Wheels of Destruction: World Tour

Wat krijg je als je Team Fortress 2 mengt met Twisted Metal? Geen idee, maar Wheels Of Destruction: World Tour komt alvast dicht in de buurt. Deze car combat game is misschien niet zo gruwelijk als Twisted Metal, maar dat is dan ook niet de bedoeling. Zie het eerder als een alternatief, dan zal je deze game misschien kunnen appreciëren.

Wheels Of Destruction: World Tour speelt zich zogezegd af in een post-apocalyptische wereld. Zogezegd is hier het sleutelwoord, want de game bevat niet echt een verhaallijn die uitleg geeft over de setting. Integendeel, het is zelfs zo dat men de maps vernoemd heeft naar steden als Parijs of Londen terwijl er geen enkele verwijzing is naar deze hoofdsteden. Het is op zijn minst gezegd vreemd te noemen, al geeft het ons ergens toch een beetje het gevoel van een post-apocalyptische wereld.

De game is duidelijk gemaakt met multiplayer in het achterhoofd. De single player-ervaring is namelijk een exacte kopie van de multiplayer-modus, maar dan met bots. De A.I speelt echter vrij vals, waardoor het moeilijk wordt om in je eentje te winnen. Hierdoor zul je de single-player dan ook vrij snel vergeten, waarna je nogal snel zult belanden in de multiplayer-modus, waar de game uiteindelijk rond draait.

Een game als deze schreeuwt nu eenmaal multiplayer, zoveel is duidelijk. De gameplay verbetert dan ook wel ietwat eenmaal je online gaat, al blijft het toch gebreken kennen. Gelukkig kent het ook heel wat positieve dingen: zo werkt de online modus perfect en snel, dit in tegenstelling tot de connectie-problemen van Twisted Metal. Waar Twisted Metal zijn mindere zaken goed maakt met leuke gameplay, mist Wheels Of Destruction deze basis.

Er was destijds namelijk veel controversie omtrent de controls van Twisted Metal, maar het kan duidelijk nog erger. Wheels Of Destruction bewijst dit. Je krijgt namelijk niet de volledige controle over je auto. Nee, je auto beweegt naar de positie die jij als doelwit hebt. Je zult het misschien niet merken in het begin, maar wanneer je ergens vast zit of tegen ramt wordt het nogal moeilijk om te ontsnappen voordat de vijand twee raketten in je gat schiet.

Voordat je jezelf in de strijd smijt moet je natuurlijk één van de vijf klassen kiezen. Met namen als Soldier of Heavy en het verschil in gewicht lijkt het dan ook alsof je vijf verschillende en unieke keuzes hebt. Niets is echter minder waar, want de enige verschillen zijn het verschil in snelheid en levenspunten, wat toch een gemiste kans lijkt. Een scout is bijvoorbeeld zwak, maar snel en een Heavy is sterk, maar traag. Ergens heeft het zelfs een Team Fortress 2-kantje, al zal de meerderheid wellicht gaan voor de soldier-klasse, wat zowat de all-rounder lijkt.

Combat-gewijs blijft de game vrij simpel. Je hebt vier verschillende wapens, elk met een alternatieve optie. Standaard heb je een machinegeweer (met shotgun-optie), maar al snel zul je raketten, vlammenwerpers of zelfs lasers vinden op de map. Het grote probleem hier is dat het systeem niet echt een balans kent. De shotgun voelt heel erg sterk aan waardoor de vlammenwerpen erg nutteloos wordt en de laser veel te traag aanvoelt. Uiteindelijk blijven de raketten als enige optie over. Al bij al is de leercurve erg simpel om te leren, maar naar onze mening zal je de game snel beu worden. Fans van het genre kunnen better Twisted Metal blijven spelen.

Uiteindelijk zal Wheels Of Destruction het vooral van zijn grafische kant moeten hebben. Toegegeven, de futuristische setting is ietwat cliché, maar het ziet er wel heel goed uit. Er is oog voor detail en de framerate is heel erg soepel. Opmerkbaar is ook dat de game vrij klein is, dit terwijl het gebruik maakt van de Unreal Engine. Verder zijn de laadschermen ook heel kort en je zal dus zelden lang moeten wachten om een potje te spelen. Jammer genoeg is deze visuele afwerking niet genoeg om de gameplay naar een hoger niveau te tillen. Daarvoor kent de basis net iets te veel gebreken.