Dragon's Dogma

Liefhebbers van RPG's werden het voorbije jaar al verwend met toppers als Skyrim en The Witcher 2. Toch is er nog altijd ruimte voor iets nieuws, want met Dragon's Dogma waagt ook Capcom zich aan dit genre. Een reusachtige open wereld, non-lineaire quests en een unieke online integratie klinken alvast veelbelovend.

Het eerste wat opvalt als je Dragon's Dogma begint te spelen, is dat Capcom een RPG heeft afgeleverd die terugkeert naar de roots van het genre. Dat betekent dat je als speler niet gepamperd wordt met duizend-en-een hulpmiddeltjes zoals een golden trail, aanwijzingen op het scherm en geautomatiseerde gevechten. Je krijgt weliswaar een aantal tutorials over de mogelijkheden van het spel, maar hoe je dat alles optimaal gebruikt, is volledig aan jou om te ontdekken. Voor nieuwkomers kan dit de eerste uren nogal overweldigend over komen, maar voor de gevorderde speler is het zeker een verademing.

Terugkeren naar de roots wil echter niet zeggen dat er geen originele ideeën in verwerkt zijn. Dragon's Dogma werkt bijvoorbeeld niet met een vaste klasse die je kiest aan het begin van het spel en vervolgens verder uitbouwt. In plaats daarvan kies je voor een vocation, waarvan er aanvankelijk enkel de mêlee Fighter, Mage en Strider (ranged) beschikbaar zijn. Doordat de algemene XP die je stats bepaalt los staat van de ervaring die je opdoet in een bepaalde vocation, kan je op een later tijdstip probleemloos van vocation veranderen zonder dat je daardoor een waardeloze strijder krijgt. Hoe langer je met een bepaalde vocation speelt, hoe meer unieke skills er worden vrijgespeeld. Verder in het spel zijn er nieuwe vocations beschikbaar, zoals de Sorcerer die een krachtigere versie is van de Mage. Er zijn echter ook kruisingen zoals de Mystic Knight, die de kracht van de Fighter combineert met de magie van de Mage. Dit systeem zorgt er voor dat er voor elke speelstijl wel een geschikte vocation is en het nodigt ook uit om eens wat anders te proberen.

Pawns

In tegenstelling tot de meeste andere RPG's sta je er niet alleen voor en kan je tot drie andere personages mee nemen op pad. Hiervoor heeft Capcom de pawns ontworpen, die op een bijzonder leuke manier met het online-gebeuren geïntegreerd zijn. Elke speler ontwerpt één vaste pawn als companion, waarvan je zelf volledig het uiterlijk, de vocation, de skills en de uitrusting bepaalt. Via een soort speciale hub kunnen andere spelers gebruik maken van jouw pawn door hem of haar toe te voegen aan hun party. Als ze daarmee missies voltooien, dan word jij beloond met extra materialen of uitrusting die je zelf kan gebruiken. Daarnaast kan je zelf ook gebruik maken van pawns van andere spelers. In de hub verschijnen de creaties van de mensen in je vriendenlijst en via een uitgebreid zoeksysteem kan je pawns opzoeken van gamers van over de hele wereld. Erg leuk gevonden en je kan je al een uurtje amuseren met de namen te lezen die anderen voor hun pawns hebben bedacht.

Toch heeft dit systeem één groot nadeel: je kan immers pawns in je party opnemen van een veel hoger level dan jouw eigen personage. Hierdoor is de balans van het spel volledig om zeep, aangezien de aanvallen van je pawn een veelvoud aan schade aanrichten van wat je zelf kan doen. Je bent dan ook zelf verantwoordelijk om een gebalanceerde party samen te stellen, om te vermijden dat je als speler enkel maar kan toekijken hoe de rest van je team een reusachtige trol neerhaalt. Een andere optie is om gewoon geen gebruik te maken van de pawns van andere spelers. In de steden lopen er immers voldoende strijders rond die je kan rekruteren, waardoor de gevechten een stuk interessanter worden. Opmerkelijk is dat je pawns zelfs in staat zijn om te leren: speel je bijvoorbeeld een missie met een pawn van iemand die diezelfde missie al afgewerkt heeft, dan zal je pawn je nuttige tips verschaffen om je te helpen. Via speciale stoelen kan je een evaluatie uitvoeren met je pawn, waarin je het gedrag in de gevechten en zelfs de manier waarop hij of zij je aanspreekt kan veranderen.

