Max Payne 3

We hebben er bijna tien jaar op moeten wachten, maar eindelijk heeft Rockstar de tijd rijp geacht voor een nieuwe episode in het leven van Max Payne. De grimmige en dodelijke ex-agent is grimmiger en dodelijker dan ooit, maar toch is Max Payne 3 niet de beste game die Rockstar op haar palmares heeft staan. Dat neemt niet weg dat er meer dan genoeg redenen zijn om het spel vast te nemen en de nieuwe avonturen van Max mee te beleven.

Een van de absolute steekwoordjes die bij heel wat gamers als eerste opkomen bij het horen van de naam van Max Payne moet wel ‘slowmo’ of ‘bullet time’ zijn. Het spelmechanisme waarbij de ganse wereld even stil lijkt te vallen en je als speler zo vlug kunt mikken en schieten als de snelheid waarmee de kogels uit de loop van je pistool vertrekken werd in de eerste twee games van de franchises uitgespeeld als grote troefkaart. Tien jaar later is de feature uiteraard weer van de partij en is hij minstens even dominant als weleer, maar toch moeten we vaststellen dat de gameplay wat sleet begint te ondervinden en niet langer het hoogtepunt is van deze nieuwe Max Payne 3.

De kracht van het spel schuilt immers in zijn protagonist en diens depressieve en donkere beeld op de wereld en alle mensen om hem heen. De grimmige sfeer, die gecombineerd wordt met een stevige dosis sarcastische en masochistische humor, zuigt je helemaal binnen en doet je haast medelijden krijgen met de meedogenloze killer die Max in de loop der jaren is geworden. Die duistere toon wordt kracht bijgezet door een cinematografische presentatie die elk van de verschillende personages nog meer tot leven doet komen en die eens te meer de grens tussen videogame en film doet vervagen.

Verteller van dienst is Max zelf, die je tussen de actiemomenten door vertelt over de vele tegenslagen die hij in zijn leven te verwerken krijgen. Het is een donkere monoloog die barst van het sarcasme en zelfmedelijden over de stront waar Max zich keer op keer metersdiep in bevindt. Zelfs in de meeste cutscenes (die zowat een derde van de tien uur durende verhaalmodus vullen) gebeuren veel dialogen enkel in Max’ hoofd. De enige keer wanneer hij zijn mond opendoet is om mensen te laten weten dat hij op het punt staat om een hoop lood door hun lijf te jagen.

En dat Max dat regelmatig doet kun je gerust van ons aannemen. De gameplay kun je immers gemakkelijk in drie fasen samenvatten: een eerste waarbij je vanuit cover probeert om je vijanden neer te halen, een tweede fase waarbij je met een druk op een analoge stick een slowmo-moment inschakelt en je alles en iedereen probeert af te knallen vooraleer je metertje is leeggelopen en een laatste fase waarbij je met een schouderknop kunt wegduiken en, ook alweer gesteund door een vertragingseffect, zoveel mogelijk schade toebrengt voor je de grond raakt. Door de game tot drie verschillende acties te herleiden lijkt de variatie beperkt, en dat voelt jammer genoeg ook zo aan wanneer je het spel gedurende lange tijd speelt. Door de lineariteit en beperkte gameplayvariatie word je eigenlijk vooral gedreven door het meeslepende verhaal, eerder dan door de spelervaring zelf. Dat verhaal neemt je mee doorheen enkele fantastische momenten met een sniper-intermezzo in een gigantisch voetbalstadion, een reddingsoperatie in een druilerig jungledorp en flashbacks naar New Jersey die de gebeurtenissen sinds Max Payne 2 uit de doeken doen.

In essentie beweegt Max zich op een volledig lineaire manier van vuurgevecht naar vuurgevecht en moet hij dan weer keer op keer tegen talloze vijanden zijn kunstjes tonen om aan het langste eind te trekken. Headshots zijn natuurlijk het meest effectief en zijn de way to go, zeker wanneer je op de hogere moeilijkheidsniveaus aan het spelen bent. Zoals steeds liggen er hier en daar pijnstillers rond te slingeren die je levensbalk op peil moeten houden, maar dat zijn er natuurlijk niet genoeg om zonder dekking voor de frontale aanval te kiezen. Max Payne 3 introduceert ook een nieuw mechanisme, Last Man Standing genaamd, dat je een tweede kans geeft om je tegenstander alsnog te doden en je eigen teloorgang iets langer uit te stellen wanneer jij zelf net kritiek bent verwond. Aan de andere kant wordt het doden van de laatste vijand in een omgeving steevast beloond met een killcam die je niet alleen meeneemt om de dodelijke kogel doorheen je slachtoffer te zien spatten, maar die je ook de kans geeft om het vallende lijk nog eens helemaal te doorzeven met kogels.

Dankzij de Euphoria-engine zien alle personages eruit als echte mensen in plaats van houterige popjes. Hoe elk personage eruit ziet tijdens de vuurgevechten en hoe ze in en uit cover bewegen lijkt allemaal erg realistisch en overtuigend. Ook de cutscenes zijn geweldig gedaan en het effect dat gecreëerd wordt door kernwoorden uit Max’ monologen ook even op het scherm te tonen getuigt van filmisch inzicht. De knappe graphics worden dan wel af en toe gehinderd door een kleine hapering hier en daar, maar al met al durven we gerust zeggen dat de visuals in belangrijke mate bijdragen tot het succes van de game.

De verwachtingen die we over de multiplayer hadden waren niet zo hoog gespannen, en daardoor zijn we uiteindelijk des te aangenamer verrast door het resultaat. Hoewel je op het eerste zicht niet meer krijgt dan doordeweekse deathmatch en team deathmatch modi blijkt er veel fun meer te beleven eens je in de multiplayer aan de slag gaat. Net als in de singleplayer zijn de bullettime-mogelijkheden de sleutel tot de gameplay en de trade-off tussen het voordeel dat je hebt bij het vertragen van de tijd voor jezelf en iedereen in je vizier en het nadeel dat je ondervindt doordat je personage even verdwaasd is na het gebruiken van het mechanisme werkt verrassend goed. Zoals dat tegenwoordig de standaard is, kun je ervaringspunten verdienen waarmee je je online avatar verder kunt ontwikkelen.