aan nieuwe ingrediënten al snel zijn frisse smaak zou kunnen kwijtspelen.

[Getest op PS3]

Gedurende de eerste uurtjes van Borderlands 2 kregen we de indruk dat het allemaal vooral meer van hetzelfde was. Op zich niet slecht natuurlijk, maar bij een sequel hoop je toch op meer dan enkel een verderzetting van wat de eerste game al was. Na verloop van tijd begon het evenwel duidelijker en duidelijker te worden: in de kern voelt Borderlands 2 erg vertrouwd aan, wat het gevoel is dat aan het begin van het spel overheerst, maar na verloop van tijd besef je dat het subtiele nieuwigheden en verfijningen rond die kern zijn die maken dat Borderlands 2 de reeks effectief naar een hoger niveau tilt.

Sacrastische sadist

Waar de eerste game een redelijk zwakke presentatie van een al dunne verhaallijn had, slaagt Borderlands 2 er goed in om een boeiende verhaallijn af te leveren die de speler stimuleert om alles met de nodige aandacht en interesse te volgen. Alles draait om Handsome Jack, de baas van Hyperion Corporation die tracht om, nadat in de eerste game reeds een eerste zogenaamde Vault werd geopend, een tweede Vault te openen die verborgen zit onder het oppervlak van Pandora. Deze tweede Vault biedt toegang tot een buitenaards wapen van ongekende kracht en gedurende heel het spel zal jij, als een van vier nieuwe Vault Hunters, trachten te verhinderen dat Handsome Jack dit wapen in handen krijgt.

Het spreekt natuurlijk voor zich dat Handsome Jack niet over zich heen laat lopen en hij blijkt al snel een geduchte tegenstander te zijn. Dit is meteen een van de sterke punten van de verhaallijn, namelijk het feit dat er één ultieme vijand is: Handsome Jack, een sarcastische sadist wiens tussenkomsten je niet onberoerd laten. Bij momenten komt hij geestig en heerlijk absurd uit de hoek, wat nu eenmaal tot het geschift sfeertje van Borderlands behoort, maar zijn humor heeft vaak een macaber kantje waardoor je hem in het belang van Pandora toch liefst zo snel mogelijk uit de weg ruimt. Om een lang verhaal kort te maken: Borderlands 2 heeft een duidelijke en niet onverdienstelijke verhaallijn met goed gebrachte personages en een tempo dat de opbouw ten goede komt, terwijl ook de nodige plottwist niet afwezig blijft.

Het is overigens niet echt nodig om de eerste game te hebben gespeeld om zonder problemen met Borderlands 2 aan de slag te kunnen gaan, maar het biedt zeker en vast wel een meerwaarde. Als speler haal je op die manier meer uit het verhaal (de band met personages uit de eerste game maken dat je je in deze sequel meer betrokken voelt) en je bent dan reeds bekend met kernprincipes van de gameplay, wat wel handig is.

Gaan en staan waar je wil

Handsome Jack uitschakelen is uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan en als je ziet wat voor een leger hij ter beschikking heeft, vraag je je af of het geen bij voorbaat verloren strijd is. Er lijkt evenwel weinig anders op te zitten en dus ga je het gevecht aan met al het gespuis dat op Pandora rondloopt, -kruipt en -vliegt.

Borderlands 2 is net als het eerste deel een non-lineaire first-person shooter met RPG-elementen en een open wereld waar je in principe kan gaan en staan waar je wil. Dit laat je toe om op ontdekkingstocht te gaan doorheen de reusachtige wereld van de game, wat je naast een gevoel van vrijheid ook een gevoel van authenticiteit en betrokkenheid geeft. Dit is een game waar je zelf de route bepaalt die je neemt, in plaats van dat je mag kiezen uit hoogstens enkele vooraf voor jou vastgelegde routes.

Eigenlijk kan je dus doen wat je wil, maar dat blijft niet altijd zonder gevolgen. Overmoedig zou je immers kunnen beslissen om een missie of vijand aan te pakken waar je met je levelstatus op dat moment nog niet tegen opgewassen bent. Een verschil van twee levels valt nog op te vangen, maar wanneer de kloof vier of meer levels bedraagt, betekent het vaak een snelle dood. Gelukkig beschik je over een haast ongelimiteerde hoeveelheid respawns.

Het indelen van missies volgens level zorgt eigenlijk voor een leidraad in het spel die je kan volgen om toch enige zin van richting te krijgen, die al deels verloren gaat door de haast absolute keuzevrijheid die je hebt. Door de natuurlijke progressie van de game zal je wel zelden geconfronteerd worden met missies die je petje echt te boven gaan, en wanneer je dan toch eens zo'n missie tegenkomt, ben je na verloop van tijd wel snugger genoeg om die voorlopig te negeren tot je sterk genoeg bent.

