Lollipop Chainsaw

Wie het reilen en zeilen van Lollipop Chainsaw op 4Gamers al eventjes volgt, weet dat YoniVL eigenlijk al sinds de vorige editie van Gamescom een dikke boon heeft voor deze game. Na enkele previews en een interview waarin Yoni de loftrompet blies over de wel zeer goed voorziene Juliet Starling en haar belevenissen als cheerleader en zombiejager vond papfles het welletjes en werd de game zo ver mogelijk uit de buurt van onze Juliet-verslaafde collega gehouden. Maar nu ondergetekende zelf drie keer door het spel kon spelen is het wel duidelijk: Yoni had gelijk.

Lollipop Chainsaw vertelt dus het verhaal van Juliet Starling, die zowat het perfecte tienerleventje moet leiden. Ze is de ster van het lokale cheerleaderteam, heeft een leuk vriendje en viert net haar achttiende verjaardag. Dat moet zowat alles samenvatten wat je ‘normaal’ zou kunnen bestempelen aan deze laatste creatie van Suda51, bedenker van cultklassiekers als Killer7 en No More Heroes en het meer recente Shadows of the Damned. De ondertussen bekende zombie-invasie die Juliet het hoofd moet bieden zou je in het gamewereldje ook nog als alledaags kunnen omschrijven, maar de manier waarop deze rondborstige tiener de strijd aanpakt en de manier waarop het spel doorspekt is met compleet geschifte personages, designs en andere humoristische elementen grenst aan het onvoorstelbare.

Al vrij vroeg in het verhaal wordt het gespierde vriendje van Juliet immers gebeten door een ondode en in het heetst van de strijd van Nick – zo heet de onfortuinlijke jongeman – vindt Juliet er niet beter op dan haar schattebout te onthoofden.  Dankzij haar magische krachten kan ze Nicks hoofd in leven houden en zeult ze haar vriendje verder doorheen het spel mee aan een riem rond haar middel. Dat doet ze niet alleen omdat ze Nick zo ontzettend graag ziet, maar ook omdat er heel wat manieren blijken te zijn waarop je een afgehakt hoofd kunt gebruiken als wapen. Samen nemen ze het op tegen een schlemiele emo-rocker die nogal vaak werd gepest op school en nu wraak wil nemen op de ganse mensheid door de poorten van The Rotten World open te zetten en de wereld – te beginnen bij de school van Juliet – te overspoelen met hongerige zombies.

De andere wapens van Juliet – naast het hoofd van Nick - zijn ook alles behalve alledaags en bestaan uit haar cheerleaderpompons  en een ongelooflijk veelzijdige kettingzaag die onder andere ook nog dienst doet als telefoon en ballenwerper. Met de pompons kan ze een lichte aanval uitvoeren die op zich niet zoveel schade toebrengt, maar die na genoeg herhaling de ongelukkige zombies die getroffen worden wel in een groggy toestand kan brengen waarna Juliet met één enkele haal van haar kettingzaag het hoofd van de romp van haar slachtoffer kan scheiden. De kettingzaag is een aanzienlijk trager wapen dan de pompons, maar kan wel een pak meer vernieling toebrengen. Deze twee aanvallen kun je vervolgens gaan combineren dankzij een uitgebreid systeem van combo’s die steeds langer en brutaler worden. Het vechtsysteem zit behoorlijk goed in elkaar, al kun je je op de meest eenvoudige moeilijkheidsgraden gerust door het spel worstelen door op willekeurige knoppen te rammen. Als je hoge scores wil halen of het ook wil maken op de lastigere moeilijkheidsniveaus zul je wel een pak bewuster moeten omgaan met je aanvalsgeweld. Bovendien beschik je wel over de mogelijkheid om weg te springen, maar is er geen echte block-functie voorzien, wat vooral in kleine ruimtes met veel zombies voor frustraties kan zorgen.

Extra beloningen krijg je immers wanneer je erin slaagt om drie of meer ondoden tegelijkertijd neer te sabelen, waardoor de minder sterke pompons toch hun tactisch belang hebben naast de overweldigende kettingzaag doordat je de tegenstand er tijdelijk bewusteloos mee kan maken. Nieuwe combo’s koop je in de shops die her en der in de game staan opgesteld. Met dezelfde gouden munten die je kunt inwisselen tegen nieuwe moves betaal je ook voor upgrades van Juliets gezondheidsmetertje en kracht, waardoor je in het begin vaak een keuze zult moeten maken tussen beide. Wanneer je verder blijft spelen na je eerste spelbeurt blijf je alle upgrades wel netjes behouden, waardoor het ook een iets  meer haalbare opdracht wordt om je aan een moeilijker niveau te wagen. Naast de gouden munten verzamel je door het realiseren van multi-kills ook platina munten waarmee je artwork, achtergrondmuziekjes en nieuwe outfits voor Juliet kunt kopen.

Naast de hack-and-slash gameplay is Lollipop Chainsaw ook voorzien van een heleboel minigames die voor wat afwisseling moeten zorgen. Tijdens deze minigames zul je Juliet onder andere zien paaldansen, basketballen met het afgehakte hoofd van de zombies die in haar weg staan en ook een partijtje zien baseballen aan de zijde van Nick. De minigames zijn vaak erg simpel en bieden gameplaygewijs niet echt toegevoegde waarde. Ze zijn zoals gezegd vooral bedoeld om je af en toe iets anders te laten doen dan groep na groep van zombies aan te pakken en in dat opzet slagen de minigames zonder meer. De game is opgebouwd uit een zevental hoofdstukken die elk worden afgesloten met een gevarieerde en doorgaans hilarische eindbaas en zal de eerste keer wellicht een zes à zeven uur in beslag nemen. Dat maakt van Lollipop Chainsaw zeker geen superlange game, maar door de vele collectibles en unlockables en de focus op het behalen van topscores op de leaderboards moet je het spel eerder als arcadegame bekijken dan als een echte avonturengame en dan kunnen we al met al niet echt klagen over de hoeveelheid content die het spel biedt.

Op visueel vlak knoopt het spel aan met de sfeer die geschetst wordt door het geschifte verhaal. Er worden heel wat felle kleuren op je scherm getoverd, zombies spatten uiteen in een mix van sterretjes en een roze gloed en ook bij het design van de personages is men niet teruggedeinsd voor wat overdrijving. Vooral de eindbazen zijn knap vormgegeven en vereisen ook meer tactisch vernuft dan hun zwakkere ondode volgelingen. De verschillende levels hebben elk een eigen setting, wat voor een gezonde afwisseling zorgt doorheen de game. Puur op grafische kwaliteit is Lollipop Chainsaw zeker geen hoogvlieger, want het detail en de scherpte van de textures is eerder matig. Ook de camera laat het zo nu en dan eens afweten en zeker bij vijanden die snel over het scherm bewegen of vliegen zwenkt het beeld niet snel genoeg om de actie vloeiend te laten verlopen.

Waar Lollipop Chainsaw wel schittert, is op het auditieve vlak. De dialogen tussen Juliet, (het hoofd van) Nick en de andere protagonisten zijn doorgaans ongelooflijk absurd – stel je het niveau van Scary Movie elvendertig voor - en sluiten daarmee perfect aan bij de hilariteit van deze geschifte creatie van Suda51. De soundtrack is zo mogelijk nog beter, want naast de harde metalen die het zombiebashen ondersteunen krijg je ook regelmatig verrassend passende jingles van bekende songs uit de jaren ’70 en ’80 te horen. Ook deze intermezzo’s toverden regelmatig een glimlach op ons gezicht.