Metal Gear Solid 3D: Snake Eater

Reeds bij de aankondiging van de Nintendo 3DS op de Electronic Entertainment Expo (E3) in 2010, waren tal van third party ontwikkelaars laaiend enthousiast om er games voor te ontwikkelen. Een hiervan was Hideo Kojima van Konami, die bekend in de oren klinkt voor elke Metal Gear Solid-fan, maar eigenlijk voor geen enkele gamer een onbekende mag zijn. Nu kunnen we inmiddels genieten van Metal Gear Solid 3D: Snake Eater, een 3D-remake van een dijk van een game die oorspronkelijk voor Sony’s PlayStation 2 uitkwam. Nu rest ons nog te kijken of de game fans kan bekoren, en het origineel en de reeks eer kan aandoen.

Kanjer van een verhaal

Laat onmiddellijk één ding duidelijk zijn: Metal Gear Solid 3D vertelt op zich dan wel al een groot verhaal, maar het is eigenlijk slechts een fragment van het totaalverhaal dat de Metal Gear (Solid)-reeks ons vertelt. Het is het verhaal van CIA-agent Jack, die we in het spel en Metal Gear-universum beter zullen gaan kennen als Naked Snake, en later als Big Boss. Het is een origins-verhaal, dat zich afspeelt voor het verhaal van Solid Snake, die later vanuit het DNA van Big Boss zou worden gekloond. Zo is het ook de eerste vertelling in de fictieve tijdlijn van de Metal Gear-reeks. In 1964, de setting van de koude oorlog, zien we hoe Jack zich ontpopt van pupil tot de legendarische soldaat die in de andere Metal Gear Solid-games wordt geprezen.

Aan het begin van het de game word je gedropt in een jungle in de Sovjet-Unie, alwaar je op zoek moet gaan naar een wetenschapper genaamd Sokolov, die in het geheim een nucleair wapen aan het ontwikkelen is. Alles gaat vlot, totdat blijkt dat Snake’s voormalige mentor The Boss overgelopen is, zij haar nieuwe partner Volgin bevoorraadt met twee kleine nucleaire raketten, en Snake zwaar verwondt. Sokolov wordt door hen ontvoerd en Volgin vuurt een van de net verkregen raketten af. Hiervan worden de Verenigde Staten beschuldigd, omdat het vliegtuig waarmee Snake werd gedropt ontdekt werd door de USSR. Nu beide naties op het punt staan een nucleaire oorlog te ontketenen, is het aan Snake om de onschuld van de V.S. te bewijzen, en terug een status van vrede tussen beide naties te herstellen. Dit door middel van operatie “Snake Eater”, die eruit bestaat Volgin en zijn bende te stoppen, Sokolovs nucleaire wapen te vernietigen, en The Boss te vermoorden.

Audiovisueel

Metal Gear Solid 3 was oorspronkelijk een PlayStation 2-game, en is dus niet helemaal vanaf nul ontwikkeld voor de 3DS. Hoewel het niet onaardig oogt, en redelijk knappe en realistische graphics weet neer te zetten op een handheld, is het ook zeker niet de mooiste grafische prestatie die we tot dusver op de 3DS hebben gezien. Het 3D-effect is niet belangrijk voor de gameplay, maar desalniettemin wel een wenselijke toevoeging aan een game die goed gevuld is met cutscenes. Dit zijn trouwens geen hele episodes van meer dan een half uur lang zoals bij Metal Gear Solid 4, maar menig speler zal snel opmerken dat de personages enorm praatgraag zijn. Bij het 3D-effect kan echter worden opgemerkt dat er tijdens het spel af en toe van de gyro sensor gebruik wordt gemaakt, wat geen goede combinatie oplevert met het stereoscopische 3D dat de 3DS ons aanbiedt. Hierover alleszins later meer; gelukkig is de handheld hierop voorzien, en kan je met behulp van de 3D-slider het effect snel uitzetten. Als laatste puntje van kritiek op het grafische aspect valt nog op te merken dat er, net als in het origineel, nog steeds last ervaren wordt omtrent de frame rate van het spel. Op bepaalde momenten merk je er niet veel van, op andere kan het netelig overkomen.

Over het geluid kan er niets dan goeds gezegd worden. De voice acting van Snake Eater is indrukwekkend en duidelijk heel professioneel aangepakt, alleen jammer dat de 3DS qua volume nogal beperkt is. Hierdoor zal het moeilijk zijn om ten volle van de cutscenes te genieten wanneer je buiten of bijvoorbeeld op het openbaar vervoer speelt, tenzij je een hoofdtelefoon meeneemt natuurlijk. Tot slot heeft de game een behaaglijk hoofdthema (dat niet toevallig ook “Snake Eater” heet), dat voor dit spel is geschreven, en heel sterk aan de James Bond-films doet denken. Daarbovenop werd de muziek geschreven door Harry Gregson-Williams, die voor meerdere MGS-games muziek schreef, en wederom een knappe score neerzette voor deze derde telg.

