Ghost Recon: Future Soldier

Het is ondertussen ruim vijf jaar geleden sinds we voor het laatst een Ghost Recon-titel op onze pc's en HD-consoles mochten verwelkomen en in de huid van een ghost mochten kruipen. Ondertussen ligt met Ghost Recon: Future Soldier een nagelnieuwe telg uit de reeks in de winkelrekken. Nadat  de fans van de reeks geruime tijd op hun honger moesten blijven zitten, verwachtten deze dan ook niets minder dan een waardige opvolger. Deze groep vreesde tegelijkertijd dat de franchise wel eens een nieuwe richting zou kunnen uitgaan die meer in de smaak valt bij het grote publiek en dat ze met een zoveelste casual third-person shooter zouden achterblijven. Aan de hand van deze review zullen we trachten uit te maken of hun vrees gegrond blijkt, of dat de reeks haar tactische gameplay wist te behouden.

Als we de meeste hedendaagse shooters op een rijtje zetten, lijkt het wel of ze stuk voor stuk hun inspiratie vonden bij moderne actiefilms. We kunnen jullie nu al zeggen dat dit bij deze titel niet het geval is. Waar pakweg een Call of Duty van meet af aan op hoog tempo de ene na de andere actiescène tevoorschijn tovert, gaan we hier iets voorzichtiger te werk. Bij Ghost Recon: Future Soldier - de titel verraadt het al - is het belangrijk dat we eerst de locatie grondig verkennen, om daarna berekend en accuraat toe te slaan. We worden uiteraard getrakteerd op de nodige explosies en versnellingen in het speltempo, maar de essentie van deze charmante reeks blijft behouden.

Bij deze titel is teamplay de voornaamste factor en zal je rekening moeten houden met je drie kompanen en dit geldt uiteraard ook andersom. De AI van deze heerschappen is trouwens uitzonderlijk sterk. Zo reageren ze vlot op je orders en zullen ze je oplappen wanneer je bijna het loodje legt. In tegenstelling tot bij de meeste shooters zal je hen ook niet doelloos zien rondhuppelen of tegen een muur aan zien rennen. Of je hen nu bevelen geeft, of ze op eigen houtje laat handelen, ze zullen hun taak steeds naar behoren uitvoeren. De vijanden zijn van hetzelfde kaliber, wat de hele beleving nog authentieker maakt. Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad zullen de vijanden dan ook meer beredeneerd te werk gaan. Waar we ons op de makkelijkste moeilijkheidsgraad kleine foutjes kunnen permitteren, worden deze op de hoogste genadeloos afgestraft.

Andere factoren die ons deed gillen als een tienermeisje tijdens een Justin Bieber concert,  waren de enorme variatie die we aantroffen tijdens het spelen van de missies en de vele tempowissels. Werkelijk alles komt in deze titel aan bod, het ene moment moet je stealthy te werk gaan om een kompaan te bevrijden, waarna de hel plots losbarst en je, met hem op de rug, de vijand moet zien af te houden. Of wat denken jullie van een zwaar bewapende helikopter, die salvo's op jou en je makkers afvuurt, terwijl je geen enkele kant meer uit kan? Of een tochtje doorheen de woestijn, waar je gezichtsveld enorm beperkt is en je op elk moment een vijandig peleton kan tegenkomen? Of ploeter je liever door de sneeuw of knal je liever de vijand aan gort aan boord van een helikopter? Dit alles is slechts het tipje van de ijsberg, waardoor elk van de twaalf missies een compleet andere belevenis wordt. Tussen al dit geweld door, zal je ook moeten uitkijken dat je per ongeluk geen onschuldige burgers omver maait, wat echter geen invloed heeft op de slaagkans van de missie. 

Om onze taak naar behoren uit te voeren, beschikken we gelukkig over een groot aantal verschillende wapens. Deze kunnen we dan ook nog eens stuk voor stuk aanpassen naar wens in de gunsmith mode. Bij de Xbox 360-versie (die we onder handen namen voor deze review) heeft men hiervoor Kinect-functionaliteit toegepast, wat helaas geen meerwaarde biedt. De eerste vijf tot tien minuten waren we enthousiast wapenonderdelen aan het verwisselen, tot op het moment dat we constateerden dat dit te tijdrovend is en eerder een domper is op de feestvreugde dan een waardevolle toevoeging.

