[Indie] Botanicula

Het Tsjechische Amanita Design behoort sinds het ronduit fantastische Machinarium steevast tot onze favoriete indie-ontwikkelaars. We waren er dan ook als de kippen bij om de mannen hun nieuwste creatie, het uiterst groene Botanicula, onder ons vergrootglas te leggen. Maar niet te lang. We zouden het immers niet op ons geweten willen hebben dat deze fantastische plantenwereld in vlammen op zou gaan.

Menig onfortuinlijk insect vond immers het eind van zijn nutteloze bestaan aan de andere kant van de bolle lens. Wie als kind zijn loep niet enkel gebruikte om arme mieren in lichterlaaie te zetten, maar tussen het uitmoorden van de zespotige beestjes ook de tijd nam om een neergedwarreld boomblad van naderbij te bekijken, kan beamen dat de uitvergrootte plantenwereld een fantastisch en mysterieus schouwspel is. De ideale setting voor een origineel avontuur dat druipt van de charme en waarvan ieder scherm een ware streling voor het oog is.

Hoewel de industriële, ietwat mistroostige setting van Machinarium niet meer kan verschillen van de bruisend groene omgevingen in Botanicula, blijven een aantal typische kenmerken van de huisstijl van Amanita overeind. Ten eerste wordt er een verhaaltje verteld dat zo oud is als de straat. Waar je in Machinarium je robotvriendinnetje moest zien te redden, krijg je in Botanicula een gelijkaardige opdracht. De boom waarop het ganse spel zich afspeelt – in essentie de hele leefwereld van de vijf schattige wezentjes waarmee je op stap gaat - staat op het punt vernietigd te worden door enkele kwaadaardige, spinachtige wezens die letterlijk alle levensenergie uit de houten paal zuigen. Om dit tegen te gaan moet je het allerlaatste zaadje in veiligheid brengen, zodat elders een nieuw thuis kan open bloeien. Een simpel vertelseltje dat schittert in eenvoud, want net als het robotavontuur bevat het spel geen enkele dialoog en wordt het verhaal op een visuele manier aan de speler duidelijk gemaakt. Amanita is duidelijk van mening dat een beeld meer zegt dan duizend woorden, en als die beelden zo schitterend zijn als in Botanicula dan zijn we niet geneigd hen daarin tegen te spreken.

Er zijn ook grote verschillen tussen beide titels. Waar Machinarium op gebied van puzzels veel meer aanleunde bij de klassieke aanpak (lees: items verzamelen en die op de juiste plaats gebruiken) word je ditmaal vooral aangespoord om op verkenning te gaan door de wondere wereld. Daardoor is Botanicula in veel opzichten een game die dichter aanleunt bij Amanita’s vroegere werk – meer bepaald de Samorost-reeks. Uiteraard zijn er puzzels zodat je af en toe gevonden voorwerpen uit je inventaris zal moeten gebruiken om verder te geraken, maar de moeilijkheidsgraad ligt erg laag zodat frustratie nooit in de weg komt van het ontspannen ontdekken van de feeërieke wereld. Vaak volstaat het tijdens die ontdekkingsreis om op de juiste objecten te klikken om verder te geraken, maar af en toe moet je tevens een kleine minigame (zoals een spelletje volleybal) tot een goed einde brengen of een bepaalde physics puzzel oplossen. Het knappe hieraan is dat niks geforceerd voelt en zelfs de meest absurde elementen, zoals de simulatie van een LSD-trip en een knipoog naar Frankenstein, stijlvol op hun plaats vallen.

Misschien nog belangrijker dan de puzzelstukjes die ervoor zorgen dat je dichterbij je einddoel komt, zijn de zaken die helemaal niets met vooruitgang maar alles met het creëren van sfeer te maken hebben. Ieder scherm zit boordevol dingetjes die erom smeken om op geklikt te worden. Vaak word je beloond met een prachtige animatie die je bakkes tot tegen het toetsenbord doet tuimelen. Bijtjes zoeven door de achtergrond en bladeren ritselen wanneer je er met de cursor voorbij zweeft zodat de spelwereld verrassend echt aanvoelt. Hoe goed deze elementen ook de sfeer van het geheel versterken, soms is het moeilijk om te onderscheiden of iets al dan niet onderdeel uitmaakt van een puzzel. Zo focusten we ons meermaals te lang op iets dat niks met een puzzel van doen had, terwijl de eigenlijke oplossing enkele schermen verder te vinden was. De puzzels mogen dan wel een stuk makkelijker zijn dan in Machinarium, we vonden het jammer dat de hintfunctie uit die game, waarbij je een visuele tip kreeg na het uitspelen van een korte sidescroller, de overstap naar de wereld van de fotosynthese niet heeft overleefd.

Een ander klein minpuntje is de besturing tijdens sommige puzzels. Je merkt dat de titel is ontwikkeld met touch-besturing in het achterhoofd (Machinarium was een enorme hit op iPad 2 en we zijn er zeker van dat Botanicula door de lagere moeilijkheidsgraad nog beter kan doen) en dat vertaalt zich niet altijd in accurate muisbewegingen. Vooral tijdens physics puzzels waarin de speler zich als het ware in de spelwereld begeeft zorgt dit voor vreemde capriolen. Zo hadden we de grootste moeite van de wereld om een schijnbaar eenvoudige taak tot een goed einde te brengen. Als laatste minpuntje nog een kleine waarschuwing: in onze reviewversie zat een vervelende bug die ons belette om het spel uit te spelen. We hebben geen idee of dit euvel ondertussen verholpen is, maar vaak en op verschillende locaties saven lijkt ons geen overbodige luxe.

Gelukkig wordt de minieme frustratie die door bovenstaande elementen zou kunnen ontstaan ruimschoots overschaduwd door de ontwapenende charme van de game. Hebben we bijvoorbeeld al verteld dat je af en toe een van de vijf personages, die zich voor het merendeel van het spel als een homogene massa gedragen, moet kiezen om een bepaalde taak te vervullen? Aanvankelijk gok je op degene die het beste geschikt is om de taak tot een goed einde te brengen, maar omdat de animaties van de andere personages, die in hun opzet falen, zo verdomd grappig zijn duurt het niet lang voor je exact het tegenovergestelde begint te doen.

Net als in een echt bos is het nooit stil in Botanicula en daar kunnen we alleen maar tevreden over zijn want de soundtrack is zoals we van Amanita gewend zijn van een torenhoog niveau. Nochtans liet hun vaste huiscomponist de honneurs dit keer waarnemen door het multi-instrumentalistenduo DVA, wat Tsjechisch is voor twee. Over de muziek is gelukkig iets langer nagedacht dan over de groepsnaam want de twee leveren niet alleen een ronduit schitterende soundtrack af, die de kwaliteit van alle vorige soundtracks overstijgt, maar zorgen tevens voor een heleboel schattige geluidseffecten. Van het opgewekte kreetje van je vrolijke bende wanneer ze een puzzel hebben opgelost, tot het diepe brommen van een minder vriendelijk wezen dat de doorgang verspert, het klinkt allemaal even goed. We zouden nog uren over de geluidsband kunnen doorgaan, maar laten we het gewoon beknopt houden: er is een reden waarom Botanicula onlangs op het IGF met de Excellence in Audio Award ging lopen, en daarbij andere gehoorpareltjes als Dear Esther en To The Moon ver, ver achter zich liet.