Controls en 3DS-vernieuwing

Een van de grootste veranderingen aan Snake Eater is de besturing. Wonder boven wonder zijn de controls beter aangepast aan de gameplay dan bij de consoleversie, al moet je er wel voor in het bezit zijn van de Circle Pad Pro. Daardoor is dit eerder een nadeel dan een voordeel, gezien het accessoire niet geleverd wordt bij Metal Gear Solid 3D. Niet iedereen is er dus van in het bezit, en wanneer je zonder speelt merk je al snel dat de besturing behoorlijk knudde is, doordat je bijvoorbeeld de camera met de A/B/X/Y-knoppen moet besturen. Het feit dat je in het bezit moet zijn van een accessoire voor een optimale speelervaring valt niet aan te moedigen en vormt een flink punt van kritiek.

Daarnaast is er het gebruik van de gyro sensor waar het al eerder over ging. Deze wordt ingeschakeld wanneer je over bruggen loopt, om in balans te blijven en er niet af te vallen. Dit voelt enorm overbodig aan, en aangezien het een slechte combinatie vormt met het 3D-effect, dat voor de rest nergens mee in conflict is, had het er misschien beter uitgelaten kunnen worden.

Er zijn echter ook goede vernieuwingen, wees maar gerust. Het is intussen eigenlijk al oud nieuws, maar de toevoeging van een tweede scherm aan een handheld blijft een geweldig idee, en dat toont Metal Gear Solid 3D overduidelijk. De interface is nu zodanig aangepast dat de HUD volledig op het touch screen ligt, zodat het bovenste scherm zich puur op de actie focust. Ook kan je je op een eenvoudige manier met andere wapens uitrusten door een simpele tik op het scherm. Voorts is er nog de optie om een foto te nemen en te implementeren in je collectie camouflages. Je zal nog steeds het vaakst teruggrijpen naar de standaard camouflages die in het spel zitten, maar dit is, ondanks het gimmickgehalte, toch een erg leuke toevoeging.

Kruipen als een slang

“Tactical Espionage Action”, zo luiden de kleine letters bovenaan de titel. Metal Gear Solid staat bekend als de betere stealth reeks, en dat maakt deze remake natuurlijk niet minder waar. MGS 3 is ondertussen al een tikkeltje ouder, wat je kan voelen aan de manier waarop de camera af en toe lastig doet (vooral zonder Circle Pad Pro) en Snake soms net niet beweegt zoals je dat wilt. Of deze dingen er opzettelijk niet werden uitgehaald om het klassieke gevoel te behouden is onduidelijk, maar nu en dan voel je dus toch daadwerkelijk dat je een acht jaar oude game aan het spelen bent.

Desondanks blijft het heerlijk om als een ware slang rond te kruipen, zo onopgemerkt mogelijk proberen te blijven, en onwetende vijanden uit te schakelen of te omzeilen. Het hele sluipsysteem is afhankelijk van het percentage dat je rechtsboven de touchscreen ziet. Hoe hoger het percentage, hoe minder je vijanden je opmerken. Door een combinatie van het betere sluipwerk en een aangepaste keuze van camouflage aan je omgeving breng je dit percentage al snel de hoogte in. Om optimaal te sluipen, moet je echter iedere keer je in een iets anders gekleurde omgeving terechtkomt van camouflage veranderen, wat wel het gevoel geeft dat je vaak aan het pauzeren bent. Inderdaad, om de camouflage te veranderen moet je dus wél naar het pauzemenu, in tegenstelling tot wanneer je verandert van wapens.

Al bij al biedt de 3DS wel een ervaring die veel goeds uit het oorspronkelijke Metal Gear Solid 3 haalt en vernieuwing toevoegt, en voor zij die in het bezit zijn van een Circle Pad Pro is die voornamelijk positief. Toch is er nog een onmiskenbaar punt van kritiek: het is een game die bedoeld is voor een console. Regelmatige cutscenes en soms tragere gameplay, waar geduld voor nodig is, zijn niet bepaald kenmerkend voor een draagbare game. Door je batterij die leegloopt of je bestemming die bereikt is zal je nu en dan je handheld moeten dichtklappen of afsluiten in het midden van een speelsessie, wat behoorlijk onaangenaam is.