Net als in de eerste game is er in Borderlands 2 overigens geen gebrek aan missies. Overal vind je NPC's die wel wat opdrachten voor je hebben en sommige zijmissies vormen haast een extra verhaallijn op zich, wat ze zeer de moeite maakt. Ook zijn de zijmissies iets gevarieerder dan in de eerste game en worden ze, net als het hoofdverhaal, beter gebracht door de toevoeging van bijvoorbeeld extra dialogen. Elke zijmissie is dus goed voor een extra avontuur op zich, met interessante personages, ontdekkingen en beloningen, en het zijn deze zijmissies die de game na het voltooien van de hoofdlijn een stevige meerwaarde bieden, niet in het minst wanneer je ze in co-op tegemoet treedt.

Verslavende routine

Wanneer je je op een missie stort, dan is er in Borderlands 2 meestal één constante: er zal heel wat geknald worden. Als in een soort Wilde Westen loopt het op Pandora vol gespuis en ook aan een vijandige fauna en flora is er zeker geen gebrek. De wezens en vijanden die je tegenkomt zijn ook een stuk gevarieerder en inventiever dan in de eerste game, gaande van kleine insectachtigen die kunnen evolueren naar sterkere versies, over het gewone voetvolk der bandieten, tot robotten en reusachtige kolossen die zo over je heen walsen.

Wat de AI van tegenstanders betreft is het allemaal een beetje standaard en al snel ga je doorhebben hoe elk type vijand zich precies gedraagt en wat de zwakke punten zijn om dit vervolgens uit te buiten. Kwaad kan dat evenwel niet, want desondanks blijven veel ontmoetingen met groepen vijanden een tactische strijd en uitdaging. Het is een kwestie van de juiste wapens te hebben, omgevingen in jouw voordeel te gebruiken, en prioritaire doelwitten te selecteren zodat de kracht van de tegenstand meteen drastisch afneemt. Makkelijker gezegd dan gedaan.

Na enige tijd bereik je het punt waarop je zodanig vertrouwd bent met je krachten, uitrusting en soorten vijanden dat het afslachten van tegenstanders een soort routine is geworden. Dit klinkt misschien alsof het na verloop van tijd saai wordt, maar dat is allerminst het geval. Het is een verslavende routine waar je niet genoeg van kan krijgen. Je mag dan wel vertrouwd zijn met de verschillende soorten vijanden, je weet nooit precies in welke samenstelling ze op je af zullen komen. Samen met de nieuwe omgevingen waarin ze opduiken en het feit dat je nieuwe wapens en krachten kan uittesten  zorgt dit ervoor dat elk gevecht toch nog kan aanvoelen als een nieuwe uitdaging, ook al omdat je nog steeds je gedachten erbij moet houden om de situatie optimaal te benaderen, want zelfs een routinegevecht kan slecht aflopen als je de verkeerde beslissingen neemt. Het gevolg is dan ook dat een stevig gevecht dat je tactisch goed hebt benaderd heel wat voldoening schenkt.

De tactische opties die je hebt in Borderlands 2 zijn trouwens niet gering. Het is niet louter een kwestie van een vijand een kogel tussen zijn ogen cadeau te doen. Ook al is dat bij momenten wel degelijk erg effectief, Borderlands 2 gaat toch net iets dieper, en dan komen we bij nog twee essentiële en typerende kenmerken van de game: het levelsysteem en de loot.

Veel opties

Het levelsysteem is op zich redelijk eenvoudig. Door vijanden te verslaan, zaken te ontdekken en missies te voltooien krijg je experience en wanneer je genoeg experience hebt vergaard, stijg je een level. Dit maakt je over het algemeen sterker en je krijgt telkens een skill point dat je kan gebruiken in een van drie skill trees van je personage. Elke skill tree heeft een andere focus en de skills waarin je beslist te investeren zullen een belangrijke impact hebben op je speelstijl. Zo kan je zwaar investeren in defensieve skills of integendeel in offensieve skills. Een combinatie kan natuurlijk ook.

Vier unieke personages (de run & gun soldaat, heavy weapons dude, psychic power Siren en stealthy sniper) met telkens drie skill trees betekenen natuurlijk veel opties. Niet iedereen zal de tijd en moeite willen investeren om hier echt uitgebreid mee te experimenteren en velen houden het mogelijk gewoon bij het pad dat ze aanvankelijk zijn ingeslagen, maar wie wil vindt in al deze opties heel wat replay value terug en hoe dan ook zijn sommige krachten zeker de moeite om actief naar toe te werken. Nog meer (re)play value is trouwens te vinden bij speciale challenges waarbij je met tokens beloond wordt voor bijvoorbeeld een bepaalde hoeveelheid headshots. Die tokens kan je dan weer investeren in extra stats boosters die gelden voor al je personages en op die manier nog  een extra laagje tactiek toevoegen.

