A-Men

De Vita is al weer meer eventjes op de markt en na het aanschaffen van ons toestel hebben we enkel nog maar uit te kijken naar de veelbelovende games van nu en de toekomst. Grote namen als Uncharted en Fifa zijn al makkelijk terug te vinden in de winkel en ook op het digitale front stond Sony direct paraat met toppers zoals Motorstorm RC en Escape Plan. Digitaal is echter niet zo simpel om op te vallen als bij een normale winkel en naast alle commotie die enkele titels maken is er maar weinig plaats voor wat overblijft. Het kleinere Bloober Team is echter ook al sinds de launch van het systeem van de partij met een game dat volgens hen een unieke 20 uur durende ervaring voor de Vita weet te beloven. Of deze woorden ook de belofte zullen inlossen zul je over enkele ogenblikken te weten komen.

Wanneer je voor het eerst deze game opstart of de screenshots bekijkt, dan denk je allicht dat A-Men één of andere actieplatformer is à la Metal Slug. Toch is de gameplay volledig anders dan je zou denken. Als één of meerdere personages zul je tactisch te werk moeten gaan om vijanden neer te krijgen door vallen te leggen, een welgemikte granaat te smijten of ze op het juiste moment de afgrond insturen. Het feit dat je hiervoor meestal met meerdere personages in één level zit, doet deze tactische platformer wat terugdenken aan Lost Vikings 2 uit de tijd van de originele PlayStation. Hoe je het ook bekijkt, het is een vrij uniek genre dat je niet vaak ziet opdagen.

De opzet van de game is vrij simpel gehouden. Als groep van vijf militaire eenheden moet je het opnemen tegen een klein leger robots dat uitgebroken is uit een fabriek. Om wat variatie in de game te steken is ieder personage uniek in zijn mogelijkheden en zijn mentaliteit. Je hebt de normale conciërge die wat klunzig overkomt, een man die één blok spieren is en zware obstakels kan duwen of weggooien, maar toch ook de kalmte zelf is of een ingenieur die zowat alles kan creëren zoals een ladder of die een set mijnen kan leggen om de vijand uit te schakelen, maar  hij heeft nooit zin om te werken en laat dit ook maar al te graag weten. Ieder karakter is ingesproken en laat van zich horen vooraleer een missie begint of geeft snel even zijn mening middenin een opdracht, iets wat voor grappige praktijken kan zorgen.

Je eigen eenheden zijn mooi afgewerkt zowel grafisch als qua inhoud, maar bij de robots is dit toch anders. Slechts twee typen robots zijn in de game te vinden en spijtig genoeg lijken ze ook nog eens vrij goed op elkaar. Je hebt de robots die als een kip zonder kop vooruit lopen en die zich pas omdraaien wanneer ze niet verder kunnen, waardoor ze dus makkelijk in een afgrond sukkelen. Je hebt ook de snuggere robots die wel uit hun doppen kijken, maar die toch nog niet slim genoeg zijn om eens te springen of te klimmen waar dat mogelijk is.

Trial en error

De vijanden mogen dan niet van de slimste zijn, toch is de game één en al trial & error. De eerste levels zijn nog simpel omdat je steeds nieuwe manieren leert om objecten te gebruiken of een nieuw karakter krijgt om uit te proberen, maar vanaf dat je met vier of vijf personages een missie moet volbrengen beginnen de echte doordenkers te komen. Om de missies uit te spelen hoor je nauwkeurig de almaar groter wordende levels te bekijken en te beslissen welke route je het best neemt en van welke vallen of voorwerpen je gebruik maakt om de robots klein te krijgen.

Hier kunnen echte doordenkers tussen zitten, waardoor je makkelijk meerdere keren de woorden “Game Over” zult zien.  De reden waarom alles zo moeilijk wordt, is omdat je slechts één leven hebt en vanaf dat een personage geraakt wordt, is het alweer 'game over' en mag je opnieuw beginnen. Ieder level biedt tal van liften, valstrikken, bommen en dergelijke om de robots mee uit te schakelen. Krijgt de vijand je in het oog, dan rent hij op je af tot hij je kan doden of hij vast zit en terug moet keren.

Wat het er ook niet makkelijker op maakt is de vrij lompe besturing van de game. Je eenheden reageren nog goed, maar de actieknoppen om iets te activeren, een geweer uit te halen of een dynamietstaaf te doen ontploffen, lijken steeds te veranderen als je in de buurt van een nieuw voorwerp of interactief obstakel komt. Dit kan soms wel frustrerend overkomen als je net moet schieten en plots een granaat boven haalt of een lift activeert. Wel heb je de optie om je voorwerpen en de camera te besturen met het touchscreen, maar aangezien ook de icoontjes constant kunnen veranderen is dit geen betere optie.

De game bevat 40 levels over vier werelden, namelijk een bos, een winterlandschap, de kust en een fabriek. Stuk voor stuk houden de zones de game fris en houden ze het gevoel tegen van geen progressie te maken. Een probleem dat A-men wel heeft, is dat er soms framedrops plaatsvinden bij de groter wordende levels. De eerste twee werelden zullen nog vloeiend lopen, maar vooral de laatste wereld waar je levels hebt met grote omgevingen en veel eenheden zullen merkbaar trager reageren, wat wel spijtig is gezien de game nou niet de meest prachtige graphics op de Vita heeft. Mocht je blijven steken bij enkele levels en het allemaal niet meer zien zitten, dan kun je als schrale troost je ‘near’-applicatie gebruiken om te kijken of er niemand voorwerpen over geeft om je een boost te geven, maar dan mogen ze natuurlijk zelf niet om hulp roepen.