Het vechtsysteem is overigens een van de beste die we ooit in een RPG hebben gezien. Net als in Dark Souls heb je een primair en secundair wapen en kan je een normale of een krachtige aanval uitvoeren. Hersenloos op een tegenstander meppen heeft meestal weinig resultaat. In plaats daarvan is het een kwestie van het juiste tijdstip afwachten, tegenaanvallen uitvoeren of de zwakke plek van de grotere vijanden ontdekken. Bijzonder cool is dat je tegenstanders kan vastgrijpen en de grotere exemplaren zelfs kan beklimmen om bijvoorbeeld hun helm van hun hoofd te slaan. Verder kan je voor elk wapen tot drie verschillende speciale vaardigheden koppelen, die afhangen van de vocation waarmee je speelt. Als Fighter kan je je tegenstanders de lucht in meppen of je zwaard keihard in de grond werpen om een schokgolf te verkrijgen. Een Mage beschikt dan weer over magische aanvallen met ijs, vuur of bliksem en hij kan velden creëren waarbinnen jij en je medestanders hun health kunnen opladen. Dit laatste kan echter maar tot een bepaalde waarde, die daalt naarmate je schade oploopt. Uiteindelijk zal je dus toch nog genezende items nodig hebben om je volle gezondheid te behouden.

Wie na het lezen van al het voorgaande al de jas heeft aangetrokken om deze potentiële game of the year in huis te halen, leest best toch nog even verder, want hoewel de gameplay dubbel in dik in orde is, heeft Dragon's Dogma ook een aantal mindere kanten die het spelplezier naar beneden halen. Zo is de AI van je partymembers van bedenkelijk niveau, is er maar één saveslot, worden missies onaangekondigd afgebroken en mist de camera elke vorm van intelligentie waardoor je tijdens de gevechten regelmatig het overzicht verliest of tegen een struik aan kijkt. Een groter probleem is dat het verhaal en de spelwereld eigenlijk niet zo bijster interessant zijn. Je speelt de rol van een Arisen, een strijder waarvan het hart is uitgerukt door een gigantische draak. Daardoor wordt je levensdoel om deze draak te verslaan, dus het is nogal bizar dat je je dan ineens gaat bezighouden met opdrachten die daar totaal niks mee te maken hebben. Daarnaast heeft die draak blijkbaar ook de tong van de Arisen uitgerukt, want je personage zegt gedurende het ganse spel geen woord. Dit is niet uitzonderlijk voor een RPG, maar de dag van vandaag zijn we wel beter gewoon en zorgt het ervoor dat we ons nauwelijks kunnen inleven.

Te voet naar Scherpenheuvel

De missies zelf variëren van saai (versla vijftig konijnen) tot oké, met een paar uitschieters waarbij je een gigantische burcht of een mysterieuze mijn mag verkennen. Probleem is dat je hiervoor vaak zeer lang onderweg bent, doordat er geen paarden of andere vervoersmiddelen voorzien zijn. Het is bijzonder frustrerend om twintig minuten of meer te moeten lopen voor een zijmissie van amper vijf minuten, zeker als je daarna nog eens dezelfde weg terug mag om je beloning in ontvangst te nemen. Later in het spel kan je wel magische stenen kopen die je terug naar de hoofdstad transporteren en kan je ook transportbakens plaatsen, maar dit neemt niet weg dat de meeste tochten nogal saai zijn. Dit komt vooral omdat je onderweg nauwelijks verrassingen tegenkomt: vijanden bevinden zich steeds op dezelfde plaats en de interessantste locaties zijn pas toegankelijk tijdens een hoofdquest. Met wat meer afwerking had Capcom dit gerust kunnen vermijden, waardoor Dragon's Dogma een beetje aanvoelt als een potentiële topper die niet helemaal is wat het had kunnen zijn.

Hetzelfde kan gezegd worden van het grafische aspect van het spel. Het ene moment ben je onder de indruk van een schitterend panaroma of de knap uitgewerkte dag-nacht cyclus. Daar tegenover staan de fletse textures, houterige bewegingen van de personages en de ronduit storende popups van de omgeving en personages. De belichting daarentegen is wel zeer geslaagd, waardoor vooral de tochten in het donker of in onderaardse gebieden erg sfeervol zijn.  Op zulke momenten zorgt ook de muziek voor extra sfeer en de voice-acting is zonder meer goed te noemen, als je niet op de rampzalige lipsynchronisatie let tenminste. Tenslotte nog even vermelden dat je ook in Dragon's Dogma regelmatig met reclame voor DLC rond de oren wordt geslagen, waarvan naar goede Capcom-gewoonte een deel reeds op de disc aanwezig is. Meestal gaat het echter om extra uitrusting, die absoluut niet noodzakelijk is om ten volle van het spel te kunnen genieten.