Beat The Beat: Rhythm Paradise

Totnogtoe konden fans van ritmische games met de Nintendo Wii veelal op hun kin kloppen. Met de DS waren fans van het genre reeds verzadigd met Elite Beat Agents en Rhythm Paradise, maar de thuisconsole heeft geen merkwaardig gelijkaardig spel gekregen. Nu is er echter een opvolger van laatstgenoemde game, met name Beat The Beat: Rhythm Paradise. Bereid je voor om de gekke, kleurrijke, ritmische minigames naar het grote scherm te zien komen.

Beat The Beat: Rhythm Paradise wordt gespeeld op de eenvoudigste manier die je maar kan bedenken. Meer dan de A- en B-knoppen heb je niet nodig (behalve dan eventueel + om te pauzeren en – om oefensessies over te slaan) tijdens de minigames. Zo heb je drie combinaties, namelijk “A”, “B” en “A + B”. Simpel genoeg om uit te leggen, maar de spelletjes kunnen desondanks behoorlijk ingewikkeld worden. Laat duidelijk zijn dat het niet makkelijk is om dit spel voor de volledige honderd percent uit te spelen, ook al heb je een sterk gevoel voor ritme.

Er zijn vijftig minigames verwerkt in het spel, waarna je een mix van deze vier voorgeschoteld krijgt. Elke minigame is geheel anders, met een eigen lied en andere personages die de hoofdrol op zich nemen. Dit zorgt ervoor dat je tijdens het spelen nooit echt het gevoel krijgt dat je steeds hetzelfde aan het doen bent, ondanks de eenvoudige besturing. Wanneer je een minigame hebt voltooid, kan je doorgaan naar de volgende, maar de grootste uitdaging is om zodanig goed te presteren dat je een medaille behaalt. Door deze te verzamelen worden namelijk extra minigames vrijgespeeld, waaronder zogenaamde eindeloze minigames. Die blijf je zolang spelen totdat je eens uit het ritme valt, louter om een high score te plaatsen.  Zoals eerder aangehaald ligt de moeilijkheidsgraad voor het behalen van deze medailles echter enorm hoog. Sterker nog, je moet bepaalde liedjes al van buiten kennen om voor een (quasi) perfecte score te kunnen gaan.

Grafisch pakt de game het anders aan dan de meeste, al zal deze je wel bekend voorkomen als je de DS-variant eerder hebt gespeeld. Er wordt gebruik gemaakt van een tekenfilmachtige presentatie, die al even simpel is als de besturing, en die bijdraagt tot de maffe sfeer die in het gehele spel overheerst. In combinatie met de opgewekte melodieën, die vaker in je hoofd blijven naklinken dan je zelf zou willen, vormt het een unieke en gekke presentatie, die duidelijke Japanse invloeden en humor vertoont. De stemmen tijdens minigames kunnen overigens zowel in het Engels als in het Japans worden gezet. Wie eerder een game als WarioWare: Smooth Moves op de Wii prettig vond, zal met de prettig gestoorde sfeer van Beat The Beat ook wel geregeld een glimlach op het gezicht krijgen.

Niet alles kan rozengeur en maneschijn zijn en waar Wii-games normaliter in uitblinken, net daarin schiet dit spel nogal tekort: de multiplayer-modus. Er zijn ten eerste geen online modi beschikbaar, wat op zich geen kwaad kan aangezien de game nogal “party-getint” is, en enige lag de ervaring volledig naar de vaantjes zou kunnen helpen. De grootste boosdoener is echter dat je Beat The Beat slechts met twee spelers kan spelen, in plaats van met zijn vieren. Voorts zijn er slechts tien minigames van de vijftig beschikbaar in de stand voor twee spelers, terwijl in principe elke minigame zou kunnen omgevormd worden naar een multiplayervariant.

Een laatste tekortkoming hieromtrent is dat je elke minigame nog eens moet vrijspelen in de multiplayermodus, met een vriend(in). Door een minigame op je eentje vrij te spelen, kan je die dus nog niet samen gaan spelen met iemand anders. Tenzij je dus iemand kent die erg goed is in dit soort games, mag je het vrijspelen van alle minigames in de stand voor twee spelers gedag wuiven. De minigames die aanwezig zijn, zijn echter wel degelijk leuk om met z’n tweeën te spelen, dat moet gezegd. Er had gewoon veel meer uit deze stand gehaald kunnen worden en helaas voelt hij enorm onafgewerkt aan.