Silent Hill: Downpour

De storm in Silent Hill: Downpour brengt niet alleen regen met zich mee, want net zoals zijn voorganger, Homecoming, hebben we te maken met een Westerse ontwikkelaar. De Tsjechische studio Vatra Games heeft namelijk een bloedstollend verhaal klaargestoomd dat zich in een wel heel erg vreemd stadje afspeelt. Een hybrid-game als het ware, die gebruik maakt van de combat uit Homecoming en de horror van de oudere games. Het doet zelfs meer, het creëert zijn eigen identiteit, al is dat misschien wel de reden waarom het soms amper aanvoelt als een Silent Hill-game.

Silent Hill was ooit een van Konami's paradepaardjes, een voorbeeld voor alle horror-games zeg maar. Jammer genoeg weet het de laatste jaren amper nog te overtuigen in een genre waar het het ooit koning was. Begrijp ons niet verkeerd: games als Silent Hill: Origins, Shattered Memories of zelfs Homecoming hadden elk hun sterke punten, maar geen enkele daarvan voelde aan als de "Silent Hill van deze generatie". Met Silent Hill: Downpour leek het er echter op dat we eindelijk een volwaardige Silent Hill gingen krijgen die de troon der horror-games terug zou opeisen. Jammer genoeg is dat niet het geval, al betekent dat niet dat je deze game meteen moet afschrijven.

Murphy Pendleton

Downpour draait om Murphy Pendleton, een crimineel die wordt overgeplaatst naar een andere gevangenis omdat hij een mede-gevangene een rammeling had gegeven, en dat is nog zacht uitgedrukt. Toch is het niet meteen duidelijk of Pendleton daadwerkelijk een crimineel verleden achter zich heeft of onterecht beschuldigd wordt, iets wat wel meer voorkomt in games. Lang hebben we echter niet om na te denken, want plotseling duikt de gevangenisbus in een ravijn. Murphy overleeft de ramp gelukkig, maar blijkt ook al snel de enigste te zijn. Geen mede-gevangenen of politie, eindelijk vrijheid dus.

Wat Pendleton echter niet weet is dat hij vlakbij Silent Hill is, het pittoreske stadje dat een wel heel erg nare geschiedenis heeft. Hij weet hier echter niets van en probeert dan ook zo snel mogelijk naar het zuiden te trekken, dit om te voorkomen dat de politie hem zou vinden. Op het eerste zicht niet echt moeilijk, aangezien Silent Hill verlaten en leeg lijkt. Jammer genoeg voor Murphy is het niet zo leeg als het lijkt, want monsters en andere gedrochten dwalen hier rond. De nachtmerrie is dus nog maar net begonnen.

Born Free

In tegenstelling tot in Shattered Memories speelt Silent Hill in Downpour een grote rol in het verhaal van Murphy, aangezien er allemaal aanwijzingen te vinden zijn over zijn verleden, waardoor hij constant wordt herinnerd aan zaken die al lang vergeten waren. Het vertelt de speler dan ook meer over Pendletons verleden en dit terwijl het een constante kwelling is voor Murphy zelf. Deze kwelling wordt tevens bijgestaan door de Otherworld, een verschrikkelijke verschijning waarbij de muren rondom Pendleton letterlijk vergaan. Meteen een van Downpours grootste troeven trouwens, want de Otherworld is steeds weer een spannende maar indrukwekkende horrorrit. Alles verandert: gangen draaien, de muur verandert in een plafond en plots begeef je je op een compleet andere locatie, terwijl er op de achtergrond Born Free wordt gedraaid.

Het eindresultaat van bovenstaande toevoeging is een klein succes, aangezien het zowat het beste gedeelte is van de game. De rest van de game is dan ook vrij lineair, al verandert dit wel wat naarmate je progressie maakt. Zo zijn er bijvoorbeeld side quests te vinden, die vreemd genoeg vrij aangenaam zijn. Een spiegelpuzzel oplossen? Waarom ook niet. Je kan deze meestal vinden in optionele locaties, die je niet verplicht moet opzoeken, maar ze vormen wel een leuke afleiding van het hoofdverhaal. Hetzelfde met de puzzels van het verhaal zelf, waar je meestal sleutels of combinaties moet vinden. Ze zijn erg leuk, al voelt het soms toch wat repetitief aan. Af en toe krijg je zelfs een echte uitdaging voorgeschoteld, die je echt gek maakt en waardoor je elke kamer honderd keer doorzoekt. Soms wel net iets te frustrerend, al is het bijlange nog niet zo erg als het combat-systeem.

