Silent Hill HD Collection

Het lijkt wel of elke ontwikkelaar ondertussen meespringt op de HD-collectie hype. Toegegeven, het is een leuke manier om zowel nieuw volk aan te trekken als fans van de serie een pleziertje te doen. Konami heeft dit eerder al aangetoond met de meer dan goede heruitgave van de Metal Gear Solid-reeks in HD. Nu probeert men dat succes wellicht te evenaren met de Silent Hill-reeks, al is het wantrouwen groot. Het lot van deze heruitgave ligt namelijk in de handen van Hijix Studios, een ontwikkelaar die slechts enkele downloadable games op het palmares heeft staan. 

De weinige ervaring van Hijix Studios is al merkbaar vanaf je de game voor de eerste maal opstart. Het laatste dat je nu eenmaal verwacht bij een HD-collectie is een verplichte installatie, iets dat deze game in je strot ramt dankzij zijn 4GB installatie. Inderdaad, de Silent Hill HD Collection, wat eigenlijk gewoonweg twee PS2-ports zijn, heeft een verplichte installatie. Opmerkelijk is zelfs dat dit een impact heeft op de framerate. Dit is het opvallendst terwijl de console data haalt uit de hard drive tijdens het streamen van items op de achtergrond. Verder staat v-sync aan, maar wel met een "unlockte" frame-rate. Dit resulteert in een gemiddelde framerate die hoger ligt dan de Xbox 360-versie, maar wel met diens nadelen.

Het eindresultaat is namelijk een erg tweeslachtige framerate die allesbehalve vloeiend aanvoelt en de nodige pauzes tijdens het lopen met zich meebrengt. Met andere woorden: de game draait slechter dan het origineel, terwijl je een verplichte installatie moet uitvoeren. De grafische kant praat dit probleem ook niet goed, want terwijl de resolutie aan 720p zou draaien, is er nergens bewijs te vinden van enige edge-smoothing, dit in vergelijking met de Metal Gear Solid HD Collection die liep aan 60 fps met multi-sampling anti-aliasing. Een wereld van verschil en meteen ook de reden waarom je een reeks als Silent Hill niet zomaar in de handen legt van een onervaren studio. 

Bovenstaande problemen zijn slechts enkele redenen waarom verscheidene fora volstaan met haatberichten over deze zogenaamde "HD-collectie". Overal zie je hetzelfde: video's en afbeeldingen waarop de collectie vergeleken wordt met de originele game. De ene overdrijft al wat meer dan de andere, maar zelfs Masahiro Ito, de art director van de eerste drie games heeft zijn ongenoegen weten te vertellen op Twitter.

Is de haat echter terecht? Wel, het valt niet te ontkennen dat Hijix Studios een erg goedkope versie heeft afgeleverd die nooit het daglicht had mogen zien. Waarom Konami deze game zomaar zijn goedkeuring gaf, blijft ons een raadsel. Een erg jammere zaak dus, zeker aangezien beide games nog steeds toppers zijn in het horrorgenre. Dit weet dan ook erg veel goed te maken, ware het niet dat er steeds meer problemen opduiken naargelang onze progressie.

Één van die problemen is de mist in Silent Hill 2. Wat er precies gebeurd is, blijft nog steeds een raadsel, maar de originele dikke laag mist lijkt wel verdwenen te zijn. Of dit negatief is moet je natuurlijk zelf uitmaken, maar een van de zij-effecten is wel dat je hierdoor meer van de omgeving kan zien, wat misschien toch een negatieve invloed heeft op de horror-ervaring. Verder zorgt dit er ook gewoon voor dat de game er minder goed uitziet dan diens voorganger, die trouwens zo'n elf jaar (!) oud is. Een goed voorbeeld hiervan is de scène waar je met een boot die rivier oversteekt, die dankzij het gebrek aan mist aantoont hoe afschuwelijk lelijk de game eigenlijk wel is. 

De gameplay van Silent Hill blijft (gelukkig) vrij goed. De horror-elementen zijn nog steeds op hun best en James' zoektocht naar zijn vrouw kluistert je aan de televisie. Toch is het vooral Silent Hill 3 dat beschikt over een aardige portie schokmateriaal, al blijft Silent Hill 2 de overwinnaar op psychologisch vlak, mede dankzij de nogal mysterieuze aanpak, waardoor je vaak zelf dingen begint in te beelden, wat de horror-waarde enkel ten goede komt. Voeg daar nog de beruchte Pyramid Head aan toe, natuurlijk. Deze verschrikkelijke verschijning zal meermaals opduiken, al dan niet terwijl hij mutanten zit te verkrachten. 

Toch zal het niet die befaamde verkrachtingsscène zijn die je visueel blijft achtervolgen. Nee, die eer blijft weggelegd voor de gruwelijkere scènes uit Silent Hill 3. Het is duidelijk dat de mogelijkheden in deze game oneindig groot waren. Scènes gevuld met bloed, vlees en horror zijn hier eerder regel dan uitzondering. Toch weet het verhaal hier minder te overtuigen dan diens voorganger. De karakteropbouw was hier veel minder aanwezig en zelfs het einde was meer één groot visueel spektakel dan een echt slot op het verhaal.

Het bekendste kenmerk van de reeks blijft echter diens puzzels, wat meteen ook het meest onvergeeflijk is. Je wordt hier niet constant geholpen door verscheidene tips of hints, waardoor je vaak geen idee hebt wat te doen. Essentiële items zijn ook makkelijk te verliezen, waardoor je al snel zal moeten backtracken. Vrij ondenkbaar in een tijd waarin lineaire games immens populair zijn en meteen ook vrij frustrerend. Fans van de reeks of mensen die graag al eens een moeilijke game spelen zullen zich echter meteen thuis voelen, vrij van alle lineariteit. Als je tenminste kan opboksen tegen de in-game camera, die al snel je grootste vijand blijkt te zijn. Misschien wel eigen aan die tijd, maar dat maakt het niet minder erg.

Hetzelfde geldt trouwens voor de lip-syncing. Beide games beschikken namelijk over nieuwe dialogen, al kan je dit uitzetten in Silent Hill 2 en meteen wordt duidelijk dat dit niet zomaar past tussen de oude animaties. Meermaals viel het ons op dat de ontwikkelaar wel heel erg lui moet geweest zijn, aangezien enkele dramatische scènes echt worden verpest door het zien bewegen van de lippen terwijl er geen woorden uit komen. Dat terzijde zijn de nieuwe stemmen wel een pak beter dan de originele stemmen, die vrij amateuristisch waren, zelfs 11 jaar geleden. Het is dan ook een jammere zaak dat bovenstaande problemen de kwaliteit ervan naar beneden halen. Gelukkig is het bij sommige scènes minder merkbaar, maar dat maakt het niet minder erg.