Naast de vele handwapens die het spel rijk is, beschikken we over een ruim arsenaal aan granaten en ander geschut. Zo kan je gebruik maken van sensorgranaten waarmee je makkelijk de vijand van onschuldige bijstaanders kan onderscheiden, of stuur je gewoon even de drone op pad om uit te vinden waar onze doelwitten zich juist bevinden. Indien het slagveld onvoldoende zichtbaar is, maken we gewoon even gebruik van onze X-Ray kijkers en als de overmacht te groot is kunnen we dan weer een airstrike of zelfs een Warhound oproepen. Bovenop al deze verrijkingen kunnen we, gehurkt of liggend, ook nog eens gebruik maken van camouflage die ons voor de vijand onzichtbaar maakt.

Tijdens de single player campaign kruipen we in de huid van ene Kozak, maar helaas komen we gaandeweg te weinig over hem te weten, waardoor we ons gaandeweg minder verbonden voelen met het hoofdpersonage. Onze missie bestond er voornamelijk uit zo veel mogelijk informatie te vergaren over de aanvankelijk onbekende vijand. Stap voor stap zullen we meer te weten komen over hen en zoals dat gaat, beginnen we onze tocht onderaan de ladder. Meer gaan we hierover uiteraard niet vrijgeven, zodat jullie dit alsnog zelf kunnen ontdekken. 

De missies hoeven niet noodzakelijk alleen worden gespeeld, want iedere positie in het vierkoppige team kan zowel online als offline worden ingevuld door iedere persoon die een controller kan hanteren. Dit zorgt voor nog meer speelplezier, terwijl het de moeilijkheidsgraad aanzienlijk de hoogte in duwt. Zo zal een goede communicatie hier van levensbelang blijken, want om met zijn viertjes te slagen zijn timing en coördinatie bepalende factoren.

Tenslotte werd Ghost Recon - zoals alle hedendaagse shooters - voorzien van enkele multiplayer modi. Hieronder vinden we ook een kloon van de Horde mode uit de Gears of War franchise terug, waarin je op je eentje of maximum met vier spelers verschillende golven vijanden moet zien te  trotseren. Na iedere sucesvolle ronde krijgen we even de tijd om onze munitie aan te vullen, terwijl we naamrate we vorderingen maken ook de keuze krijgen uit betere wapens en wapenuitbreidingen. Naast deze aanvullingen op het wapentuig kunnen we hier ook gebruik maken van airstrikes en ander destructief tuig.

Wanneer we met de standaard multiplayer aan de slag gaan, krijgen we slechts vier verschillende opties voorgeschoteld, welke allemaal objectief-gericht zijn. De Conflict, Saboteur en Siege mode zijn allemaal varianten op Capture The Flag en verschillen dan ook weinig van elkaar. De laatste mode, Decoy, onderscheidt zich dan weer van de rest, doordat je hier drie verschillende objectieven tegenkomt, waarvan slechts eentje de juiste is. Hier weet geen enkel van beide teams aanvankelijk welke de juiste is en dit leidt tot hevige gevechten, verspreid over de drie locaties en kleinere groepen soldaten. Hoewel deze laatste mode een fantastische ervaring is, blijven we helaas lichtjes op onze honger zitten. Het grootste pijnpunt zijn trouwens de servers, welke soms uit een ver verleden lijken te dateren. Zo ging bijna geen enkele sessie voorbij zonder dat we met lag te kampen kregen. Zulke dingen zijn gewoonweg onaanvaardbaar en hopelijk doet Ubisoft hier spoedig iets aan.

Audiovisueel hebben we hier met een twijfelgevalletje te maken. Hoewel de decors mooi uitgewerkt zijn, krijgen we bij sneller bewegende beelden vaak met wazige graphics af te rekenen. Ook de personages zelf kampen met problemen, zo lijkt het bij momenten alsof het wapen dat ze hanteren in hun schouder is ingebouwd en hapert hun loopje af en toe. De gelaatsuitdrukkingen laten vaak te wensen over en de ogen van onze acteurs zien er gewoonweg akelig uit. De geluidseffecten klinken dan weer allemaal lekker authentiek, terwijl de muziek die we bij momenten voorgeschoteld krijgen de sfeer enkel kracht bijzetten.