Check ALL the loot!

Voor de loot in Borderlands 2 geldt eigenlijk hetzelfde als voor alle andere aspecten van de game. Aan de oppervlakte lijkt er niet veel verschil met de eerste game, maar wanneer je alles onder een vergrootglas gaat houden merk je al snel dat enkele op het eerste zicht onbenullige nieuwigheden en aanpassingen een sterke en positieve invloed kunnen hebben.

Vijanden laten nog steeds wapens, shields en andere loot achter die je kan gebruiken om je personage verder uit te bouwen. Als je dus niet het geld hebt om bij de wapenhandelaar of een automaat wat te kopen, dan is de kans groot dat je op het slagveld wel iets vindt dat je aanstaat. Ondanks het feit echter dat er inderdaad een hoop meer wapens in Borderlands 2 zitten dan in de eerste game, is het wel zo dat je het overgrote deel van wat je vindt nooit echt gaat gebruiken. Meestal is het wel duidelijk welk wapen de beste optie is en veel wapens laat je dan ook liggen of neem je mee om te verkopen. De kracht van de reeks is evenwel dat je desondanks telkens opnieuw alle loot gaat inspecteren, want eens om de zoveel tijd vind je dan toch een wapen dat een aanzienlijke sprong voorwaarts betekent tegenover waarmee je tot dan aan het knallen was, en dan kan je geluk niet op.

De grote nieuwigheid in Borderlands 2 wat loot betreft is eigenlijk dat de elemental damage van wapens een veel belangrijkere rol speelt en het tij van een gevecht kan keren. Een wapen dat een tegenstander in vuur en vlam kan zetten is bijvoorbeeld wel handig tegen vijanden zonder veel bescherming, maar tegen een robot haalt dit weinig uit. Elk type vijand heeft zo wel zijn zwakte en een juiste wapenkeuze kan vaak het verschil betekenen tussen leven en respawnen. Op die manier maken ook de vele wapens, van shotguns en snipers, over assault rifles en submachine guns, tot granaten en raketlanceerders, samen met hun speciale effecten integraal deel uit van het tactische schietfestijn dat Borderlands 2 is.

Plezier met vier

Hoewel je Borderlands 2 perfect in je eentje kan spelen, wordt het allemaal eens zo leuk wanneer je het in co-op met een of meerdere vrienden speelt. Veel moeilijker wordt het niet per se in co-op, maar leuker dus wel en dat is toch een van de belangrijkste redenen om een game met vrienden in co-op te spelen. Je kan samen op ontdekking gaan in de wereld van Pandora en elke avond enkele zijmissies afwerken staat garant voor uren plezier. Bovendien voegt co-op nog een extra tactische laag toe, omdat je met meerdere personages ook meerdere opties krijgt op het slagveld. Zoals gezegd maakt dat de game er, ondanks sterkere vijanden, niet per se moeilijker op, maar aan plezier zal het zeker niet ontbreken. Desalniettemin zal je elkaar regelmatig mogen proberen te reviven, wat bij momenten voor spannende maar ook hilarische taferelen zorgt.

Voor de volledigheid geven we trouwens even mee hoe de loot in co-op precies wordt aangepakt. Het is zo dat alle spelers dezelfde loot te zien krijgen en dat deze, zoals in veel andere co-op games, niet aangepast is aan elke individuele speler. Experience, geld en beloningen voor missies worden aan alle spelers toegekend, terwijl zaken als munitie, wapens, shields en dergelijke slechts door één iemand kunnen worden opgeraapt. Soms is het onder spelers dan ook een race naar het beste wapen, wat wel voor enige onderlinge competiviteit zorgt tijdens je co-op avontuur. Vaak zal het ene wapen echter beter werken voor de ene speler en een ander wapen beter werken voor de andere speler, waardoor al snel een ruilhandel en bijhorende goede verstandhouding ontstaat. Mogelijkheden om elkaar het leven zuur te maken zijn er voorts wel genoeg, en dan denken we bijvoorbeeld aan het opblazen van een explosieve ton waar je co-op vriendje net naast staat.

Borderlands 2 is trouwens een erg co-op vriendelijke game. Op elk moment kan een andere speler erbij komen en naast online kan er ook in splitscreen gespeeld worden. Jammer genoeg kent splitscreen wel enkele ongemakken. Zo is het in splitscreen wat onhandig navigeren door de menu's en wanneer een teamgenoot bijvoorbeeld extra munitie wil gaan kopen aan een automaat treden er toch de nodige haperingen op. Wanneer alle spelers gewoon met de feitelijke gameplay bezig zijn echter en menu's laten voor wat ze zijn, valt de co-op ook in splitscreen goed te doen, en dan zijn wij van mening dat je beter een splitscreen met kleine ongemakken hebt dan helemaal geen splitscreen.

