The Splatters (XBLA)

Tweedimensionale levels waar je op basis van je score een sterrenrating krijgt? Controls die meer afgestemd zijn op het topje van je wijsvinger dan op een controller? Inderdaad, het DNA van The Splatters bevat heel wat gelijkenissen met mobiele toppers zoals Angry Birds of Cut the Rope, zodat je in eerste instantie zou denken dat deze titel de afslag naar de App Store gemist heeft en per abuis op XBLA is beland. Was het spel daar beter af geweest of staat het zijn mannetje tussen de grote jongens?

Splatters zijn geen lang leven beschoren. Je mag echter zo oud worden als je wilt, zonder levensdoel is er bitter weinig aan. In dat opzicht is het misschien geen slechte zaak dat de Splatters een gemiddelde levensverwachting van ongeveer 6,5 seconden hebben, want zelfs een eendagsvlieg kan tegen valavond terugblikken op een rijker gevulde en bovendien interessantere levenswandel dan de kleurrijke slijmwezentjes die de hoofdrol spelen in het debuut van ontwikkelaar SpikySnail Games. Trouwens, als die naam u doet glimlachen, probeer dat gevoel dan zo lang mogelijk vast te houden, want zodra het grappige logo plaats ruimt voor de eigenlijke spelervaring zijn er nog maar weinig redenen om vrolijk te worden.

Het begint nochtans niet slecht. Op het menuscherm word je verwelkomd door een aangenaam muziekje dat je onmiddellijk zin geeft om er (letterlijk) in te vliegen. De grafische omkadering draagt eveneens bij tot de algemene feel good sfeer die het spel uitademt. De eerste paar levels lijkt dit zelfs een heel frisse en originele manier te worden om de klassieke Angry Birds-formule te benaderen. Zoals hun naam al lichtjes verklapt is de enige bestaansreden van een Splatter om met zoveel mogelijk bombarie uit elkaar te spatten. Het is aan de speler om deze schattige zelfmoordterroristjes richting bommen van de corresponderende kleur te lanceren. 

Zorg ervoor dat de slijmbollen op voorhand uit elkaar zijn gespat en in een vloeibare, verfachtige massa zijn veranderd en je zal de bommen nog makkelijker in een orgie van kleurrijke explosies uit elkaar laten spetteren, waardoor de puntenteller geheid overuren klopt en je makkelijker dan ooit een driesterrenrating krijgt op elk van de iets meer dan zestig verschillende levels. De laatste bom in ieder level gaat gepaard met een slowmotion effect zodat je alle kleurrijke partikeltjes extra in je kan opnemen en waardoor je scherm eventjes lijkt op een geschifte commercial voor Levis-verf.

De dolgedraaide slijmmannetjes afschieten om ze in kolkende rivieren van kleur te zien veranderen is erg plezierig, maar behoort spijtig genoeg niet tot het selecte clubje spelmechanismen waarop de graad van herhaling geen vat heeft. Hoe plezierig het in die eerste minuten dus ook is, al snel verlang je naar iets meer afwisseling, en die komt er jammer genoeg niet. De ontwikkelaars proberen hun best te doen door stelselmatig nieuwe technieken te introduceren. Zo kan je een Splatter tijdens een luchtreisje van richting doen veranderen, is het mogelijk om de tijd terug te spoelen om plekken te bereiken waar je voorheen niet dacht bij te kunnen en kan je jezelf als een ervaren kamikazepiloot tegen een wand te pletter vliegen waardoor veel meer verf vrijkomt dan tijdens een gewone explosie. Het zijn verdienstelijke pogingen om te verbergen dat de core gameplay te weinig om het lijf heeft om lang te blijven boeien, maar ook niet veel meer dan dat. Korte speelsessies kunnen dit euvel grotendeels verhelpen, maar zelfs dan kom je na een tijdje tot de conclusie dat er betere manieren zijn om je kostbare tijd te besteden.

Het mag misschien vreemd klinken om bij dit soort spellen te zaniken over de afwezigheid van een verhaal, maar toch zijn we van mening dat wat omkadering deze game ten goede was gekomen. Akkoord, Angry Birds heeft geen prijzen gewonnen met zijn diepgaande plot, maar meer dan dat die smeerlappen van groene varkens dood moesten omdat ze onze eieren hadden gestolen hadden we niet nodig om een minstens even repetitieve spelervaring in de armen te sluiten. Met het gevaar belerend over te komen: beste ontwikkelaars, als je van een speler vraagt om telkens opnieuw hetzelfde te doen, vertel hen dan tenminste waarom. De graad van herhaling zal er niet minder om worden, maar de context maakt het allicht wel een stuk draaglijker om door te zetten, zodat je spel minder snel aan de kant wordt gegooid.

Heel wat van voorgenoemde kritiekpunten gelden eveneens voor een van de beste XBLA-titels. Trials maakt gebruik van een gelijkaardige levelstructuur en heeft niet veel meer omkadering dan zonder kleerscheuren of beenbreuken over de finish te razen. Wanneer je alle levels hebt doorsparteld, rest je in beide games niets meer dan te proberen om de scores van je vrienden te verslaan en zo hoog mogelijk op het leaderbord te geraken, al dan niet geholpen door videoherhalingen van de hoogst scorende prestaties.

In Trials is dat een uitdaging om naar uit te kijken, maar in The Splatters waren we heel wat minder enthousiast. Vanwaar dan het verschil tussen beide titels? Een woord: verslavingsgraad. Door de nagenoeg perfecte besturing, weet je in Trials dat wanneer je op je bek gaat, het je eigen schuld is. Door dezelfde hindernis op verschillende manieren te benaderen, zal je uiteindelijk leren hoe je er het beste overheen komt. Naarmate je meer ervaring opdoet, word je ook beter in de game en iedere crash geeft een nieuwe impuls om het nogmaals te proberen.

Van echte vaardigheid is in The Splatters omwille van een zweverige besturing weinig sprake. Je mannetjes lanceren en bijsturen in de lucht is niet altijd even accuraat. Ook het ontploffen van The Splatters gebeurt niet altijd op dezelfde manier en soms verlies je in de kleurrijke brij van uiteenspattende mannetjes wel eens het overzicht zodat je dacht nog bij te kunnen sturen, terwijl je eigenlijk al een nieuwe slijmbal richting zijn explosieve einde had gekatapulteerd. Andere willekeurige elementen, zoals het aantal slijm/verf dat vrijkomt na een explosie geven je constant het gevoel dat het al dan niet voltooien van een level meer op geluk dan op skill berust.

Zodoende krijg je nooit het gevoel dat je acties een invloed hebben op je prestaties en ben je veel minder geneigd om een hogere score te halen. Want wie weet hoeveel keer je moet proberen vooraleer alle elementen eens meezitten en je eindelijk die drie sterren kan behalen? Ons was het dat alvast niet waard. Waar we in Trials na het vervolledigen van een frustrerend moeilijke track een gevoel van voldoening ervoeren, beperkte zich dit in het geval van The Splatters tot een gevoel van opluchting. Eindelijk een level dichter bij het einde van de game.