Ouderwets vechten

Murphy kan slechts één melee wapen dragen, dus je zult constant van wapen moeten veranderen, of dat nu een bijl, een stoel of een lamp is. De reden hiervoor is simpel: elk wapen gaat kapot na een tijdje. Dit zorgt ervoor dat je zelfs met het beste wapen een gevecht kan verliezen als het uiteindelijk weet te breken. Aanvallen zonder wapen is natuurlijk een optie, maar dat doet amper schade en verder kan je jezelf ook niet verdedigen. Heb je echter geluk, dan vind je een vuurwapen dat je kan gebruiken als secondary wapen. Ze zijn eigenlijk extreem krachtig, maar kogels zijn er niet meteen in overvloed.

Het grote probleem is echter dat combat, en dan vooral melee combat, nooit een belangrijk punt was in de Silent Hill-games. Shattered Memories had zelfs de optie om weg te rennen van een gevecht, dit omdat sommige vijanden zelfs te sterk waren om tegen te vechten. In Downpour echter ben je verplicht om veel te vechten met melee wapens, die gebruik maken van een wel heel erg primitief combat-systeem. Je hebt namelijk één knop om aan te vallen en een andere om aanvallen te blokkeren. Het voelt ouderwets aan en het lijkt wel of dit systeem bedoeld was voor het vorige consoletijdperk. Wanneer vijanden dan in groep aanvallen wordt het simpelweg een groot kat-en-muisspel, dat niet echt aangenaam aanvoelt. Het helpt ook niet dat monsters steeds dezelfde tactiek gebruiken: één monster blijft namelijk altijd achteraan en schakelt Murphy voor korte tijd uit. Een slimme tactiek misschien, maar wel eentje die doorheen de game wordt gerecycleerd.

Geen visueel pareltje

Op visueel vlak is Downpour geen hoogvlieger, met slechte lip sync, een losbandige framerate en gewoonweg magere textures als belangrijkste punten van kritiek. Gelukkig is niet alles negatief, want de sfeer zit zeker goed. Straten gevuld met mist, verwoeste gebouwen en meer, het totale pakket zorgt voor immersie, iets dat aanwezig is in zowat alle Silent Hill-games. Meer nog, de Otherworld voegt hier zelfs nog wat aan toe dankzij zijn angstaanjagende omgevingen gevuld met bloed en metalen machines. Dit alles wordt tenslotte afgewerkt met de muziek van Daniel Licht, een nieuwkomer in de reeks, die  goed werk aflevert. Toch missen we net dat extraatje, aangezien Akira Yamaoka niet meer aanwezig is. Hij gaf de reeks net dat tikkeltje meer Silent Hill, terwijl Lichts soundtrack anders aanvoelt, wat eigenlijk wel past in deze game. Het is anders, maar weet zeker te overtuigen op bepaalde side quests of zelfs de Otherworld. Voice acting is trouwens ook goed, met geen opmerkingen buiten de mindere lip-syncing.

De wezens van Downpour zelf zijn echter niet meteen het grootste succes van de franchise. Iedereen herinnert zich wellicht de monsters van de oudere games, waarvan de vorm zo perfect paste in het verhaal, dat je meermaals het gevoel kreeg te vechten tegen je eigen demonen. Downpour is veel meer generisch. De meeste wezens lijken wel een variant op de mens, waardoor het speciale aspect van de reeks toch een beetje wegvalt. Sowieso een gemiste kans, maar tevens ook een gebrek aan inspiratie, iets dat wel meer aanwezig was in deze game. Toch hebben ze één ding goed aangepakt en dat is de combinatie van monsters en de regen. Als het regent, dan vallen de monsters aan met een veel grotere kracht en daarnaast zijn ze ook met grotere aantallen. Een leuk detail, al is het niet genoeg om bovenstaande problemen te vergeten.