Muggenzifterij

Tot nu toe zijn we erg lovend geweest over Borderlands 2 en dat is in onze ogen uiteraard ook terecht, maar eerlijk is eerlijk: het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Wat het grafische aspect van de game betreft (en we hebben het voor alle duidelijkheid over de geteste PS3-versie, over andere versies kunnen we niets zeggen) zijn er bijvoorbeeld wel wat schoonheidsfoutjes. De game ziet er over het algemeen geweldig uit, met gevarieerde omgevingen (je doorkruist ijs- en woestijnlandschappen, groene omgevingen, een moderne hoogtechnologische stad en uiteindelijk waan je jezelf zelfs in Mordor) en vijanden en een kleurenpalet dat letterlijk van het scherm spat wanneer je een vijand vlak voor je neus laat kennismaken met je shotgun, maar textures in omgevingen en details zoals gras, rotsen en schaduwen die moeten inladen zijn toch een lichte domper op de feestvreugde. Zelfs wanneer je een loot chest opent komt het regelmatig voor dat de munitie die erin zit nog van alle details moet voorzien worden. Hier kan je niet naast kijken, maar tegelijk is dit iets waar we de game verre van op afrekenen omdat alles voor de rest zo vlotjes loopt.

Wat het geluid betreft zit alles overigens wel snor. Vaak krijg je een soort desperadodeuntjes te horen, terwijl intense gevechten ook weerklinken in iets opzwependere muziek. Niet verschrikkelijk memorabel allemaal, maar op het moment zelf wel goed om je in de sfeer te krijgen. Het stemmenwerk is dan weer wel van de bovenste plank.

Een ander puntje van kritiek waar we op moeten wijzen zijn enkele bugs waarmee we werden geconfronteerd. Ook hier geldt evenwel dat ze in de uiteindelijke beoordeling niet zo erg zullen doorwegen, omdat gezien de omvang van het spel het aantal bugs erg beperkt is gebleven. Bovendien zijn het veelal eenmalige bugs die door unieke omstandigheden tot stand zijn gekomen en dus geen systematische fout in de game zijn, maar desondanks vermelden we hier toch enkele:

Naast de grafische onvolmaaktheden en de bugs zijn er ook enkele inhoudelijke zaken die Borderlands 2 eigenlijk nog beter had kunnen doen. Ook hier moeten we evenwel toegeven dat het eerder muggenzifterij is, maar het toont tenminste aan dat er nog ruimte is voor verbetering. Zo is het bijvoorbeeld wel mogelijk om het uiterlijk van je personage wat aan te passen, maar veel meer dan enkele kleurschakeringen en hoofden is dit niet. Misschien dat dit in een volgende game nog wat kan worden uitgebreid. Hetzelfde geldt voor de gameplay met voertuigen. Deze is nog steeds redelijk basic en zou zeker nog wat extra aandacht kunnen gebruiken. Tot slot valt het een beetje tegen dat men nog niet de moeite heeft genomen om een echt competitieve multiplayer te introduceren. Uiteraard richt de game zich vooral op co-op en daar blinkt Borderlands 2 ook in uit, maar nog een inventief extraatje van Gearbox als kers op de taart was zeker welkom geweest.

No fapping, I see the light en so cold, so cold ...

Afsluiten doen we met een positieve noot, en misschien is dit wel de kers op de taart, namelijk de sfeer van Borderlands 2. Bij Gearbox hebben ze duidelijk gevoel voor humor en dat blijkt uit ongeveer elk aspect van de game. Veel van die humor komt tot uiting via dialogen van de hoofd- en zijmissies, maar ook door gewoon rond te lopen in de game ontdek je heel wat. Op de wc-hokjes staat bijvoorbeeld "no fapping!" te lezen, je vindt compromitterende foto's van Claptrap en meer van dat soort zaken. Er zijn verwijzingen naar andere games en naar wat gamers binnen de online gaming community bezighoudt. Personages zijn soms heerlijk geschift (Ellie houdt bijvoorbeeld van knuffels en moord) en de vele minions die je afknalt toveren met hun piepstemmetjes telkens opnieuw een lach op je gezicht wanneer ze nog snel uitroepen dat ze het koud hebben of dat ze het licht zien. In Borderlands 2 is er dus veel om te ontdekken en veel om van te genieten. Wanneer je alle aspecten van de game samentelt en beseft dat alles geweldig op elkaar afgestemd is, dan weet je dat je te maken hebt met een sterke sequel.